အခန်း (၁၄၈၅) : ငှက်တစ်ကောင်အနေနဲ့ နောက်ဆုံး မာနလေးကိုတော့ ထိန်းသိမ်းခွင့်ပေးပါနော်
“ ရှင်က ဘာလို့ ကျမကို ထွက်သွားခိုင်းနေရတာလဲ။ ဘာလို့ ကျမနဲ့အတူတူ ထွက်မသွားချင်ရတာလဲ” ဂူမန်မန်က မျက်ရည်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
ထို့နောက် ထပ်မံ ဖြောင့်ဖြလိုက်ပြန်သည်
“ ဂရက်ဂိုရီ ကျမက ရှင့်အတွက် အရေးပါဆုံးသူလို့ ရှင် ပြောခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်လား။ ကျမ ရှင့်ကို ချော့သ၍ ရှင် ကျမ စကားကို နားထောင်မယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မလား။ ကျမ အခု ရှင့်ကို ချော့နေတယ်လေ….ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ ချော့ရချော့ရ အဆင်ပြေတာမလို့ ကျမနဲ့အတူတူ သွားရအောင်နော်”
ဂရက်ဂိုရီက တုန်ရီနေသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်
“ မန်လေးရယ် မငိုပါနဲ့…..အခု ….ကိုယ် မင်းကို ဖက်ပြီးတော့ နှစ်သိမ့်မပေးနိုင်တော့ဘူး…”
“ ရတယ်…..ရှင် ကျမကို ဖက်မပေးနိုင်လည်း ပြဿနာမရှိဘူး။ ကျမ ရှင့်ကို ဖက်နိုင်တယ်။ ကျမ ရှင့်ကို ဖက်ထားပါရစေ….ရှင့်ကို ဖက်ပြီးရင် ကျမ မငိုတော့ဘူးနော်” ဂူမန်မန်က ရှေ့တိုးလာဖို့ ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်သော်လည်း ဂရက်ဂိုရီက သူ၏ ဩရှရှအသံဖြင့် အော်လိုက်သည်
“ မင်း ထပ်ပြီးတော့ အနားတိုးလာရင် ကိုယ် တောင်ပေါ်ကနေ ခုန်ချရုံအပြင် မရှိတော့ဘူးနော်”
“ စိတ်လိုက်မာန်ပါ မလုပ်ပါနဲ့…ကျမ မလာတော့ပါဘူး…ကျမ မလာတော့ပါဘူး ဟုတ်ပြီလား” ဂူမန်မန်က သူ တကယ် ခုန်ဆင်းသွားမှာကို စိုးရိမ်သောကြောင့် ခြေတစ်လှမ်းပင် တိုးမသွားရဲပေ။
သူမ ခြေလှမ်းပင် ပြန်ဆုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်
“ ကျမ အခုနောက်တောင် ပြန်ဆုတ်နေပါပြီ။ ခုန်မချနဲ့နော်….အခု ရှင့်မှာတောင်ပံတွေလည်း မရှိတော့သလို ကျမကလည်း ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ပျံတတ်တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျမ ရှင့်ကို မဖမ်းနိုင်လိုက်မှာ စိုးရိမ်တယ်…..ကျမက ငကြောက်မလို့ ထပ်ပြီးတော့ ကြောက်အောင် မခြောက်ပါနဲ့တော့နော်။ ကျမ ရှင့်ကို တောင်းပန်နေတာပါ…ကျမ တကယ် ကြောက်တယ်”
