Another World (1D Fanfic)

Hoofdstuk 34: Kerst

Pov Jacey

'S Ochtends word ik wakker gemaakt door Niall die op het bed springt. "Het is Kerst! Het is Kerst!" Roept hij enthousiast. Ik glimlach door zijn enthousiasme. Hij trekt mij uit bed en neemt mij mee naar de woonkamer. "Wakker worden!" Schreeuwt hij dan. "Het is kerst!" Iedereen komt dan zijn kamer uit. Sommigen wrijven nog moe in hun ogen. Vooral Zayn eigenlijk.

We gaan allemaal op de bank zitten. Niall pakt meteen voor iedereen een cadeau onder de kerstboom vandaan. "Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Het heeft me uren gekost om alles uit te zoeken." Zegt hij. Niall geeft mij een klein vierkant doosje. Het is ingepakt met zilver papier. Voorzichtig maak ik het open. Niall zit de hele tijd op mijn reactie te wachten. Het is van de juwelier. Dat staat op het doosje onder het inpakpapier. Als ik het doosje open, zie ik dat het een ketting in zit. In de vorm van een boek en op de 'kaft' staat: "Niall." Het is zo mooi! "Niall..." Zeg ik. Ongelovig kijk ik er naar. "Het is zo mooi. Ik vind het echt geweldig. Het is perfect. Dankjewel!" Zeg ik. Niall glimlacht trots en doet de ketting bij mij om.

Nu vind ik mijn cadeautje ineens minder leuk. Dat van Niall is zo perfect, dat de mijne ineens niet zo goed meer lijkt. De jongens pakken allemaal mijn cadeautjes uit. Natuurlijk let ik vooral op de reactie van Niall. Hij houdt zijn sleutelhanger in de vorm van een gitaar omhoog en leest wat erop staat. "Stole My Heart? Net zoals ons liedje?" Vraagt hij. Ik knik en antwoord: "En als de waarheid. Jij hebt mijn hart gestolen." Niall heeft een mega glimlach en zoent mij. "Zo cool. Ik vind het echt heel gaaf." Zegt hij. "Echt? Jouw cadeau voor mij is zoveel mooier." Zeg ik. Niall schudt hevig zijn hoofd en zegt: "Nee helemaal niet! Het is perfect! Ik vind het echt heel leuk." Dat stelt me dan toch wel een beetje gerust.

Na het openen van de cadeautjes en het eten van ons kerstontbijt, vraagt Harry mij om mee te komen. De jongens hebben mij echt super leuke en lieve cadeautjes gegeven. Ook waren ze heel blij met mijn cadeautjes. Ik loop met Harry mee naar buiten. We gaan aan de tafel zitten. "Hoe gaat het?" Vraagt hij. Liegen heeft geen nut. Zo dom zijn ze niet. "Het zijn lastige dagen. Iedereen is zo vrolijk, dus ik wil ook vrolijk zijn, maar dat is moeilijk." Antwoord ik. Harry knikt begrijpend. "Niemand verwacht van jou dat je vrolijk bent. We snappen allemaal heel goed dat dit moeilijk is. Doe je niet anders voor, als dat je je voelt." Zegt hij. "Ik wil niet jullie kerstfeest verpesten. Het hoeft niet allemaal om mij te draaien." Zeg ik dan. Harry schudt zijn hoofd en zegt: "Maar het hoeft ook niet allemaal om ons te draaien. We kunnen best stilstaan bij jouw ouders. Dat is helemaal oké." Dan knik ik maar gewoon.

Harry pakt mijn hand en vraagt dan: "Dus, is er iets waar je over wilt praten? Iets wat je wilt vertellen?" Ik zucht. Wat moet ik nou vertellen. Uiteindelijk zeg ik met een trillende stem: "Het liefst wil ik gewoon in bed blijven liggen en janken. Of eigenlijk nog liever in de douche, dan vallen mijn tranen ook niet zoveel op. Ik wil... Ik wil... Ik wil gewoon mijn ouders terug." Dan barst ik uit in huilen. Dat was te verwachten. "Mag ik je knuffelen?" Vraagt Harry. Ik knik, dan slaat Harry meteen zijn armen om mij heen. "Dit is goed, oké. We zien nu voor het eerst jouw verdriet. Je mag best huilen. We weten allemaal dat je immens verdrietig bent." Zegt hij. De tranen willen ook gewoon niet stoppen.

Al die tijd blijft Harry mij knuffelen. Nu laat hij mij ineens los. De tranen die over mijn wangen rollen veeg ik weg. Dan hoor ik Harry ineens roepen: "Ni, kom even." Shit, waarom haalt hij Niall er nou bij. Dat was niet de bedoeling. Niall komt naar buiten en zegt meteen: "He, wat is er aan de hand?" Nu is hij degene die mij knuffelt. Harry zegt dan: "Jacey wilt ons kerstfeest niet verpesten, maar ze heeft het heel moeilijk met het missen van haar ouders." Niall geeft mij een kus op mijn wang en zegt: "Denk je dat ik dat niet door had. Natuurlijk heb je het daar moeilijk mee. Maar ik wilde er gewoon voor zorgen dat je toch nog een beetje een leuke dag had. Misschien dat ik je met mijn vrolijkheid een beetje afleid van je verdriet. Dat betekend niet dat je niet verdrietig mag zijn." Door mijn tranen heen, glimlach ik en zeg: "Je bent zo lief."

Niall tilt mij op en neemt mij mee naar de woonkamer. Hij gaat zitten met mij op schoot en zegt: "We gaan een Home Alone marathon houden. Vanavond hebben we heerlijk eten besteld. Maar eerst wil ik dat jij een mooie herinnering verteld over je ouders. En na elke film vertel je ons weer een nieuwe herinnering. Dan gaat we vandaag alleen maar aan de leuke dingen denken. Huilen mag best." Iedereen knikt instemmend. Dat is best wel een lief idee van Niall. Misschien helpt het ook echt. Even denk ik na en dan vertel ik: "één van mijn eerste herinneringen is toen ik een kleuter was. Ik was ziek en had overgegeven op mijn bed. Doodsbang dat mijn ouders boos zouden worden. Ik mocht namelijk nooit eten of drinken mee naar mijn bed nemen, anders werd mijn bed vies. Toen ik aan het huilen was, kwamen mijn ouders binnen. Ze zagen dat ik overgegeven had en namen mij mee naar beneden. Mijn vader legde een matras neer op de grond en daar ging mijn moeder liggen. Mijn vader ging op de bank liggen en legde mij op zijn borst neer. We zouden daar blijven slapen tot ik beter was. Ik mocht nog een aflevering van Blue's Clues kijken en daarna gingen we allemaal slapen. Veilig op de borst van mijn vader." Iedereen glimlacht en deze herinnering geeft mij een goed gevoel. Het was een goed idee van Niall.