İlk Acım Değilsin

•10

Unutacaktım.

Yüzüme bakıp
‘Bitti artık,buraya kadarmış,bir daha görüşmeyelim.’ dediğin günden beri unutacaktım seni.

İlk otobüse atladım direkt.Bir arka koltukta iki sevgili oturuyordu.Başımı cama yaslayıp, geçip giden arabaları seyrederken,bir an kızın sesi ile irkildim ve 2 katlı evi işaret etmiş olacak ki,
‘Aşkım evimizi şuradan tutalım’ diyordu.

O anı hatırlamıyorum.Kulaklığı takmış, onların sesini duymayayım da,kulaklıktan ne şarkı çalarsa çalsın havasındaydım.

Ah,şu kahrolası şarkılar.İnsan iki şarkıda,
bu kadar efkarlanır mı?Yoğun trafik,
bol hüzün,biraz keder ve sigarasızlık...
Evet,tam bunların üstüne,bir de arka koltuktaki 2 sevgili ve evleneceklerinde tutacakları iki odalı ev.

Neyse ki,(yani sonunda) gelmiştik.
Oflar,püfler ve küfürler eşliğinde otobüsten indim ve bir daha binersem bu otobüse diyerek,inceden turizm şirketini de küfür yağmuruna tuttum..

Ne yapayım,daha yeni unutacak bir insana bu kadar yüklenilmez ki.Ne gerek vardı bileti tam o koltuğa verecek?Ne gerek var otobüsü o kadar doldurmaya.
Hayır,bir biletin fiyatı bu kadar mı olur?
Hayırdır Ay'a mı gidiyoruz?

Neyse,unutuyordum seni.
Otobüsten inince anladım bunu.
Hava o kadar soğuktu ki,aklıma bile gelmedin.Şaka şaka,bu soğuk havada böyle mi giyilir diyerek kızıp,atkını bana vermişsin.Atkını tutup yere atmaya kıyamadım.

Sonra eve gittim.
Bir sigara yaktım.
Bir de şarkı çaldım en acılısından.
Sonra bir sigara daha yaktım,
sonra bir sigara daha.
Sonra uyumaya çalıştım ama uyku tutmadı.
Kalktım bir sigara daha yaktım.
Zor bela uyanmışım,saat 6.30'du.
Kalktım,çıkıp gittim evden.
İşe de gitmedim.Zaten işim de yoktu,yani seni sevmekten başka.Saatlerce mal mal gezmişim sokaklarda.Bir banka oturup yoldan geçen insanları,pardon sevgilileri izleyince isyan ettim yine.

Tekelcinin önüne gittim,iki bira dedim.
Cebimden iki bira parası bile çıkmadı.

İsyan ettim (sana değil biraya.)
Yürüdüm gittim oradan.

Saçları kumral sana benzeyen ama kolunda bana benzemeyen birisi ile uzaktan göz göze geldik.Gülümsedim onlara,bakmadılar bile bana.Sanki herkes benim inadıma yapıyordu bunları.

İnsan elindekini kaybedince
anlıyordu değerini.
Sonra bir daha unutmaya çalışmadım.
Nasıl olsa unutamıyordu insan...