"16 yıl önce sen henüz birkaç aylık bir bebekken gördüm en son seni.Sana dair hayal meyal hatırladığım tek şey kulak tırmalayan ve insanın içine işleyen çığlıkların.Aslında ben çokta küçük değildim o korkunç kaza olduğunda ama yine de net hatırlayamıyorum.İnsan,unutmak istediği acı şeyleri beyninin en ücra köşelerine atıyor,ondan belki.Kaza demiştim.Evet kaza.Bir trafik kazası.Babam yeni aldığı mavi arabasıyla bizi gezdirirken olduğunu hatırlıyorum.Gerisi karanlık.Kopkoyu,dipsiz bir karanlık.Ben kazanın izlerini üzerimden silecek kadar küçük olmadığım için beni yetimhaneden önce kliniğe yatırdılar.Seni orda kaybettim işte.Bundan sonra hikayem başladı.Gerisini tahmin edebilirsin zaten.Klasik.Her zaman çalışkan ve disiplinli biri oldum.İnanılmaz derecede çok çalıştım.Hayret verici hayat hikayem ve inanılmaz başarılarımla falan seni sıkmayacağım şimdi.Bunları konuşmak için bol bol vaktimiz olacak,endişelenme.Seni şu an bunaltmak istemiyorum.Ben senin abinim.Öz abin.O araba o gece bize çarpmamış olsaydı şu an anne ve babamızla mutlu mesut yaşıyor olacaktık.Seni bulmak için çok uğraştım,buldum da.Bundan sonrası senin bileceğin iş.Şu anki ailenle yaşamaya devam edebilrsin ya da benimle gelebilirsin.Hayatım boyunca bunu hayal ederek yaşadım.En kötü zamanlarımda senin varlığına,hayaline tutundum.Sahip olduğumuz tek şey birbirimiz Helin.Lütfen benimle gel.Lütfen kardeşim.."
YOU ARE READING
FIRTINA
General Fictionİçime işledi. Sesi içime işledi. Bu kadar basitti. Şu an için sadece O vardı ve sözcükleri ve beni saran kolları ve sesi ve... Karanlığın en dibine hızla düşerken tutunduğum tek şey sesiydi. "Korkma," dedi. O böyle söylerken nasıl korkabilirdim ki...
