The Long Lost Princess Of Majestic Kingdom (Majestic Moonlight Academy)

CHAPTER 41

Someone's POV

"Ano ayus na ba"tanong ko sa aking  kasama

"Oo nai-plano kona lahat ang kailangan lang nating gawin ay mag ingat"aniya ko sa kaniya na tinanguan lamang niya

"Mag masid kayo dito habang ako naman ang bahala sa mga bihag"sabi ko sa kaniya

"Sige mag-iingat ka"aniya nila sakin na tinanguan ko lang

Pumunta ako sa likod ng kaharian na ito ng dahan dahan pinlano ko talagang gabi gawin upang walang masyadong bantay para na rin maka-kilos kami ng maayo pagkarating ko sa dungeon ay nakita ko ang mga mamamayan na mahimbing na natutulog karamihan sa mga ito ay mga sugatan una kong pinuntahan ang isang silid na may nakahigang mga matatanda at kasama na din nila ang kanilang mga supling.Dahan dahan kong binuksan ang kulungan at nilapitan ko ang isa sa mga ito

"Hey,wake up"aniya ko sa isang lalaki na sa tantiya ko ay kasing edad lamang nina Mom nagising naman ito kaagad akmang mag sasalita na siya ngunit mabilis kong tinakpan ang kaniyang bibig at sinenyasang huwag mag-ingay

"Sino ka anong ginagawa mo dito?"tanong niya sa mahinang boses

"Andito ako upang kayo'y palayain kaya gisingin mona sila kapag nagising mona sila ay dumeretso kayo sa likod ng kahariang ito at may naghihintay sa inyo roon kaya bilisan mona"aniya ko sa kaniya at ginawa naman niya ang sinabi ko tinulungan kona din siyang gumising sa iba pagka tapos noon ay pumunta naman ako sa isang silid na may dulo ng pasilyo at agad ko naman itong binuksan at agad na ginising ang nandito

"Hey,wake up"aniya ko sa kanila agad naman silang nagising at napabalikwas

"Who are you?"tanong ng isang babae sa akin

"Hindi na mahalaga ngunit kailangan niyo nang bilisan dahil malapit nang magising ang mga kawal sa labas"aniya ko sa kanila kaya hindi na sila ang atubiling kumilos nagtungo agad kami sa likuran ng kaharian at nakita kona doon ang lahat ng mamamayan pati na rin si Lle at Mae

"Success tara na bago pa tayo maabutan ng mga kawal kumapit kayo sa amin at kami na ang bahala sa inyo"aniya ko sa kanila ngunit parang nag aalangan pa sila

"Makakasiguro ba kami na magiging ligtas kami sa kamay ninyo?"aniya ng isang ginang na sinangayunan ng iba

"Oo makakasiguro tayo sa kanila mga kasama ako—ako ang nanghingin sa kaniya ng tulong upang makawala tayo sa kahariang ito"aniya ng isang mamamayan na kilala ko at ito pala ay ang kanang kamay ng isang prinsesa na nabihag din

"Bilisan niyo na wala na tayong oras may naka alam na na wala kayo sa kulungan  magtiwala kayo samin dahil kagayan niyo tiwali din kami sa kasamaan at magiging ligtas kayo sa amin"seryosong lintaniya ko sa kanila kaya hindi nagtagal ay sumang ayon na din sila at kumapit.Tineleport namin sila sa isang lugar na tago at ako ang gumawa nito para talaga sa kanila

"Ma walang galang na ngunit maaari ko bang malaman kung saan kami maaaring manirahan gayong wala na kami sa kaharian?"tanong ng isang Ginoo na sinang ayunan ng lahat

"Batid kong maging ngayon ay nagdududa pa rin kayo kung bakit namin kayo inilabas sa kaharian na iyon ngunit isa lamang ang sagot ko riya at batid kong nasagot kona kani kanina lamang"aniya ko sa kanila

"Ngunit huwag kayong mag alala dahil ang lahat ng ito ay planado kona kaya wala na kayo dapat na ipangamba"aniya ko sa kanila

Humarap ako sa malawak na trigo-han at saka kinumpas ang aking kamay kasabay nang pag kumpas ko ay siya ring paglitaw ng mga bahay na gawa sa bato na hinaluan ng kahoy at siya ding pag sulpot ng mga punong kahoy at maliliit na damo sa parang isama na rin ang mga anyong tubig na mga sapa at talon

