Loving Louise Spencer ✔

Chapter 36

Goodbye kiss

"Anak, hanggang kailan mo balak magmukmok dito sa kwarto mo?"

Hindi ako gumalaw mula sa pagkakahiga ko. Nakatalukbong lang ako ng kumot at nakapikit ang mga mata pero gising ang diwa ko.

"Dalawang araw ka nang hindi kumakain. Gusto mo ba talagang magkasakit?"

Mas masakit ang puso ko.

"Beatrice!"

Naramdaman ko ang paghila nya ng comforter na bumabalot sa akin.

"My goodness, anak!"

Dumalo kaagad sya sakin at sinapo ang mukha ko. Alam kong mukha akong baliw dito sa itsura ko. Walang kain at walang maayos na tulog. Ni pag suklay nga ng buhok ay hindi ko magawa kasi pakiramdam ko hinang hina ang buong pagkatao ko.

"Look at you! You're getting thinner."- she said as she folded up the sleeves of my sweatshirt to check my arms.

"Just leave me alone and take the tray of food with you."

"No, you will eat to gain your strength. Bukas na ang alis natin papuntang Manila."

Mabilis na dumako sa kanya ang paningin ko. Gulat sa narinig mula sa bibig nya.

"And why do we need to leave?"

Pumiglas din ako sa hawak nya at umatras hanggang mapasandal ako sa headboard ng kama.

"School is about to start, don't you remember? Your Dad and I bought a condo unit for you so that you won't get worried about where to stay or sleep when you're there."- she explained, reaching for the tray of food. "Duon ka na mag stay para ma iwasan mo ang pag uwi sa mansion."

Iyon lang ba talaga? Sumikip ang paghinga ko dahil alam ko naman na pabor din sa kanila na duon ako dahil nga magulo pa dito sa mansion.

"How is she?"

She stopped scooping rice to look at me. "You should stop thinking about her."

"Mom, how is she?"

She let out a deep sigh and adjusted the eyeglasses she was wearing. "She's doing fine. It looks like she's easy to move on from compared to you. Now stop sulking and eat."

She's easy to move on..

She's easy to move on..

She's easy to move on..

My jaw clenches. I grip the bed sheet as a feeling of disappointment and anger arises in me. I don't want to believe her, but there's a part of me who's doubting the situation as well, because since the chaos started, she  stopped texting and calling me. She completely abandoned me just as she promised to stay away from me. 

"Don't be obstinate, okay?" -she stood up and gave me one last look. "When you're done, start packing your stuff."

Pagkalabas nya ng pinto duon na ulit nag unahan sa pagtulo ang luha ko. Akala ko tama na yung dalawang araw na pagkukulong ko dito. Akala ko ubos na yung luha ko hindi pa pala.

Bumaba ako ng kama at pumasok sa banyo. Mugtong mugto ang mga mata ko at halos hindi ko na makilala ang sarili ko.

Where's the young and happy-go-lucky Beatrice Spencer?

All I can see is a broken-hearted teenager.

"Damn it!!"- I exclaimed as I punched the mirror in front of me. 

Nagkalat ang ibang piraso nuon sa lababo pero wala akong pakialam. Kailangan kong huminga at magagawa ko lang makahinga ng maluwag kapag natanggap ko na sa sarili ko ang mga nangyayari. Kapag napatawad ko na yung sarili ko sa gulong ako ang nagsimula.