A story named 𝑪𝒂𝒎𝒆𝒍𝒍𝒊𝒂

အထက်တန်း​နောက်ဆုံးနှစ်

- အထက်တန်း​နောက်ဆုံးနှစ် -

အတန်း​ဖော်က​နေ လက်တွဲ​ဖော်အဆင့်ဆီကို ကူး​ပြောင်းပြီး​နောက်ပိုင်း နေ့ရက်​တွေက သာမန်ထက်ချိုမြိန်​တာ​တော့ အမှန်ပဲ။ ​​မနက်ခင်း​တွေကလွဲလို့​ပေါ့။ မနက်တိုင်းကျောင်းသွားတဲ့အခါ ယူနီ​ဖောင်းအပြည့်အစုံမဝတ်တတ်တဲ့​ဆောင်းဟွန်းကို သူ့မှာ အမြဲလိုလိုဆူပူရသည်။

"ပတ်​ဆောင်းဟွန်း!! လည်စည်းကဘယ်မှာကျန်ခဲ့တာတုန်း!! ကြည့်ဦး...ကြည့်ဦး။ လူကဖရိုဖရဲနဲ့"

"အသစ်​ရောက်တဲ့ ကာယဆရာက ဒဏ်​ပေးကြမ်းတာသိရဲ့သားနဲ့ကွာ။ မ​နေ့က အခန်း(၅)က ဟိုတရုတ်​ကောင်​လေ...လင်းဘာဆိုလား။ အဲ့​​ကောင်ယူနီ​ဖောင်းမဝတ်လာလို့ ဆယ်ပတ်​တောင်​ပြေးလိုက်ရတာတဲ့"

"​မင်း​ကောင်​လေးက အားကစားသမားပါကွ!! ဒီ​လောက်က​တော့အ​ပျော့ပဲ"

"​အေး။ မင်းက​ပြေးနိုင်​ပေမဲ့ ငါကမ​ကြည့်ရက်သလို အဲ့​လောက်လည်း လိုက်မ​ပြေးနိုင်ဘူးဟ!!"

"​ဂျေးရား...ပွစိပွစိနဲ့ မင်းကငါ့အ​မေလားကွာ"

ဆောင်းဟွန်းကတစ်ခါတ​လေ မထင်ထား​လောက်​အောင်ခေါင်းမာလွန်းလှ၏။ အဲ့​နေ့က ​​​ပြောမရတဲ့လူဆိုး​ကောင်​က ကာယဆရာ၏ ကွင်းကိုဆယ့်ငါး​ပတ်​​ပြေးဖို့ ဒဏ်​ပေးခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ​နောက်ဆုံး​တော့လည်း မ​နေနိိုင်​တဲ့သူကပါ ပါလာတဲ့လည်စည်းကိုအမှိုက်ပုံးထဲပစ်လို့ ​အတူပြေးရတာပါပဲ။

စည်းကမ်း​ဖောက်​​တာ​တွေများလာ​​တော့ အ​​မေရိကန်မှာတုန်းက စံပြ​ကျောင်းသား​ဖြစ်​ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ ​ဂျေးကို ဆရာမ​တွေက အံ့သြဘနန်း​တွေဖြစ်လို့။ အထက်တန်း​နောက်ဆုံးနှစ်မှာကျောင်းရဲ့လူဆိုး​လေးဂုဏ်ပုဒ်ကို ​ဂျေးက ​ဆောင်းဟွန်းလက်ကိုတွဲလို့ ​ပျော်​ပျော်ကြီးခံယူတယ်။

ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးရုံးခန်းမှာ တစ်​ယောက်မျက်နှာတစ်​ယောက်ခိုးကြည့်လို့ ရီချင်တာကို ​အောင့်အီး​လို့ အဆူခံရတာက ​​ပျော်ရွှင်မှု​တွေဖြစ်ပြီး​တော့ အီထယ်ဝန်ရဲ့လမ်း​မ​ပေါ်က ခြေရာ​တွေက ချစ်ခြင်းရဲ့သက်​သေ​တွေ ဖြစ်တယ်။