Chapter 22: Mystery Box

5.1K 139 29
                                    

Chapter 22


"M-May sakit ka? Kailan pa?" Uminit ang tigkabilang sulok ng mga mata ko.

"Two months ago. I undergo a series of lab test and they diagnosed me with Leukemia."

"Why did you not tell me? I should know about it as early, Mikaella."

"I don't want you to worry," she replied.

"Your worries are my worries too. If you have problem nandito naman ako. Sana sinabi mo sa akin kaagad para nasamahan kita."

"I wanted to tell you— maraming beses. Pero natakot akong sabihin kasi alam kong masasaktan ka."

"Is that the reason kung bakit... kung bakit ibinigay mo sa 'kin? Na hindi rin prank inyong sinabi mo sa akin na m-mamamatay ka na."

"Oo, totoo lahat. Pero binawi ko noong gabing iyon dahil nakita ko iyong takot sa mga mata mo. Naalala ko rin na examination week mo noong nakaraang linggo at ayaw ko ng dumagdag pa sa mga isipin mo, Travis. I'm sorry for not telling you ng mas maaga."

Lumapit ako at niyakap siya. "Don't say sorry. Wala kang kasalanan. I know you just want to protect my feelings. Nagi-guilty lang ako sa part na wala ako sa tabi mo para samahan at alagaan ka. Sorry kung masyado akong naging busy sa studies nitong nakaraan. But please stop saying na mamamatay ka because that would never happened. Hindi ako papayag."

We sat on her bed so we could talk better. Mahirap mag-usap ng nakatayo. Natatakot ako sa nalaman ko ngayon pero pilit kong pinatatatag ang sarili dahil ayaw kong panghinaan siya ng loob. She needs me here and I will be strong for her. Tama iyong desisyon ko na mag-stay na sa bahay kahit malayo sa school.

"You did nothing but to take care of me, Travis. Kahit kailan hindi ka nagkulang doon. And I appreciate every single thing you did for me." She carressed my face gently.

"Baka naman hindi sigurado iyong lab-result. Why not let's ask for second opinion? Malay mo nagkamali lang sila, 'di ba?"

I was still hoping na hindi totoo. Na sana panaginip na lang. O hindi kaya ay pina-prank niya lang ako tulad noong nakaraang linggo. Kahit hindi magandang biro ay tatanggapin ko huwag lang ito. Ngumiti ito nang malungkot.

"We already did that, Travis. We had asked for second and even third opinion from different hospitals and doctors but they were all giving us the same result. Alam ko mahirap tanggapin iyong situation. Ganoon din naman ako noong nalaman ko. I was so scared and broken that day."

"I'm sorry if I wasn't beside you when you found out that you have Leukemia. I should be there para samahan ka." I rested my face on my palms.

"It's okay. Kasalanan ko rin naman kasi tinago ko sa 'yo. Remember the time that I called you one time? Then I told you that I was kidnapped by Akatsuki? I wasn't in school that time, Travis." My brows furrowed. "I was in the hospital. Nahimatay ako nang araw na iyon tapos kinailangan akong i-confine."

"What?! Why did you not tell me?"

"You were so busy sa acads last week. Mid-term na rin at alam kong marami kang kailangang ipasa. Ayoko lang dagdagan pa ang isipin mo."

"You should tell me para sana napuntahan kita."

Yumakap ito sa akin. "Okay lang, nakausap naman kita sa phone eh. Sapat na sa akin iyon. I don't really have a plan to call you kaso I was so scared about my situation. Alam mo naman na ikaw iyong comfort ko."

Mas lalo akong na-guilty nang maalala iyong nangyari. I ignored to talk to her more that day kasi sabi ko busy ako sa assignment. Ganoon na ba ako ka-busy para hindi mapansin ang mga bagay na iyon? Mas okay pa rin talaga na nandito ako sa amin kaysa nasa condo. Maraming nangyayari ng hindi ko nalalaman.

Endeavoring the Blaze Sky (Conzego Series 2✓)Nơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