Another World (1D Fanfic)

Hoofdstuk 17: Fijne dag

Pov Niall

Als we een nieuwe afspraak gemaakt hebben, gaan we snel naar buiten toe. "Fuck, ze heeft een paniekaanval." Zegt Harry. "Jacey!" Roep ik. Langzaam gaan we naar haar toe, want we willen haar niet laten schrikken. "He rustig ademen, Jace. Je bent veilig." Zeg ik. Harry schudt zijn hoofd en zegt: "Ik was er al bang voor. Toen die arts haar aanraakte, dacht ik al paniek in haar ogen te zien, maar ze kon het zo goed verbergen dat ik ging twijfelen. Sorry." "Nee, dit is niet jouw schuld. Ik ben blij dat je er bij bent." Zeg ik.

We proberen Jacey te kalmeren, maar het lijkt wel alsof ze niet eens door heeft dat wij hier zijn. Dan zie ik haar ogen weg rollen. Ik spring naar voren en vang haar net op tijd op. Meteen til ik haar in mijn armen. "Laten we gewoon naar huis gaan. Nu in het ziekenhuis wakker worden, levert alleen maar meer paniek op." Zegt Harry. Dat kan ik begrijpen, dus ik til haar naar de auto. Ook al maak ik me wel zorgen om haar. Nog een paniekaanval hier overheen, is ook niet goed. Harry heeft, helaas, ervaring met paniekaanvallen, dus hij weet wat het beste is.

In de auto leg ik haar op de achterbank neer en leg haar hoofd op mijn schoot. Zachtjes streel ik over haar wang. "Rij maar, Haz." Zeg ik. Harry knikt en gaat rijden. Jacey begint te bewegen met haar armen. Daarna begint ze te knipperen. Ik streel nog over haar wang heen en zeg zachtjes: "Je bent veilig. Ga maar lekker slapen, je zult wel uitgeput zijn." Dan sluit ze haar ogen weer en valt ze, volgens mij, in slaap. Waarom heb ik niet gemerkt dat ze in paniek raakte? Echt stom.

Als we thuis zijn, til ik haar de auto uit en neem haar mee naar binnen. Iedereen kijkt bezorgd, dat laat ik door Harry oplossen. Ik breng Jacey naar onze kamer. Voorzichtig leg ik haar op bed. De deken over haar heen. Dan geef ik haar nog een kus op haar wang en fluister: "Slaap lekker." Voorlopig kan ik niet meer slapen, dus ik loop terug de woonkamer in. "Ze slaapt." Zeg ik. Voor degene die dat nog niet door had.

Na een tijdje stilte vraagt Liam: "Wat was er nou precies aan de hand?" Eigenlijk wil ik niet te veel vertellen, want dat ik niet mijn keuze. Jacey heeft mij geen toestemming gegeven om het te vertellen. "Er moest een wond gehecht worden. Daarna kreeg ze een paniekaanval en is ze flauwgevallen. In de auto kwam ze bij en viel meteen in slaap." Vertel ik. Iedereen knikt begrijpend.

Uiteindelijk gaan we toch maar allemaal naar bed. Jacey ligt nog te slapen, als ik het bed in stap. Hopelijk slaapt ze vannacht een keer goed. Alle andere nachten was ze onrustig. Nu was ze echt uitgeput. Morgenochtend zien we wel hoe het met haar gaat, ik ga haar nu niet wakker maken.

Rond half elf 's ochtends hoor ik Jacey naast mij woelen. Ik draai me naar haar om en fluister: "Ben je wakker?" Zij draait zich ook naar mij en kijkt mij verward aan. "Je bent flauwgevallen door een paniekaanval en meteen daarna viel je in slaap. Je was echt uitgeput. Ik heb je naar bed gebracht." Leg ik uit. Jacey knikt. "Hoe voel je je?" Vraag ik dan. Ze denkt even na en antwoord: "Nog een beetje verward, maar wel oké. Ik heb wel goed geslapen. Beter dan ooit." "Nou dat is dan een fijne bijkomstigheid. Verder schrok ik me echt de tandjes." Zeg ik. Jacey lacht en mompelt dan: "Sorry."

We blijven allebei nog even in bed liggen. Ik leg mijn arm om haar heen en kus haar schouder. Al snel horen we ineens: "Louis!" We moeten allebei lachen en ik zeg: "Ik wil niet eens weten wat hij nou weer gedaan heeft." "Hij heeft bij mij nog nooit iets uitgehaald." Zegt Jacey. Hij weet natuurlijk dat Jacey kwetsbaar is en daar houdt hij wel rekening mee. Dat deed hij bij Harry ook in het begin. "Komt nog wel." Verzeker ik haar. Jacey lacht weer.

Het lijkt vandaag goed te gaan met haar, maar ik vraag me af hoe het echt met haar gaat. Ze moet zoveel pijn, verdriet en boosheid in zich hebben. Toch laat ze dat niet zien. Het enige wat we af en toe zien is paniek. Voorzichtig trek ik Jacey dichter naar mij toe en zeg: "Eigenlijk wil ik nog wel even met je praten." Jacey knikt alleen. "Ik snap heel goed waarom je jezelf snijd, maar ik vind het wel heel moeilijk om te weten dat je jezelf pijn doet. Ik wil je heel graag helpen. Daarom heb ik zoveel mogelijk alle scherpe dingen weggehaald. Dat heeft blijkbaar niet geholpen. Hoe kan ik wel helpen?" Zeg ik. Jacey haalt haar schouders op.

Na een minuutje zegt ze: "Er zit nog een scheermesje in mijn koffer. Die zal ik zo weggooien." Ik knik en antwoord: "Dat is fijn. Als je jezelf pijn wilt doen, kom dan naar mij toe alsjeblieft. Dan kan ik je afleiden en je helpen. Ik kus en knuffel je gewoon net zo lang, totdat je je weer goed voelt." Jacey grinnikt en zegt: "Je bent lief. Ik zal het proberen." Dat vind ik al genoeg. Natuurlijk snap ik dat ze niet zomaar beter is. Het kost tijd en moeite, maar ik wil haar helpen. Ze hoeft hier niet alleen doorheen te gaan.

De rest van de dag hebben we samen op ons bed gehangen. We hebben zelfs gebruncht in bed. Alleen avondeten hebben we in de eetkamer gedaan. Het is wel zo gezellig om met z'n alle te eten. Tenminste dat vind ik altijd. We hebben samen allerlei films gekeken. En veel gepraat. Jacey heeft mij zelfs het volgende hoofdstuk van haar verhaal voorgelezen. We hebben ook samen haar scheermesje weggegooid. Eigenlijk was het wel een gezellige dag. Voor mijn gevoel heeft het geholpen aan onze band. Gewoon een dagje samen zijn. Een dagje geen problemen, moeilijke gesprekken en paniekaanvallen. Een fijne, gezellige dag.