Another World (1D Fanfic)

Hoofdstuk 20: Praten met Harry

Pov Harry

Gister is Jacey ineens compleet ingestort. Ergens had ik het wel aan zien komen. Ze blijft haar emoties zo opkroppen. Zelf was ik ons sloophok helemaal vergeten. Dat was echt slim van Zayn. Dat is ze ingestort is misschien wel goed. Nu komt die emotie er tenminste uit. De rest van de dag heb ik geprobeerd contact met haar te maken, maar ze ontweek mij overduidelijk. Louis zei toen dat ik haar beter kon laten gaan. Daarna hebben we met z'n tweeën staan koken. Toen leek het goed te gaan, daarom heb ik het toen ook maar laten gaan.

Vandaag komt ze er echter niet onderuit. Ze heeft zelf al gezegd dat ze af en toe een duwtje nodig heeft. Dat duwtje had ik ook nodig en heeft Louis mij gegeven. Dat hoop ik vandaag voor haar te gaan doen. Voorzichtig. Ik wil niet dat ze weer instort. Ze moet erover praten, zonder in te storten. Het moet makkelijk worden om over te praten. Praten zonder het pijn te laten doen.

We hebben net met z'n alle ontbeten. Niall en Jacey zijn nu terug naar hun kamer. Ik klop op de deur. Niall roept meteen dat ik binnen mag komen. "He, mag ik even met Jacey praten?" Vraag ik. Niall knikt meteen, geeft Jacey een kus op haar wang en loopt dan naar de woonkamer. Ik ga bij Jacey op bed zitten en zeg: "Je dacht toch niet dat je zo makkelijk van mij af zou komen." Jacey grinnikt. "Ik had gezegd dat ik je wilde helpen. Dat heb ik nog niet echt kunnen doen. We zouden gaan praten. Dus laten we praten." Zeg ik. Jacey kijkt mij een beetje angstig aan. "Ik zal je nooit dwingen om dingen te vertellen, die je niet wilt vertellen. Maar praat met me. Over wat je wilt." Zeg ik dan.

Het blijft even stil, maar ik geef Jacey rustig de tijd om na te denken. Dan zegt ze: "Jij zei dat ik me niet schuldig moest voelen, over de dingen die die jongens met mij deden. Voelde jij je schuldig na wat er gebeurd is?" Ik knik hevig en antwoord: "lk dacht precies hetzelfde als jij. Het is mijn schuld, ik heb hem niet tegengehouden, ik heb het laten gebeuren. Maar het is nooit de schuld van het slachtoffer. Het is de schuld van de dader." Jacey knikt. "Wat denk je nu over je broer? Nu je weet wat hij gedaan heeft?" Vraag ik. Jacey haar hele gezichtsuitdrukking verandert en ze mompelt: "Ik haat hem. Alles wat hij mij heeft aangedaan en dan ook nog mijn ouders vermoord. Ik haat hem echt. Ik heb zo'n spijt dat ik nooit heb teruggevochten. Toen ik hoorde dat Zayn hem op zijn neus geslagen had, voelde dat goed. Dat had ik zelf ook moeten doen." Ik grinnik en knik. Zayn heeft mij dat al met veel trots verteld.

"Kun je die woede en haat wel een beetje loslaten? Of blijft het de hele tijd in je hoofd zitten en door je lichaam razen?" Vraag ik dan. Jacey zucht. "Allebei een beetje. Door het slopen gister heb ik het wel een beetje kunnen laten. Daarvoor bleef het wel door mijn hoofd spoken. Nu kan ik het wel loslaten. Maar mijn hoofd is over het algemeen wel een chaos." Verteld ze. Zayn's plan heeft dus goed geholpen. Ik wacht geduldig af tot Jacey verder verteld. "Er gaat zoveel tegelijk door mijn hoofd heen. Constante angst, paniek, schuld, verdriet. Alles tegelijk. Het is geen moment rustig in mijn hoofd. Behalve..." Verteld ze verder. "Behalve?" Vraag ik door. Ze zucht weer en antwoord: "Behalve als ik automutileer. Dan is mijn hoofd een paar seconde rustig. Die paar seconde zijn ook echt heel belangrijk voor mij. Die zorgen dat ik de dag overleef. Toch heb ik mijn mesjes weggegooid. Jullie hebben alles verstopt. Dus nu heb ik al drie dagen niet geautomutileerd en ik voel de drang door mijn hele lichaam." Dat baart mij zorgen. Ik snap het, maar het baart me ook zorgen.

Dit is iets waar ik even over na moet denken. "Is er helemaal niets wat ook helpt om jouw hoofd rustig te krijgen. Iets wat niet schadelijk is." Vraag ik dan. Jacey haalt eerst haar schouders op en dan zegt ze: "Ja, schrijven. Als ik schrijf denk ik alleen aan mijn verhaal. Dan is de rest even stil. Muziek schreeuwend in mijn oren en schrijven." Daar kan ik wel wat mee. "Als je dus drang hebt om te automutileren, ga je schrijven met je muziek op z'n hardst. Het hoeft geen heel verhaal, of een heel hoofdstuk te zijn. Schrijf gewoon waar je zin in hebt. Een One-Shot, een hoofdstuk, een nieuw verhaal." Stel ik voor. Jacey knikt dan. Ze haalt haar schouders op en zegt: "Het valt te proberen. Maar als mijn hoofd zo vol zit, vind ik het moeilijk om iets te bedenken."

Daar weet ik gelukkig ook wel iets op. "Geef me twee minuten. Ik ben zo terug." Zeg ik. Snel ga ik naar de keuken. We hebben een grote pot die vol zit met snoepjes. De snoepjes gooi ik eruit. Daar verzin ik later wel wat op. Dan pak ik een pen en papier. Het papier scheur ik in kleine stukjes en op elk stukje papier schrijf ik een kort idee voor een verhaal. Vooral gebaseerd op dingen die echt bij ons gebeurd zijn en One-Shots die ik gelezen heb. Veel Larry ideeën natuurlijk. Heel veel Larry.

Met de pot gevuld met ideeën, ga ik terug naar Jacey. Zodra ik de kamer in komt zegt ze: "Dat was drie en een halve minuut." Daardoor moet ik lachen en zeg: "God, je lijkt nou net op Louis. Die doet dat altijd als ik zeg dat ik in twee minuten terug ben." Jacey moet ook lachen. Ik laat haar de pot zien en zeg: "Hier zitten verhaal ideeën in. Als je hoofd even helemaal vol zit, pak je een papiertje uit deze pot en schrijft het verhaal wat op het papiertje staat. Oké?" Jacey glimlacht en knikt. "Thanks Haz. Dit zal mij echt helpen. En ik vind het echt heel fijn dat je steeds voor mij klaar staat en mij probeert te helpen. Ook al probeerde ik je te negeren gister." Nu moet ik lachen. Dat ze grapjes kan maken is een goed teken.