𝐊𝐨𝐦𝐨𝐫𝐞𝐛𝐢|𝐇𝐨𝐩𝐞𝐦𝐢𝐧,𝐕𝐤𝐨𝐨𝐤

Part 30

از جاش بلند شده و بعد از پوشیدنِ لباس‌های تو خونه‌ایش که شامل تی‌شرت و شلوارک سبز رنگ میشد، دستی داخل موهاش کشید و جلوتر از جونگکوک، از اتاق خارج شد.

نگاهش رو اطراف خونه چرخوند و با دیدنِ هوسوک که داخل آشپزخونه نشسته و با مستی سوجو مینوشید، ابرویی بالا انداخت و سمتش رفت؛ از داخل کابینت پیک‌ رو در آورد، روی صندلی رو‌ به روی هوسوک نشست و نگاهی بهش انداخت؛ سر پسر پایین بود و خیره به میز رو به روش نگاه میکرد، انگار حتی نمی‌تونست سرش رو بالا بیاره.

بطری شیشه‌ای سبز رنگ سوجو رو از روی میز برداشت و با پر کردن پیکش، با صدایی که به خاطر خواب‌آلودگی بم تر از حالت معمولش بود، گفت:

_چرا کشتی‌هات غرق شدن هوسوک؟

به سختی نگاهش رو از میز گرفت و به تهیونگ داد.

_کشتی‌هام؟ نه من خوبم. چیزیم نیست.

جونگکوک که تازه از اتاق خارج شده بود و به سمت سرویس بهداشتی خونه میرفت، با شنیدنِ صدای هوسوک که به خاطر مستی خش داشت، فشرده شدن قلبش رو حس کرد. اصلا تحمل دیدنِ غمِ دوستِ چندین و چند ساله‌ش رو نداشت؛ اما اون پسر باز هم از ترسِ دور انداخته شدن و آسیب دیدن، عقب کشیده بود. آهی کشید و به سمتش برگشت. به اُپن تکیه داد و در سکوت به دو پسر خیره شد.

_آره جونِ خودت!

تهیونگ گفت و پیکش رو سر کشید.

_جدی میگم! چیزیم نیست... فقط هوس سوجو کردم.

پسرِ بزرگ‌تر دهن باز کرد تا چیزی بگه، اما جونگکوک زودتر دست به کار شد و با صدای بلندی گفت:

_چرت نگو هوسوک! من اگه نفهمم تو حالت خوب نیست باید برم بمیرم.

نفس عمیقی کشید و ادامه داد:

_نمیدونم کِی انقدر غریبه شدم که حتی حرفِ دلتم بهم نمیزنی و بهم دروغ میگی!

_دروغ نمی‌گم...

_چرا میگی! یادت رفته؟ فقط پنج سالمون بود وقتی پدرت سهام هتل پدرمو خرید و خانواده‌هامون باهم دوست شدن.

دست‌هاش رو روی سینه‌ش گره زد و با عصبانیت ادامه داد:

_از همون موقع هراتفاق فاکی که برات میوفتاد، من کنارت بودم تا همین الان که هردومون بیست و دو سالمونه و از هر بنی بشری توی این دنیا بهتر میشناسمت. پس وقتی بهت میگم یه چیزیت هست، وقتی بهت میگم دوستش داری، طفره نرو...

_آره دوستش دارم!

بالاخره نگاهش رو به جونگکوک داد و فریاد زد.

_انقدر دوستش دارم که داره دیوونه‌م میکنه. اما حدس بزن چی؟ انقدر بی‌عرضه‌ام که هیچ‌کاری نمی‌تونم بکنم!