The little sparkle In my life.

~H51~

Karen p.o.v

Ik blijf door de straten gaan ik moet en zal haar vinden. Het moet. Ik kan Julia nu niet alleen laten. Ik mag haar niet in de steek laten. Ik zou me voor eeuwig slecht voelen als haar iets overkomt.. Ik zucht even en roep nogmaals heel hard haar naam. Ik hoop stiekem dat ze er op af komt. Of dat ze er op gaat antwoorden. Maar ik ben bang dat dat niet gaat gebeuren.. Ik ben zo bang dat Juul weer helemaal terug in haar schulp kruipt, dat al haar harde werken voor niks is geweest en dat ze geheel opnieuw zou moeten beginnen. Dat zou me zo ontzettend pijn doen.. Ik zou het mezelf nooit maar dan ook nooit kunnen vergeven.

Julia p.o.v

Nadat ik het appje van Marthe had geopend zet ik mijn telefoon terug uit. Ik kan dit niet.. Niet nu.. De woorden van Hanne blijven zich herhalen in mijn hoofd.. ''De zusjes samen op de foto.'' Ik wrijf even in mijn ogen en zucht zachtjes. Ik hoor mijn naam weer ergens in de verte, maar dichter bij.. De stem kan ik ook niet plaatsen. Ik slik even en verstop mijn hoofd dan weer in mijn knieën. En dan hoor ik weer dat irritante stemmetje in mijn hoofd. Dat stomme irritante stemmetje dat niet weg wilt en vooral hele vervelende dingen zegt.. En misschien ben ik nu ook niet op de juiste plek om tegen dat stomme stemmetje in te gaan.. En eigenlijk heb ik Karen nu heel hard nodig.. Ik zet mijn handen in mijn haar en druk mijn nagels in mijn hoofdhuid. ''Stop.'' Fluister ik zacht. ''Laat me met rust, ga weg'' fluister ik er achter aan. Ik druk mijn nagels er harder in en bijt zacht op de binnenkant van mijn lip. Op zo een moment heb ik graag Marthe of Karen bij mij.. Maar nu, nu weet ik het gewoon allemaal niet meer. Als ik voetstappen en stemmen dichterbij hoor komen slik ik even. Ik hoop dat het onbekende zijn en ze doorlopen. Zonder dat ik het doorheb druk ik mijn nagels nog net iets dieper in mijn huid. Hoe dichterbij de voetstappen komen hoe hoger mijn stresslevel word..

Marthe p.o.v

Ik blijf even naar mijn telefoon staren en na enkele minuten springt mijn appje naar Julia op blauwe vinkjes. Ik bijt zachtjes op mijn lip.. Maar al gauw zie ik Julia weer offline gaan, zonder antwoord. Ik zucht even zachtjes en gooi mijn telefoon dan na de andere kant van de tafel. ''Marthe, you okay?'' Hoor ik zachtjes vanuit Klaasje. ''Juul was online, maar ze is direct weer offline gegaan..'' Zeg ik zacht. ''Ik ben zo bang voor wat er gaat komen, of ze haar vinden.. En vooral in welke staat ze zich bevind..'' Zeg ik zacht en trek Hanne en Klaasje dichter tegen me aan. Ieder mogelijk scenario schiet door mijn hoofd heen..

Kim (ballet) P.O.V

Het was een mega gezellige avond, Klaasje viert haar verjaardag en al snel is er bij iedereen, behalve bij Julia behoorlijk wat drank in gegaan. Als het moment van foto's is aangekomen bied Julia aan deze te maken, helemaal goed. Iedereen heeft het naar zijn zin en de meest gekke foto's worden gemaakt. Als Julia met Klaasje op de foto gaat veranderd de hele sfeer. Hanne riep iets waardoor er direct een stilte in de kamer heerste. Het glas viel uit Julia haar handen en daarna verdween Julia het appartement uit.. Ik snap het ook wel, het is niet dat ik Julia goed ken maar iedereen weet dat ze een behoorlijke rugzak bij zich draagt. Ik veeg het glas bij elkaar en ruim het op. Klaasje, Marthe en Hanne zijn in paniek. Al snel bellen ze Karen. Kaat was Julia achter aan gegaan maar zonder succes. Ik bijt even op mijn lip en denk dan even diep na. ''Oke jongens, we moeten Julia gaan zoeken, in tweetallen..'' Zeg ik snel. ''Hanne, Klaasje en Marthe blijven hier voor het geval Julia terug komt'' Zeg ik zeker en vast en kijk de rest aan, al gauw zijn er tweetallen gevormd en lopen we de straten van Antwerpen in. Ik denk dat we al zeker een uur aan het zoeken zijn en tot nu toe zonder succes. We houden elkaar op de hoogte via whatsapp in welke buurt/straatjes we zijn geweest en vooral of we haar al gevonden hebben. Hopeloos loop ik samen met Lisa door de straten. ''Juliaaaa!'' Roep ik hard. Ik zucht zacht, stiekem hoop ik dat als ze het hoort ze antwoord. Langzaam maar zeker komen we aan bij de haven. Ik kijk even rond om me en dan naar Lisa, Lisa versneld haar pas. Ik kijk haar vragend aan en loop gauw met haar mee. Er zit iemand op het bankje, met haar voeten op het bankje, hoofd verborgen en haar handen lopen wit aan. ''Dat is Julia'' Zeg ik zacht tegen Lisa. Langzaam lopen we op haar af. Als we bijna bij haar zijn kijk ik Lisa even vragend aan, ik was nooit goed in dit soort situaties..