Druga szansa, Agreste! (Zakończone)

48. Wieczny friendzone

— Ale ja serio nie wiem czemu on mi się tak przygląda! — wyjaśniała Marinette.

Siedziała właśnie w kawiarni wraz z Adrienem, Nino i Alyą. Oscar skakał w basenie kulkowym w sali zabaw, a Ned zjeżdżał z plastikowej mini zjeżdżalni. To był ten rodzaj lokalu w którym można było, będąc rodzicem, posiedzieć we względnym spokoju i wypić w miarę ciepłą kawę. Tylko o ciszy to można było pomarzyć, ale przynajmniej nie przeszkadzało się reszcie klientów, bo każde dziecko tam krzyczało i nikt się temu nie dziwił.

— Jakby nie był gejem to bym wiedział co na to powiedzieć. A tak to nie wiem — wzruszył ramionami Nino.

— Ale jesteście pewni, że nie jest na przykład bi? — zapytała Alya.

— Nie — zaśmiał się Adrien. — Wprawdzie nie interesuję się jakoś szczególnie orientacją moich pracowników, ale Anderson definitywnie jest gejem.

— No to ja już nie wiem — westchnęła Marinette. — Jednego dnia patrzy na mnie jakoś podejrzliwie, a drugiego jak najlepszy kumpel pokazuje mi zdjęcia jakichś facetów na Tinderze. Cudem go powstrzymałam od założenia mi tam konta.

— O! — zareagował Adrien. — A mnie mówił, że brunetki do mnie nie pasują i powinienem szukać wśród szatynek.

— Czy on sobie dorabia jako swatka? — Alya uniosła jedną brew w wyrazie zdziwienia.

— No już bez przesady — obruszył się teatralnie Adrien. — Dobrze mu płacę, nie musi dorabiać.

— To musi być jakaś tajna akcja — stwierdził Nino, kiwając głową. — Może on jest jakimś szpiegiem? Działa w podziemiu i szpieguje człowieka dla którego pracuje, żeby...

— Oglądasz za dużo filmów akcji kochanie... — poklepała go po ramieniu Alya. — A to tylko firma modowa...

— Którą kieruje kto? — zauważył Nino. — Adrien, jesteś pewien, że twój ojciec...

— No przestańcie! — wykrzyknęła Marinette. — Nino, weź... oddaj mi kawę, tobie starczy już kofeiny.

— Nigdy nic nie wiadomo — zaśmiał się Adrien. — Powinniśmy przekabacić Andersona na swoją stronę póki czas. Może mu obiecać jakieś miraculum?

— Padnie ze szczęścia jak mu Czarny Kot przyniesie, kto normalny by odmówił? — stwierdziła Marinette. — Tylko co mu dać?

— Może królika? — zaproponował Nino.

— Hmm... — zamyśliła się Marinette. —Mam dziwne wrażenie... że Harry Anderson podróżujący w czasie to nie najlepszy pomysł.

— Fakt — przyznał blondyn, kiwając głową.

— Świnka — stwierdziła Alya. — Świnka będzie spoko.

— Tak — zgodził się Adrien ledwo powstrzymując śmiech. — To takie wesołe miraculum. Pasowałoby mu.

— Rozważę to — przyznała Marinette i jako pierwsza nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. — Wyobraziłam go sobie z ryjkiem na twarzy!

— Chyba zaszliśmy za daleko — dodał Adrien, zakrywając twarz dłonią.

Ich wspólny śmiech przerwał telefon blondyna. Adrien zerknął na wyświetlacz i przewrócił oczami. Mimo wszystko odebrał, porozmawiał przez chwilę z ojcem i wzdychając schował komórkę do kieszeni.

— Co jest? — zapytała od razu Marinette widząc jego niezadowoloną minę.

— Jedna z modelek zrezygnowała — wyjaśnił, stukając palcami w stolik. — Mieliśmy kilka rezerwowych, ale już są zajęte. Musimy teraz na szybko ogarnąć kogoś nowego. Po moim wywaleniu części zgłoszeń nikt już nam nie został.