𝙴𝙿 : 17

307 33 0
                                    

~×ភាគទី:17×~
សូនូ:«កុំប្រាប់ខ្ញុំណាថាវានៅ...ហាងកាហ្វេនោះ??»
រាងតូចពេលសនិដ្ឋានថាវានៅហាងកាហ្វេហេីយ សូនូចាប់ផ្ដេីមភ័យឆោរលោដូចមាន់រកពងអញ្ចឹងព្រោះថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់គឺវានៅក្នុងកាបូប បេីវាគ្នានរបស់ច្រេីនណាស់ណាទេក៏មិនភ័យបែបនេះដែរប៉ុន្តែវាមានច្រេីនលេីសពីការរំពឹងទុកទៅទៀត...។ សូនូកំពុងតែរវល់បន្តរកមេីលកាបូបលុយខ្លួនបន្តទៀតដេីម្បីអោយប្រាកដចិត្តថាវាមិននៅម្ដុំណាមួយនៅក្នុងបន្ទប់នេះទេស្រាប់តែជុងវ៉ុនចូលមកខាងក្នុងបន្ទប់ធ្វេីការរបស់សូនូដោយមិនគួសទ្វាររួចនិយាយ;
ជុងវ៉ុន:«អេរ៎ៗៗៗយេីងរួចរាល់អស់ហេីយ តោះយេីង» ជុងវ៉ុននិយាយចប់ភ្លាមសូនូស្រាប់តែភ្ងាក់ភ្លែតដោយសារតែអារម្មណ៍មិននឹងនរ។

សូនូ:«អូមាយព្រះ...» រាងតូចនិយាយព្រមទាំងយកដៃមកស្ទាបបេះដូងដែលកំពុងដេីម្បីដឹងថាវាដំណេីរបន្តឬទេ ឯជុងវ៉ុនវិញពេលបានបន្លាចសូនូអោយភ្ងាក់ដោយមិនបានគ្រងទុកបែបនេះហេីយខ្លួនក៏សប្បាយចិត្តមិនស្តេីរទេព្រោះខ្លួនអាចបន្លាចសូនូបាន...។
ជុងវ៉ុន:«ហាសហាស៎អីឡូវអែងចេះខ្លាចទៀត»
សូនូ:«ហុីយអែងនេះមកមិនចេះសូប្បីតែគួសទ្វារ គ្មានសុជីវធម៍សោះ»
ជុងវ៉ុន:«វ៉ាវ វ៉ាវហួចអីឡូវចេះស្គាល់ច្បាប់ចេះស្គាល់ធម៍ទៀតណ៎មិនគួរអោយជឿសោះ»
សូនូ:«អាច្រម៉ក់ ពេលនេះមិនមែនជាពេលលេងសេីចទេណាវេីយ»
ជុងវ៉ុន:«អូអូ៎ឈប់ៗវាកេីតស្អីសុទ្ធតែជេរទៀតអីឡូវអាបុណ្យក៏បុណ្យអាបាបក៏បាបយ៉ាងម៉េចចេស៎»
សូនូ:«យ៉ាៗៗៗ...ហឹកហឹស...ហឹកយេីងបាត់បង់អសឮហេីយ...ហឹកគ្រប់យ៉ាង...» រាងតូចពេលនេះទប់អារម្មណ៍លែងបានក៏បានយំវិញព្រោះមិនដឹងថាគួរធ្វេីយ៉ាងម៉េចអីឡូវនេះ។ចំណែកជុងវ៉ុនគ្រាន់តែឃេីញសូនូស្រាប់តែយំភ្លាមដោយមិនដឹងមូលហេតុបែបនេះហេីយខ្លួនក៏បានទៅជួយជូនទឹកភ្លែកទឹកសម្បោររួចសួរពីមូលហេតុ;

