Watching From Afar (High School Series 1)

Chapter Twenty Two.

Umaga na naman, nagising na naman akong walang gana sa lahat. Kung hindi lang siguro sem break ngayon siguro tatlong araw na akong absent.

Nakakatawa, ilang gabi na rin pala akong umiiyak nang patago. Ang hirap pag araw araw mo rin iniisip kung ano at saan ka nag kulang.

The worst feeling is when your tears won't stop falling even if you don't want to cry but it hurts so much.

May narinig akong kumatok sa pintuan, hindi ko na iyon pinansin sa pag aakalang mga pinsan ko lang 'yon.

"JANE AI!" Rinig kong sigaw ni mommy pagka bukas niya sa aking pintuan.

Tinignan ko ang kamay niya na may hawak na susi.

"Mommy" Saad ko.

"Sa Japan mo na tapusin pag aaral mo" Saad ni mommy sa akin.

"Mommy ayaw ko" Saad ko sa kaniya.

Napatingin ako kay daddy na nasa likod lang ni mommy.

"Daddy please ayaw ko" Saad ko kay daddy habang umiiyak.

Ayaw ko nang ganito, may maiiwan ako.

"Can't help you right now princess" Saad nito sa akin na halatang takot kay mommy.

"Mommy please-

"Then why are you doing this?!" Sigaw nito sa akin.

"Doing what?" Tanong ko sa kaniya.

"Tatlong araw ka na raw hindi kumakain ng maayos, tatlong araw kang nag mukmok sa kwarto mo, Dahil lang sa lalaki anak gaganyanin mo na naman buhay mo?!"  Saad nito sa akin.

Hindi ko alam kung saan niya ito nalaman o narinig pero the fact na umuwi sila rito.

"We cancelled our meeting for this week para lang umuwi dito, anak h'wag naman ganito nasasaktan din kami" Saad sa akin ni mommy.

Lalo akong napa iyak sa sinabi niya, I also don't want this mom pero yung sakit andito pa, anong magagawa ko.

"Mommy" saad ko habang nanginginig na ang boses.

Lumapit si mommy sa akin at niyakap ako.

"Habang nasasaktan ka, nasasaktan din kaming naka palibot sa'yo. We can't afford to see you like this." Saad nito sa akin.

Hinigpitan ko ang yakap ko sa kaniya. I know mom. Trust me I know.

"Ang sakit mommy, hindi ko pa siya pinakilala sa inyo pero wala na kami" Saad ko.

She's the kind of mom na kaibigan mo na karamay mo pa. Maybe hindi ako swerte sa lalaki pero swerte naman ako sa kaibigan at pamilya.

"I'm going to my office first" Saad ni daddy at umalis.

Tumango naman si mommy sa kaniya.

"Don't ever do this again, princess" Saad niya sa akin

"How do i stop this mom? The pain is killing me" Saad ko habang umiiyak sa balikat niya.

"Anak" Saad nito sa akin.

"The pain won't go away"

"The pain will go away it takes time to heal, time will be in your favor there will be another way" Saad nito sa akin.

"I thought he was forever turned out to be temporary, but I didn't expected this. It's just too early." Saad ko habang umiiyak pa rin.

It hurts so much when you love someone genuinely then it end up getting betrayed by someone you trusted the most.

"Tahan na anak" Saad ni mommy sa akin habang hinahaplos ang likod ko.

"I know he's destined to be someone's future and that he's on his new journey once his married, a journey that I no longer part of but that thing really hurts me" Saad ko.

The way my heart dropped when i saw him with someone else, lying, betraying me. Pota ang sakit. Subrang sakit.

Ivan ano ba 'tong pinaparamdam mo sa akin.

Masakit kasi he knows what he is doing, how he’s hurting me yet hindi niya pa rin sinabi napunta pa sa puntong sa iba ko pa kailangan malaman.

"Anak, itutuloy ko ang pag transfer sa'yo sa Japan." Saad ni mommy sa akin.

Tumango naman ako.

Maybe with that decision I can still fix myself.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako kanina habang umiiyak sa yakap ni mommy.

Nandito ngayon ang mga pinsan ko sa kwarto kumakain ng snacks at nag uusap.

" What's your goal, kung pupunta ka sa Japan" ate asked.

I looked up and slowly turned my gaze to her.

"Healing, I just want healing. That's all" saad ko sa kaniya at ngumiti.

"Yes, we need that healing and peace of mind" Saad ni Trixcy.

Bigla tuloy akong nalungkot sa pinatugtug ng pinsan ko.

Since you admitted it (oh-oh), I keep picturing (oh-oh)
Her lips on your neck (oh-oh), I can't unsee it (oh-oh)
I hate that because of you, I can't love you, babe~~

Potangina sinasadya niya ata to, wala talaga akong maasahan sa mga pinsan kong lalaki.

"Sinabihan mo na ba sina ate Apple?" Saad ni Trixcy sa akin.

"Kayo na ang mag sabi" Saad ko sa kanila.

"How about your position as our SSG Vice President?" Tanong ni Paul.

"Sabihin n'yo nalang ang principal na mas worth it si Apple" Saad ko.

"How about him?" Tanong ni Prince.

Lahat kami napa lingon sa kaniya.

"Nothing" sagot ko sa kaniya.

"Goodluck sa journey mo ate" Saad ni King.

"Mukhang doctor na kami sa future na galing sa Japan" Saad ni ate sa amin.

"Wow kahiya naman sa'yo ate ah" Saad ko.

Baka tama nga ang decision ko, maybe things will work out.

Siguro bago ako pupunta sa Ibang bansa, iiwan ko ang sakit na nararamdaman ko rito. Gusto kong mag simula muli.

I can't imagine myself being jailed by the pain, gusto ko ring makawala.

Na miss ko siya, pero kailangan ko ring iwan ang nararamdaman ko sa kaniya. Kung kami, kami talaga.

Gusto ko sana sabihin sa kaniya na proud ako sa kaniya for being the best SSG President, nakaya niya noon ang pressure at utos.

Gusto ko sa pag alis ko ay wala akong dalang galit sa kaniya, gusto kong umalis na mapayapa.

Sinabi ko na rin sa mga pinsan ko na h'wag sabihin kung saan ako pupunta basta ang sabihin nalang nila na aalis na ako.

Sila ang mga kaibigan na hindi dapat kinakalimutan. Kung hindi dahil sa kanila ay hindi ko mararamdaman ang sarap pala pag may kaibigan kang andyan para sa'yo.

Till we meet again friends.

_______________________

See yah next update. Alam niyo pag nababasa ko comment n'yo na i-inspired akong mag sulat HAHAHAHAHHA.

⊙﹏⊙