The little sparkle In my life.

-H61-

Klaasje p.o.v

''Ik snap het niet.'' Roep ik boos, de tranen stromen over mijn wangen. Ik snap echt niet hoe ze dit haar aan konden doen, sterker nog waarom niemand hier van af wist. Julia is een zeer korte tijd veel voor mij gaan betekenen en toen ze er achter kwam dat ik haar zus ben, nam ze snel weer afstand. Dat deed zeer, heel veel zeer. ''Wat maakte het nou uit of we met 5 of 6 thuis waren'' Roep ik boos. Ik veeg woest de tranen van mijn gezicht. Normaal gezien kan ik goed mijn emoties onder controle houden, maar het is teveel.. Het gaat niet meer, de afgelopen weken, nee maanden waren zwaar.. Het hele k3 zoekt k3 avontuur, een nieuw leven starten, veel repetities, interviews en alles wat bij K3 komt kijken. Maar ook zeker het nieuws over Julia, de avond dat ze weggelopen was, het was teveel mijn emmer is over gelopen. Ik sluit mijn ogen en haal een keer diep adem. ''Waarom?'' is het enige wat er dan nog uit komt. Op een zachte, gebroken toon. ''Waarom?'' herhaal ik zacht. Ik moet het weten, ik moet weten waarom dit is gebeurd, waarom Julia niet bij ons mocht blijven. Ik kijk omhoog naar Kristel die er wat ongemakkelijk bij staat. En dan naar mijn ouders, de tranen gaan over hun wangen, en hun gezicht staat geshockeerd.. ''Waarom?'' Herhaal ik nogmaals, dit keer wat harder. Mijn vader opent zijn mond en sluit hem weer zoekend naar de juiste woorden.. ''Klaasje, we kunnen het uitleggen..'' Zegt mijn moeder zacht. Ik schud mijn hoofd zachtjes en leg mijn handen voor mijn gezicht, de tranen blijven stromen, het moet eruit.. Alles moet eruit.. Ik bijt zacht op mijn lip. ''Misschien is het goed als we even allemaal rustig gaan zitten en praten, dan kunnen we erna Julia erbij halen.. Of willen jullie Julia er eerst bij hebben?'' Hoor ik Kristel zeggen. De stemmen in mijn hoofd vliegen alle kanten op.. Voor mijn gevoel gaan er minuten voor bij.. ''Ik wil Julia hier bij hebben'' Zeg ik dan plots. ''Ik ga Julia halen.'' mompel ik. Ik sta dan moeizaam op, alles deed intussen pijn.. Ik open de deur en loop er uit, zodra ik in de gang ben smijt ik de deur met een knal dicht. Ik loop richting de lodge van Karen en bijt op mijn lip. De tranen gaan nog over mijn wangen en voor ik het door heb, heb ik al geklopt..

Julia p.o.v

Ik zat nog steeds in Karen haar lodge, Karen was druk in gesprek met Sky, ik friemel wat aan mijn mouw. Als er na een lange tijd op de deur geklopt word sta ik op en loop ik er heen, als ik Klaasje daar zie staan weet ik niet goed wat ik moet doen, uit reactie sla ik zonder iets te zeggen mijn armen om haar heen en trek haar in een knuffel. Ik zie aan haar hele houding en gezicht dat ze al een langere tijd aan het huilen is en dat ze vol emotie staat, iets wat ik van mezelf herken, een houding die Karen inmiddels ook van mij kent. Ik laat Klaasje na een aantal minuten los en kijk haar vragend aan. ''Juul, kan je even meekomen alsjeblieft.. Er zijn een aantal mensen die iets uit te leggen hebben aan ons.. Aan jou..'' Zegt Klaasje zacht, vermoeid, en met een gebroken stem. Ik kijk even om naar Karen die direct doorheeft waar het over gaat. ''Ga maar Juul, dit is belangrijk voor jullie beide..'' Zegt ze. Ik knik even en loop naar Karen ik geef haar een knuffel en ze fluistert in mijn oor. ''Klaasje haar ouders zijn hier, ik denk dat de bom daar zonet gebarsten is.. steun haar'' ik sluit mijn ogen even en laat Karen dan los. Ik loop naar Klaasje en sla mijn arm om haar heen. Ben ik hier mentaal klaar voor? Nee.. Wil ik dit? Absoluut niet.. Was dit te verwachten? Ja.. Ik bijt zachtjes op mijn lip.. Hoe dichter we bij Klaasje haar lodge komen hoe langzamer we beiden beginnen te lopen. ''Het spijt me..'' Zeg ik zacht tegen Klaasje. ''Ik wil niet dat je zo voelt, je hoort je niet zo te voelen..'' Zeg ik zacht.. Ik kan haar pijn zo goed inbeelden op dit moment.. Dit is een pijn die ik mijn leven lang al voel.. Een pijn die je niemand gunt.. Ik neem klaasje haar hand en knijp er zacht ik. Dan open ik de lodge deur  voorzichtig en zie dat Kristel daar ook is, dat geeft me ergens een fijn gevoel.. Ik richt dan gauw mijn blik naar de grond. En dan hoor ik Klaasje haar stem. ''Mam, pap, Marlon, Rianne, Jasper, Berdien. Dit is jullie dochter/zusje.. Julia..'' Er zit veel emotie in haar stem. En ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik hier sta te doen en ik wil t liefst zo snel mogelijk weer weg.