EL-ZAHMER - CİNNİ & KÂMBİAN

(Bölüm 31) Acılı Duygular

İyi okumalar dilerim ❤️
Oy ve yorum yapmayı unutmayın ❤️

Multi:Alev

Biraz +18 bulunuyor dikkat edin...

~~~

"Arman!"
Karşımda görmek istediğim bu değildi...

Kaçmak istesem de yapamamıştım. beni kendine, sıkıca sabitlemişti..

"Neden başladığımız işi bitirmiyoruz..."

"Mühürlü birisine dokunamazsın!"

"Buna kendini inandırmamalısın.."

"Bırak beni!!"

Ne kadar çabalasam da başaramıyordum. hem midem bulanıyor, hem karnım acıyordu.

Beni yere sabitledikten sonra üzerime çıkıp, ayakları ile beni haraket edemeyeceğim şekilde, sabitlemişti.

"Önce şundan kurtulalım.?"

Anlamsız gözlerle ona bakarken. ellerini karnıma koyup, bastırma'ya başlamıştı.

Çığlık, atsam'da kimse beni duymuyordu.

Karnımdaki şiddetli acı, ve kasılmalar, yüzünden bayılacak gibi hissediyordum..

Daha sonra herşey kararmıştı...

~~~

Gözlerime, damlayan ıslaklık, ile açtım gözlerimi.

Üzerime yağmur, çiseliyordu...

Karnım'da, ve kasıklarım'daki şiddetli acı, beni yerim'den kaldıramıyordu.

Daha önemlisi ise ben ormandaydım.

Gün batmak, üzereydi.

Çamura, sabitlenmiş bir şekilde gökyüzüne bakıyordum.

Siyah bulutlara...

Gözlerimden akan yaş görüşümü bulanıklaşrırken.
Kendimi zar zor toparlamaya çalışmıştım.

Önüme baktığım'da bacaklarım kan içindeydi..

Daha da kötüsü ise bacaklarımın arasında bağırsağa benzer birşey vardı..

Kordon bağına benziyordu.

Karşıma baktığımda ise dehşete düşmüştüm.

Kargalar yarısı yenmiş bir bebeği, parçalıyordu.

Her yer kan içindeydi.

Gözlerimi kapatıp çığlığı, basmıştım.

Tüm orman, sesimle yankılanmıştı..

O benim bebeğimdi.

Arman, bundan söz ediyordu..

Bebeğimi öldürmüştü...

"Hayır...."

Ağlayarak yerimden kalkmaya çalışsam da tekrar yere düşmüştüm. Çamura, batıyordum sanki..

Yağmur, daha da şiddetlenmişti.

Kargalar, gitmişti..