On Your Wedding Day

CHAPTER THREE

I went home that night soaking wet, with a heavy heart.

Dala-dala ko ang paracetamol para kay mama. Nang pumasok ako sa kusina ay natagpuan ko na naman siyang umiinom.

"Ma, tama na kakainom," I scolded her. Inilapag ko ang gamot sa mesa ngunit hindi niya ito binigyang pansin.

Nang subukan niyang ulit na uminom ay inagaw ko na ang baso mula sa kaniya.

"Ma naman! Wala ka nang ibang ginawa kundi uminom! Ano nalang ang iisipin ni papa kapag nakita niya ang kalagayan mo?!" hindi ko na mapigilan ang pagtaas ng aking boses.

She scoffed. "Wala na akong pakealam, Soleil! Gusto kong makita niya ako sa kalagyang ito! Gusto kong pagsisihan niya na ginawa niya iyon?
n" she suddenly shouted.

"Bakit?" I asked . "Kasalanan mo naman, ma!!" I shouted and I winced when I felt a hard slap on my cheek.

I chuckled as my tears flowed. "He was wrecked, ma! Kinailangan ka niya! When the company went bankrupt,  he needed you! But you weren't there!"

"Is it my fault?!" she shouted. "It's his fault for leaving us! Kasalanan niya iton, Soleil!"

I gasped when she sat on the floor.

"Hindi ako naging mabuting asawa sa kaniya! And I hate him for giving up on me easily! Gusto kong manatili pa siya sa akin, Soleil.."

I scoffed. "Sa tingin mo, kaya niyang manatili sa sitwasyon natin?"

"Yes!" she shouted. "Palagi siyang nananatili, Soleil! Siya lang! Siya lang ang may kakayahang intindihin ako kahit anong kasamaang ginawa ko. Siya lang ang nanatili noong pakiramdamk ong mag-isa lang ako! Kaya sobrang sakit, Soleil! Galit na galit ako sa kaniya!"

"Palagi siyang nandiyan para sa akin. He was with me at my darkest times. At my up's and down's. Hindi siya kailanman nawala sa tabi ko! Pero bakit sa panahong kailangan niya ng balikat na iiyakan, bakit hindi niya ako hinanap? Hindi niya man lang ako binigyan ng pagkakataong tulungan siya!"

"Ma..." I sobbed.

"He's so unfair Soleil! He chose to leave us alone!" she cried harder. "Handa naman akong manatili pero hind man lang niya tayo inisip! He's so selfish.."

Umupo rin ako sa sahig at niyakap siya. She hugged me tightly and cried harder.

"I'm sorry, ma...I'm sorry.." I sobbed.

"Oh, aga-aga, stress ka?" salubong sa akin ni Reigna pagpasok ko sa classroom.

I smiled weakly. I saw how Ryle glanced at me for a second. Kalaunan ay itinuon niya rin ang pansin sa librong binabasa.

Reigna looked at me worriedly when I sat next to her.

"Ang putla mo, samahan na kaya kita sa clinic?" she asked.

I shook my head. "Ayos lang, kaya ko pa," pagtanggi ko. Saktong dumating ang teacher at nagsimula na ang klase.

Sa loob ng ilang oras ay hindi ako makapagfocus. Paano ba namin sisimulan ang proyekto namin ni Ryle?

O baka naman ayaw niya talaga akong ka partner?

Final na 'yun? Sa galing kong 'to?

Lunch came and I immediately went to talk to Ryle. Inaayos niya ang kaniyang gamit nang tawagin ko ang pangalan niya.

"Ryle.." I muttered weakly. I closed my eyes because my sight was getting blurry.

He stood up and stared at me.

He licked his lower lip. "Are you alright?"

"T-tayo pa rin ba ang.." hindi ko nanatuloy ang tanong ko nang maramdaman ko ang pagkahilo.

The last thing I remember , I was in someone's arms while he was calling my name in a worried tone.

"Reese...wake up.."

"Wake up... please," he pleaded like I was dying.