🔥 32 🔥

671 41 0
                                    

28 de marzo, 2019

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

28 de marzo, 2019

Ocho Hargreeves

—¿Cuándo se supone que ocurrirá? —escuché la voz de Luther —. Este... Apocalipsis.

—No puedo decirte una hora exacta, pero... —esa era la voz de Cinco —. Por lo que sé, nos quedan cuatro días.

Comencé a abrir levemente mis ojos mirando a mi alrededor intentando recordar lo que sucedió la noche anterior. Los recuerdos no tardaron en volver acompañados de mi dolor de cabeza que ya era leve. Me senté lentamente en la cama mientras tallaba mis ojos con mis palmas llamando la atención de ambos, solté un bostezo y me descubrí el rostro para luego acercarme al borde de la cama.

—Ten —dijo número Uno extendiéndome un vaso desechable de café —. Te lo traje anoche pero como estabas dormida ya no quise despertarte, seguro ya está helado.

Lo tomé entre mis manos notando la ausencia de calor de la bebida para luego abrirlo y dejar una leve descarga logrando calentarlo. Miré a Cinco y a su lado en el piso había un vaso idéntico solo que estaba tirado por lo que supuse estaba vacío. No dije nada y comencé a beber el mío notando como ambos no dejaban de mirarme.

—¿Todo bien? —pregunté de pronto.

Se miraron entre sí y fue cuando supe había algo raro, se sintió por unos escasos segundos una "complicidad", aunque siendo ellos seguramente solo era curiosidad compartida.

—¿Dormiste bien? —me cuestionó Cinco.

Tragué seco recordando las malas imágenes que había visto en la noche, todas las mismas en diferente orden, aunque siempre terminando con la luna explotando por culpa de aquellos rayos luminosos.

—¿Por qué la pregunta? —me anime a decir para luego beber más café intentando evitar sus miradas.

—En el trascurso de la noche te estremecías y varias cosas se elevaron —dijo Luther sin dejar de mirarme —. Fueron tres veces, creo.

—Cuatro, fueron cuatro —corrigió Cinco —. La primera aún no volvías —dijo mirando al mayor.

Asentí levemente mirando el piso evitando mirarlos pues no quería hablar sobre mis sueños tomando en cuenta que no sabía si solo eran eso o algo más, además no sabría cómo explicar algo que ni yo logro comprender.

—¿Está todo bien? —dijo mi novio llamando mi atención, a lo que yo asentí —. ¿Segura?

Lo miré para luego darle una mirada rápida a Luther y luego regresársela a él, asentí de nuevo y él me miro no muy convencido pues entendía que no era fan de hablar de cosas serías frente a el mayor.

—Solo fueron un par de pesadillas —me animé a decir acercándome un poco más a Cinco —. ¿De que hablaban? —cambie tema.

—Le he contado todo —me aclaro el chico.

𝐔𝐍𝐓𝐈𝐋 𝐓𝐇𝐄 𝐄𝐍𝐃 𝐎𝐅 𝐓𝐈𝐌𝐄 | 𝐅. 𝐇𝐚𝐫𝐠𝐫𝐞𝐞𝐯𝐞𝐬Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon