Bir Sevda Meselesi; AkAlp ♾️💙🌹

Duaların kabul oldu ana🤍🌹

Diğer askerlerin naaşları toplanıyordur. Çağrı, Tuğrul, Akınay ve birçok kişi gelir. Alparslan ve beyler onları karşılar. Tuğrul ve Çağrı onları kutlar ve Alparslanı özellikle kutlarlar. Akça gelir. Akınay ve diğerleri Akçayı sağsalim görünce sevinirler. Akınay Akçaya sarılır.

"Şükürler olsun kızım iyisin" der. Akça Alparslana bakarak sarılır.
"İyiyim ben Alpagutun sayesinde" der.
"Alpagut,o nerededir?"

Etrafa bakar. Alplar yüzünü yere düşürür. Herkes üzgündür. Çağrı ve diğerleri anlar.
"Kızım Alpagut nerede, oğlum nerede?"

Akça ona bakar. Elini açar. Akınay Akçanın eline bakar. Gözleri dolar.
"Çocukken" der. Akınay gözlerini Akçanın elinden gözlerine çevirir. Ona bakar.
"Alpagut bana seni anlattığında anam benim için ilk duası devletimiz Âl-i Selçuk ve dinimizin, kutsal davamızın uğruna savaşmam ve ancak bu uğurda şehit olmamdır" demişti.

Herkes onlara bakıyordur. Selcan ve Altuncanın gözleri dolar. Birkaç Alp, Avar ve Afşının da gözleri dolar.

"Duaların kabul oldu ana."Akınay ona bakar. Gözyaşları akar. Akçanın gözyaşları çoktan akmıştır.
"Alpagut her şeyini feda ettiği davamız uğruna şehit oldu" der.

Akınay düşecek gibi olur ama Akça tutar. Alparslan ve alplar gidecekken Tuğrul durdurur. Akça tutarken Akınay anaya bakar.
"Ana güçlü dur sen şehit anasısın. Sen güçlü dur ki hepimiz güçlü duralım. Alpagut onunla gurur duymanı isterdi. Yıkılmanı değil. Hem yıllarca sana acı çektirdiği için canından can gitti. Gayrı acı çekmenin değil gurur duymanı isterdi."

Akınay gözyaşları içinde oğlundan sonra evladı, kızı gibi gördüğü Akçaya bakar. Başını sallar.Sarılırlar.

Alpler naaşları koymuştur. Akınay kanlı Selçuklu sancağının altındaki oğlunu fark eder. Gözünden yaşlar akar.

Akınay Alpaguta doğru gider. Diz çöker.
"Oğul der. Kanını canını devlet yoluna seren oğul. Var ol."Der alnından sonra kanlı bayraktan öper. Akça yanındadır.
Alparslan Tuğrula bakar. Tuğrul başını sallar. Alplerle birlikte bütün şehitlerine son vazifelerini yerine getirmeye giderler. Bütün naaşları gömerler. Sultan Tuğrul ailelere haber gönderilmesini söyler. Ve gerekli olan bütün yardımların yapılmasını söyler.
Kalenin yıkılan yerleri düzeltilir ve insanlarına yardımlar yapılır. Beyler ve çoğu kişi bunu konuşuyordur. Hatunlar ise geride kalan insanlara yardım ediyorlardır. Yaralıların yaralarını sarıyorlardır.

Akça Akınayın olmadığını görüp merak eder. Alparslanın talimatıyla yanında olan Avara sorar. İkisi de Alpagutun mezarında olacağını düşünüp giderler. Bu sırada Alparslan da dışarı çıkıyordur. Avar ve Akçanın mezarlığa doğru gittiğini görünce peşlerinden gider. Avar ve Akça Akınayı görür. Yanına doğru gidecekken bir kız çocuğunun ağlama sesi gelir. Akça o yöne bakar.
"Avar Bey ben onlara bakayım." Avar başını sallar. "Bende seninle geleyim Akça Hatun Alparslan Beyimin kesin talimatı var." Akça başını sallar. Giderler. Alparslan arkalarından izler.

Akça iki mezarın bir yanında genç bir oğlan ve karşısında gözleri yaşlı oğlandan birkaç yaş küçük kızı görür. Yavaşça yaklaşıp kızın yanına diz çöker. Akça oğlana bakar. Oğlan güçlü duruyordur. Gülümser. Çocukta gülümser. Akça mezarlara bakar. 
"Vaspurakanda yaşayan kölelerdendik." Der çocuk. Akça ona bakar. "İçten başlayan savaşta babam da annem de kılıç kuşandı. Öldüler." Kız sessizce ağlıyordur. Akça yutkunur. Onlara bakar.

"Bugün şanlı tarihimize yazılacak bir  zafer kazandık. Çok kayıplar verdik. Canımızdan can gitti. Ama bilin ki yine gidecek. Hep gidecek. Çünkü bizden önce de bu dava vardı. Bizden sonrada olacak." Çocuk Akçayı dikkatlice dinliyordur.