SELEMERÇE: Esir Ruhlar I-II

Giriş | KİTAP 1

"Bir yağmur tanesinin, koca bir diyarı kurtarmak için canını feda eden bir gökyüzü savaşçısının ruhu olduğunu asla bilemeyecek olan insanoğlu için Selemerçe diyarında bu sır açığa çıkıyor."

✷.......⊱.｡........☼ ☽✧........｡.⊰.......✷

Yağmur hafiflemiş, düşen damlalar parmakla sayılabilecek kadar azalmışken Cevza eve dönüş yoluna koyulmuştu. Bileğindeki Bekir ustanın hediye ettiği saate baktığında güneş batmadan eve varabilmek için ilk gelen dolmuşa yetişmesi gerektiğini fark etmiş ve yolun neredeyse yarısını koşmak zorunda kalmıştı.

Saatlerle arası olmadığından, ulaşmak istediği her yere geç kalan üniversiteli bir genç kız olarak Cevza için koşmak, neredeyse günlük bir rutin kadar alışıldık bir etkinliğe dönüşmüştü.

Nefeslerinin düzene girmesi kolay oldu; dönüş yolu da en az dünkü, hatta ondan önceki günkü kadar sıradandı. Gülnaz Hanım ile kaldığı küçük apartman dairesinin merdivenlerini de alışıldık bir rakamla tamamladı. Bugün, dünkünden pek farklı değildi ve Cevza, henüz kazanamadığını öğrendiği boş bir hayatın tekrara bulanmış başka bir gününde olmasına rağmen her zamanki duyguları da tadıyordu. Biraz yorgun, biraz stresli ve birazda umut doluydu. Ta ki, apartmanın üçüncü katındaki evine ulaştığında ve kapısının ardına dek aralık olduğunu görene dek...

Bedeni korku ve telaşla sarmalanmadan önce gözleri kapının girişinden başlayan enkazı tarıyordu henüz. Kapının önündeki eski erkek ayakkabıları devrilmiş; kapı, ardındaki askılığa çarpıp orada asılı duran ceketleri düşürmüş ve yerdeki halılar katlanıp kırışmıştı.

Eve yabancı birinin girdiği oldukça açıktı zira Gülnaz Hanım ile Cevza'nın birbirlerinden başka kimsesi yoktu.

"Gülnaz Teyze?" diye mırıldandı Cevza önce. İçeriden en ufak bir ses dahi duymadığında kalbi hızla çarpmaya başladı. Onun adını defalarca tekrar etti ama sonuç değişmedi. Çantasını kapının eşiğine fırlattığı gibi ayakkabılarını dahi çıkarmadan içeriye daldı. Küçük koridoru geçtikten sonra gördüğü ilk şey, devrilmiş bir tekli koltuk ve o koltuğun önünde boylu boyunca uzanan yaşlı, yorgun kadın oldu. Gülnaz Hanım, gözleri kapalı ve dudakları öylece aralık kalmış bir halde, neredeyse ölü gibi yerde yatıyordu. Tek eli, koltuğun altında kalan telefona doğru uzanmış ancak ekrandaki "Cevza Kızım" yazısına dokunamadan düşmüştü.