ជុងវ៉ុន:«ហេីយហេីយកេីតស្អីៗថីបានជាយំចឹងណ៎ នេះៗយកវាជូតទៅ»
សូនូ:«ហឹក...*ជូតទឹកភ្នែក...ហុីយ...យេីងបាត់កាបូបលុយរបស់យេីង»
ជុងវ៉ុន:«អែងនិយាយថាម៉េច?បាត់កាបូបលុយចឹងហេស??!»
សូនូ:«អែងស្ដាប់ត្រូវហេីយ យេីងបាត់កាបូបលុយពិតមែន»
ជុងវ៉ុន:«រួចអែងមានរកវាទេ?»
សូនូ:«យេីងរកមិនឃេីញនឹងហេីយ បានយេីងនិយាយនឹងល្ងង់មែន»
ជុងវ៉ុន:«អឺមែន...ចឹងអែងមានចំណាំថាអែងទុកកន្លែងណាឬក៏ដេីរទៅណាខ្លះទេ?»
សូនូ:«យេីងចាំប៉ុន្តែយេីងខ្លាចថាមានគេរេីសយកទៅបាត់...»
ជុងវ៉ុន:«ហេីយនៅកន្លែងណា?»
សូនូ:«ហាងកាហ្វេមួយម្ដុំនេះនឹងណា»
ជុងវ៉ុន:«ហេីយម៉េចបានអែងដឹងថាវាជ្រុះម្ដុំនឹង»
សូនូ:«យេីងទឹមតែចាំអារម្មណ៍មិញនេះដែរទេ ព្រោះថាពេលយេីងរត់មកធ្វេីការនេះយេីងមានអារម្មណ៍ថាដូចជ្រុះអីតែយេីងមិនសូវចាប់អារម្មណ៍បានជាចឹង» ស្ដាប់សូនូនិយាយបកស្រាយហេីយជិងវ៉ុនក៏ទះថ្ងាស់របស់ខ្លួនអែងផាំងព្រោះថាទោះខ្លួនល្ងង់យ៉ាងណាក៏ល្ងង់មិនដល់មិត្តខ្លួនអែងដែរ។
ជុងវ៉ុន:«កុំមកបន្ទោសអ្នកណាទាំងអស់ កំហុសគឺមកពីអែងទេណា លប់ៗមកចេះរត់អោយជ្រុះកាបូបលុយទៅកេីត»
សូនូ:«ហឹស...បេីអែងមិនមកជួយរកយេីងទេកុំមកបញ្ឈឺយេីងអី ចេញអោយឆ្ងាយទៅ»
ជុងវ៉ុន:«អាអែងខំលួងវាហេីយប្រាប់វាហេីយនៅតែខុសដដែល...ហួចអែងមានដឹកថាកាហ្វេនឹងឈ្មោះអីទេ?»
សូនូ:«ហេតុអីទៅ??»
ជុងវ៉ុន:«អែងហា៎យេីងដេីរគ្រប់ចន្លោះអស់ហេីយហាងកាហ្វេម្ដុំនេះ បេីប្រាប់ឈ្មោះយេីងមកថាមិនត្រូវយេីងស្គាល់ម្ចាស់ហាងទៀតផងក៏មិនដឹង»
សូនូ:«អំនួតណាស់តែហាងនោះដូចជាឈ្មោះហុីជេកយ៉ាងម៉េចមិនដឹងយេីងមិនសូវច្បាស់ដែរ៎!»
ជុងវ៉ុន:«ហាសហា៎...កុំថាអីយេីងស្គាល់ទាំងម្ចាស់ហាងនឹងសូម្បីតែជីដូនជីតាទៀតក៏យេីងស្គាល់ដែរ តោះយេីងទៅញុាំអាហារថ្ងៃត្រង់នៅនឹងម៉ងទៅ»
សូនូ:«ហាស៎?!!» និយាយរួចជុងវ៉ុនក៏អូសដៃសូនូទៅហាងកាហ្វេនោះបាត់ទៅ។

𝙷𝚘𝚕𝚍 𝚈𝚘𝚞 𝙸𝚗 𝙼𝚒𝚗𝚎 | 𝚂𝚞𝚗𝚜𝚞𝚗  Where stories live. Discover now