Humarap ako sa kanila at nakita ko sa mga mata nila ang saya dahil alam ko na ngayon na lamang nila muling mararanasan ang ganitong pamumuhay dahil sa loob ng kanilang nagdaang panahon ay sila ay nanirahan na sa kulungan na iyo at pinag eexperimentohan at ginagawang kawal o di kaya pinapahirapan

"Maraming salamat sa inyo utang namin ang lahat ng ito sa pag papalaya pa lamang sa amin sa kaharian ng darkians ay napaka laking tulong na ito pa kayang binigyan mopa kami ng matitirhan kaya lubos kaming nagpapasalamat sa inyo mga binibini"aniya ng isang Lola sa amin

"Naku Lola ano kaba wala ito kumpara sa mga pinag daanan niyo ginawa lamang ho namin ang nararapat bilang namumuno ang aming magulang sa mga distrito rito kaya wala ho kayo dapat na ipag pasalamat"wika ni Mae sa kanila

"At isa pa this is not  libre  no need niyo us pakainin tuwing pipunta kami dit—"hindi na natapos ni Lle ang sasabihin niya ng batukan siya ni Mae

"Aray naman napaka mo talaga hmpp!"aniya ni Lle na tinawanan naman ng mga nandirito napailing nalang ako sa kanila

"Naku oo naman ija ang binigay niyong ito sa amin ay iingatan namin ng sobra at aalagaan"aniya naman ng isang Ginang na may bitbit na sanggol

"Simula ho ngayon ay dito na kayo mamamalagi at huwag kayong mag alala dahil sa lugar na ito ay makakapamuhay kayo ng payapa at may proteksiyon na rin kayo rito ngunit paalala lamang namin sa inyo ay huwag kayong lalabas sa sa inyong tahanan dahil may mumu sa gabi"aniya ni Lle kaya napaismid nalang ako sa kalokohan niya umupo muna ako sa may ugat ng puno ng mangga alam niyo na ba iba ang mga prutas dito i mean ibang kulay at doble ang laki.

"Makinig kayo hanggat maaari ay magsuot kayo ng maskara tuwing kayo ay mag nanais na lumabas sa Barrier dahil hindi natin alam kung may pakalat kalat na mga darkians ngunit hindi naman nila malulusob ang bayan na ito dahil may proteksiyon ito ng mahal na Hera  kayat kung sino lang ang mamamayan ng bayan na ito  ay sila lamang din ang makakakita sa labas nito at sa mga darkians at iba pa ay magsisilbing hindi ito makikita "mahabang paliwanag ni Mae

"Maraming salamat sa tulong niyo mga binibini"aniya nilang lahat na tinanguan na lamang namin

"Sige na maaari na kayong matungo sa inyo nais na tirahan kayo na din ang bahalang magpaunlad ng inyong bayan "aniya ni Lle

"Makakaasa kayo mga binibini"sabi nila sabay nagsi alisan na natira na lamang kaming tatlo dito at yung isang prinsesa na nabihag kasama ang kaniyang kanang kamay

"Maraming salamat sa tulong niyo sa amin ngunit nais kong humingi ng pabor na  dito nalang muna ako mamamalagi at tawagin niyo na lamang ako kung kailangan niyo ng tulong, Lle ikaw na muna ang bahala alam mona ang nais kong sabihin"aniya ng Prinsesa

"Makakaasa ka mahal kong—makakaasa ka"aniya ni Lle tyaka siya niyakap

"Pano ikaw na ang bahala sa bayang ito mahal na Prinsesa aasahan kong mapapalago mo ito at mapapamunuan ng mabuti"aniya ko sa kaniya

"Makakaasa kayo"aniya

"Oh siya sige na mauuna na kami at ina antok na talaga si me"aniya ni Mae

"Paalam sa inyo hanggang sa muli"aniya namin sabay na nag laho

"Hayst antok na ko mukhang hindi ako makakapasok bukas"aniya ni Lle

"Tsk tamad kayo sige na matulog na kayo"aniya ko sa kanila kaya naman nag tungo na kami sa aming mga dorm

Naglinis muna ako ng katawan at talagang nalalagkitan ako pagka tapos ko ay siya ring pag higa ko sa kama ko at napatingin sa kisame hanggang sa unti unti nang bumigat ang talukap ng aking mata

And everything went black

A/N:Hi so ayun nag singit lang ako ng isang chapter sa mga oras na ito and i hope you'll like it i'll try to update again later atleast one chapter thank you sa mga nagbababaa ng story ko na ito very appreciated it po

Enjoy reading!
Warning: Unedited