#unicode
သူတို့ရုံးခန်းမှထွက်လာပြီးတဲ့နောက် ဦးလေးကြီးက စိတ်ဆိုးနေပုံရသည်။မျက်ခုံးနှစ်ခုကို ထိစပ်လုမတတ် ကျုံ့ထားရင်း ခြေလှန်းတွေမြန်နေတာကြောင့် ထယ်ယောင်းရဲ့ ခြေထောက်ပုတိုတိုလေးတွေက မပြေးရုံတမည်အမှီလိုက်နေရသည်။
သို့သော် ဦးလေးကြီးသည် ထယ်ယောင်း၏ လက်ကိုတော့ ယခုချိန်ထိ တင်းကြပ်စွာဆုတ်ကိုင်ပေးထားဆဲဖြစ်သည်။
ကားထဲပြန်ရောက်သည့်အခါ ထယ်ယောင်းအား နောက်ခန်းတွင်ဝင်ထိုင်စေသည်။ဦးလေးကြီးက ကားမောင်းသူနေရာတွင်ဝင်ထိုင်ရင်း ကားကိုချက်ချင်းမောင်းမထွက်ခဲ့ပေ။
အချိန်တစ်ခုကြာမှ ထယ်ယောင်းဘက်ကိုလှည့်ကာ စကားပြောလာသည်။
" ထယ်ယောင်းလေး ဦးလေးကြီးနဲ့အတူ ဂျွန်ကူးကိုသွားကြိုကြရအောင်နော် "
ဦးလေးကြီးသည် ထယ်ယောင်းအား ချိုသာစွာပြုံးပြရင်း ပြောလာသည်။ဦးလေးကြီး၏ မျက်နှာတွင် ခုဏကလို စိတ်ဆိုးနေခြင်းမျိုးတွေမရှိတော့တာမို့ ထယ်ယောင်းလေးလည်း ကျေနပ်သလိုခံစားသွားရသည်။
ဦးလေးကြီးက သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေသလားဟု ထင်မိသွားတာမို့ အနည်းငယ်တုန်လှုပ်နေခဲ့မိတာဖြစ်သည်။
သူရုံးခန်းမှာတွေ့ခဲ့သည့် ဦးလေးဆိုသူနောက်ကို လိုက်မသွားချင်ခဲ့ပေ။
ထိုလူကိုသူသိပါသည်။အပါးနှင့်အတူ အပါးတို့မိသားစု၏ ဓာတ်ပုံထဲတွင်လည်းတွေ့ဖူးသလို ထယ်ယောင်းတို့အိမ်ယာ မီးမလောင်ခင်ကလည်း အိမ်ကိုလာဖူးသည်လေ။
သို့သော် ထိုလူကြီးကို ထယ်ယောင်း သဘောမကျပေ။ထယ်ယောင်းကို အပါးရှေ့တွင်သာ ဂရုစိုက်ပြီး အပါးမရှိလျှင် ကြောက်စရာကောင်းသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေတတ်သည်။
ထို့ကြောင့်ထိုလူကြီးနောက်မထည့်လိုက်သည့် ဦးလေးကြီးကို ထယ်ယောင်းပိုပြီး ကျေးဇူးတင်မိပြန်သည်။
ထယ်ယောင်းနှင့်ဦးလေးကြီး ဂျွန်ကူးတို့ကျောင်းရှေ့ရောက်ပြီး ခဏအကြာမှာ ဂျွန်ကူးတို့ကျောင်းကဆင်းပြီဖြစ်သည်။
