HAYATIM

CEM BENDEN NE İSTİYOR?!

Fotoğrafta Helin, Doğa ve Cem

Öğrendiğim şeyin şaşkınlığını henüz üzerimden atamamışken yatağımda dönüp durdum. Uyumaya çalışıyorum ama olmuyor, bunca zamandır nasıl Cem bir kardeşi olduğundan neden bahsetmedi diye sorgulamadan edemiyorum. Kafamda bu düşünceler dolaşırken abimin odasından cıktığını duydum ve nasılsa uyuyamıyorum bari onunla bir sohbet edeyim diye seslendim. 'Abiciiimmm?' ayak sesleri anında kesilirken odamın kapası açıldı. 'Kardesiimm?' benim taklidimi yaparak karşılık vermesi kıkırdamama neden olurken odaya girip kapıyı kapattı ve yatağımın yanındaki tekli koltuğa attı kendini. 'Hayırdır uyuyamadın mı?' diye sorduğunda dilimle damağımda ses çıkararak karşılık verdim. Sıkıntılı olduğumu anlayan bakışlarını bana gönderirken 'Dökül bakalım Helin hanım.' diyerek koltukta oturuşunu dikleştirdi. Yutkunup söze başladım. 'Yiğit Süvari'nin kim olduğunu öğrendim.' dediğimde kaşlarında beliren çatıklığı fark ettim ama yüzünde şaşkınlığa dair hiçbir şey yoktu. 'Cem'in üvey kardeşi.' ciddi ses tonuyla bunu söylerken ağzım aralandı. 'Ama sen nereden—' derken sözümü kesip 'Dün öğrendim ama işlerim yoğundu sana söylemeye fırsat bulamadım.' diye araya girdi. 'Anladım.' 'Peki sen nereden öğrendin bunu Helin, uzak durun dediğim çocuğumu araştırıyorsunuz ?' sesi biraz sitemkar çıkmıştı. 'Hayır tabiki de. Bu gün okulda kavga etti ve sonra derste hoca velin geldi diyince içeriye Cem'in babası girmiş, Duygu söyledi' diye cevabı yapıştırdım. 'Duygu hala onunla mı oturuyor?' bunu sormasını beklemiyordum elbette ama şuan ne cevap vermem gerektiğini bilmiyorum. 'Bilmiyorum ki.' diye bir yalan söylemeyi seçtiğimde abimde direk inanmamayı seçti. 'Sen Duygu'yla ilgili olan bir şeyi bilmiyorsun öyle mi?' derken kaşları havaya kalktı. 'Off tamam kabul. Hala yan yana oturuyorlar evet ama inan çocuk kimseyle konuşmuyor.' dedim. Abim 'İyi bakalım öyle olsun, şimdi artık uyuman gerekli yoksa sabah "Abii lütfen gitmiyiim" diye yalvarmak zorunda kalacaksın bende seni sürüyerek götüreceğim.' dediğinde 'Tamam tamam hemen uyuyorum abicim söz.' diyerek öpücük attım. O da aynı şekilde karşılık verdikten sonra odadan çıktı. Yine kendimle baş başa kaldım. Sahiden ben ne kadar uzun zamandır kendimi dinlemedim acaba. Son bir kaç haftadır hayatımda olan yenilikler bana kendimi unutturdu resmen. Ama iyi ve bir o kadar da tuhaf olan şey şu ki; bana en kötü anımı yaşatan o iki insanı ozellikle Cem'i her gün görüp seslerini duyuyor olmama rağmen bu konuda içim soğumuş gibiydi. Nefretim bitti mi yani! İçimdeki üzüntü bitti mi? Hayır Helin saçmalama tabiki bitmedi. Ama katılaştım. Belki de her gün onları görerek nefretimi tüm güne yaydığım için geceleri nefret edip ağlamaya gerek duymadım. Kendi kendime düşüncelerimle boğuşurken göz kapaklarımın ağırlaşmaya basladığını hissettim ve kendimi uykuya bıraktım...

Sabah kapının tıkırtısı ile uyandım ama hala gözlerimi açamıyorum. Sonra içeriye giren kişinin parfüm kokusundan abim olduğunu anladım. 'Kesin ben gidince hemen uyumadın dimi Helin? Kalk bakalım hadi.' sesini ciddi tutmaya çalışarak konuşuyordu ama şuanki uyur uyanık halime gülmemek için kendisini tuttuğuna eminim. 'Hayıır uyudum sen gidince yemin ederim.' Derken pikeyi üzerimden attım. Artık havalar güzeldi ve yorgan fazla geliyordu. Artık kendini tutmayı bırakıp gülerek yanıma geldi ve yatağa oturdu. Sonunda gözlerimi açtığımda bana haince bakması hoş şeylerin habercisi değil diye aklımdan geçirirken tam da düşündüğüm şey başıma geldi ve abim beni hunharca gıdıklamaya basladı. 'Başka türlü tamamen uyanaman imkansız.' diye açıklama yaparken gıdıklamaya devam ediyordu. 'Tamam ama uyandım bırak artık!' diye kahkahalarımın arasından bağırdığımda karnıma ağrılar girdiğini hissettim. Nefes nefes kaldığımda abim beni bıraktı ve 'Hadi o zaman marş marş.' diyerek kalkıp odadan çıktı. Bende hemen formamı giydim, saç ve hafif makyajımı yaptım. Odadan çıkıp merdivenleri ritmik bir şekilde inerken bu gün okulda neler yaşayacağımı düşünmeye başladım. Hızla kahvaltımızı yapıp evden çıktık. Abim bırakacak yine okula..