A Hidden Talent

Hoofdstuk 19

P.O.V. Evelien

Ik ben net opgestaan en kleed me om voor dansen. Deze keer heb ik ze extra goed gewassen en gecontroleerd of ze niet gesaboteerd zijn. Ik moet haar nog terugpakken voor die jeukpoeder. Het is mijn beurt nu, ze denkt vast dat ze nu gewonnen heeft omdat ik al een paar dagen niet zoveel van me heb laten horen. Nou, dat heeft ze mooi verkeerd gedacht. Net voordat ik naar de dansles ga, schiet ik de kamer van Nikky en Maaike in. Het is maar goed dat iedereen zo onzorgvuldig is met het op slot draaien van de deuren. Ik pak haar lesboeken en schriften en hou ze een voor een eventjes onder de kraan. Oeps, ongelukje. En ik grinnik bij mezelf. Als iemand hierachter komt zijn we zo de klos. Ik kijk op m'n horloge. Shit, het is al bijna tijd! Snel sprint ik naar de studio en gelukkig kom ik op tijd binnen.

Als ik weer terugkom van een zware training met veel buikspier- en armoefeningen, plof ik op m'n bed neer. Ik heb zoveel aan mijn hoofd nu. De competitie, de mol, het geheim van Maaike en nu ook nog die stomme Nikky. Dit allemaal plus school erbij. Pff.. Oh ja, school. Over een half uurtje begint de les. Het is donderdag, over twee dagen moeten we op kamp met die irritante mensen van de St. Ignasiusschool. Daar heb ik dus zo geen zin in. Dan komt Nikky de kamer binnenstormen. "Wie heeft jou binnengelaten?" vraag ik sarcastisch. "Ik kan beter vragen wie jou heeft binnengelaten in mijn kamer!" En ze wijst naar haar gerimpelde, inmiddels opgedroogde boeken. De inkt van haar pen is helemaal uitgeveegd en je kan niet meer lezen wat er staat. Ik begin een beetje te lachen. Ze gooit haar boeken op de grond en loopt naar me toe. "Je denkt dat dit grappig is, hé," sist ze. "Nou je weet niet half waar ik toe in staat ben!" Dan steekt mevrouw de Wit haar hoofd om de hoek heen. "Meiden, moeten jullie niet naar de les?" zegt ze op een dwingende toon. Nikky schenkt me nog een woedende blik en verlaat dan de kamer. Mevrouw de Wit schudt haar hoofd en draait zich ook om. Op naar Engels.

Het is vrijdag, morgen vertrekken we met de bus naar een of ander afgelegen gebied. We hebben een verkort lesrooster omdat we voorbereiding moeten treffen voor die week, tas pakken enz. Nietsvermoedend zouden de meesten in de bus stappen, maar wij weten dat het wel eens erg uit de hand zou kunnen lopen. Het is nu pauze, we zitten met de rest in de kantine. Jonathan en Ferry zitten weer een meisje te pesten en de barbiepoppen eten niks en praten over dat ene lekkertje uit de andere klas. "Wat zit je hier alleen," hoor ik een stem naast me zeggen, het is Max. "Oh gewoon, niet zo'n behoefte aan gezelschap," zeg ik. "Mag ik dan ook niet aanschuiven?" vraagt hij. Ik lach. "Voor jou maak ik een uitzondering."

Ik plof op mijn bed neer. M'n kamergenootje Kayleigh komt ook binnen. "Ik heb totaal geen zin om met die bitches van de St. Ignasiusschool te gaan dansen, ze gaan zich vast uitsloven en alle jongens inpikken," zucht ze. We krijgen allemaal workshops van de sport die je beoefent samen met het concurrerende team. Ik pak mijn tas onderuit mijn kast en begin hem te vullen met ondergoed, dansspullen en andere kleren. Ik twijfel over een jurkje. Zal ik hem meenemen? Ach ja, je weet maar nooit toch?

P.O.V. Nikky

Ik heb vandaag alleen maar kwade blikken gekregen van Rutger. Mijn tas heb ik al gepakt en ik ga liggen op m'n bed. Ik doe mijn oortjes in en zet het zieligste liedje op die ik op mijn telefoon heb staan. Ik luister naar de tekst en denk aan die korte tijd die ik met Rutger heb doorgebracht als zijn vriendin. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik ben nog steeds verliefd op hem. Als het liedje is afgelopen ruk ik mijn oortjes uit en gooi mijn telefoon weg. Evelien verdient niet om te zien hoe wij uit elkaar zijn gegaan door haar. Ik loop met grote passen door de gang en loop de hoek om naar de jongensgang. Ik ga het goed maken met hem. Ik heb het al eerder geprobeerd maar toen wilde hij niet met me praten en ook niet naar me luisteren. Nu zal hij luisteren ook. Ik hoor de surveillant achter roepen: "Hé! Je bent niet toegestaan om hier rond te lopen!" Ik kijk niet eens achterom en loop door naar kamer 7. Ik ruk de deur open en ik zie twee jongens staan met ontbloot bovenlijf. Geen Rutger. Je kunt hun spieren perfect zien en even weet ik niet wat ik moet zeggen. "Uh oh, verkeerde kamer," stamel ik. Ze beginnen te grinniken. Dan loop ik wel door naar kamer 7. Gelukkig is Rutger in zijn eentje. "Wat kom jij nou doen," zegt hij chagrijnig. "Wat denk je," en ik sla mijn armen over elkaar. "Sinds wanneer geloof jij alles wat iedereen zegt?" vraag ik. "Sinds ik bewijs heb," zegt hij terug. "Dat gesprek bewijst helemaal niks," zegt ik fel. "Hoe heb je dat kunnen geloven? Er stond nergens in dat gesprek dat ik gevoelens voor hem had!" "Daar leek het anders verdacht veel op!" snauwt hij terug. Ik krijg alweer tranen in m'n ogen. Nooit gedacht dat ik zo emotioneel kon zijn. "Ik vind jou verdomme hartstikke leuk, begrijp dat dan!" snik ik. Zijn blik wordt wat milder, "Meen je dat?" "Nee, daarom zeg ik het ook," zeg ik sarcastisch en ik rol met mijn ogen. "Luister nou even, Evelien kletst uit d'r nek. Er is sowieso niks van waar." "Maar waarom heb je dat dan niet eerder gezegd!" vraagt hij opgelucht. "Ja, jij wilde niet luisteren," zegt ik quasi-verontwaardigd. "Het spijt me," antwoordt hij daarop. "Alles weer goed?" vraag ik. "Alles weer goed." En hij trekt me in een stevige knuffel.

Als ik later in mijn bed lig heb ik een raar, warm gevoel vanbinnen. Het is heel vreemd, maar wel fijn. Dat blije gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik denk aan morgen, wanneer we herenigd worden met onze goede, oude vrienden van de St. Ignasiusschool. *Kuch, kuch*

-----------------------------
A/N
Ik heb t gevoel dat dit best wel een lang hoofdstuk was :)
Thankss btw voor alle lieve en leuke reacties, ik wil wel persoonlijk reageren maar zoveel tijd heb ik niet 😂.

Nevermindd.. Ly guys, stay awesome.

X