Raveleijn en het vuur meisje

Deel 3

"Wow!" Zeiden Samira en Enya tegelijkertijd

4 jaar later

Enya was 17 jaar oud en Bernard 19, de twee waren hechter dan ooit. Ze deden alles voor elkaar zelfs als ze daar zelf door in de problemen kwamen. Er is veel gebeurd in de laatste jaren in Raveleijn. Een nieuw kwaad is de stadspoorten binnen gedrongen. Graag Olaf en grafin Halina waren gevangen genomen en de stad was overgenomen door donkere schaduwen. De bewoners wisten niet wat de schaduwen wilde, maar één ding was zeker, de schaduwen hate de 5 ruiters van Raveleijn. De schaduwen hadden alles wat ook maar te maken had met de ruiters vernietigt.

Terwijl de stad aan het wachten was tot de bom ontploffen was Enya haar krachten aan het oefenen. Sinds het moment dat ze haar vaders zwaard had opgetild kon ze hem niet meer neer leggen. Ze moest haar element wel verborgen houden van de schaduwen want ze wilde niet weten wat die zouden doen als ze er achter kwamen wie haar vader was.

"Enya?" Fluisterde Bernard. "Hallo?" Toen Bernard om het hoekje keek kreeg hij de schrik van zijn leven. "BOOOO!!" Bernard vloog bijna een meter achteruit "Enya!!" Gilde hij terwijl hij zich vasthield aan de muur. "Waar was dat voor nodig?" Vroeg hij aan het meisje die bijna omviel van het lachen. "Je had je gezicht moeten zien!" Bernard zucht. "Zijn we hier gekomen om te oefenen of om te lachen om iets wat niet grappig is?" "Ik vond het anders behoorlijk grappig" Bernard schudde met zijn hoofd. "Kom op!" Samen liepen ze verder de grot in. Veel dorpsbewoners durfde niet meer hun dagelijkse dingen te doen, veel bewoners kwamen bij een in de grotten. De grotten was de enigste plek waar ze zeker wisten dat de schaduwen niet konden komen. "Laat maar eens zien hoe grote vlam je kan maken." Daagde Bernard uit.

Enya sloot haar ogen en concentreerde zich. Uit het handen ontstonden twee grote vlammen. "Mooie vlammetjes. Nu groter!" Enya sluiten haar handen weer en nam een diepe zucht. "Kom op Enya je kan dit!" Enya schudde met haar hoofd. "Nee, ik voel het niet!" Bernard dacht even. "Enya laat zien wat je hebt, je kan het dorp niet teleurstellen. Laat zien dat jij net zo krachtig al is het niet krachtiger dan je vader bent!" Enya sloot haar ogen weer. Na een paar seconde opende ze haar ogen maar in plaats van een mooie zeeblauwe ogen waren ze nu vuurrood. Uit haar handen kwamen twee enorme vlammen die bijna heel de grot verlichte. "JAA!!" De twee vrienden gilde het uit van blijdschap

Enya en Bernard waren allebei onderweg terug naar het dorp toen ze rook omhoog zagen komen vanuit het dorp. "bernard?'' bernard pakte Enya bij haar arm en trok haar mee. toen ze aankwamen in het dorp waren bijna alle huizen afgebrand. er lagen gewonde mensen op de grond. ''mam!'' Enya rende naar de overblijfselen van haar huis. ''mam?!'' Enya zocht voor haar moeder maar geen spoor. ''Enya?'' van achter Enya hoorde ze iemand haar naam roepen. Ze keek achter zich en zag haar moeder een gewonde vrouw helpen. ''Mam!! ik dacht dat ik je was verloren.'' Enya gaf haar moeder een knuffel, daarna hielp ze haar verder met de gewonde mensen te zoeken. bernard was zelf ook naar zijn huis gerend om zijn ouders te vinden. Bernard had iets minder geluk. toen hij bij zijn huis aankwam vond hij zijn ouders onder de verbrande stukken hout. Bernard liet niet snel tranen vallen maar hij was iemand die van zijn familie hield.

Toen Enya en haar moeder alle gewonde mensen hadden geholpen die ze konden vinden ging ze opzoek naar Bernard, ze begon bij zijn oude huis. ze trof zijn ouders aan op dezelfde manier dat hij ze had gevonden. Enya zocht om het dorp heen voor Bernard. Ze kwam bij een klein riviertje aan waar ze een figuur zag zitten met zijn hoofd op zijn knieën. Enya ging op haar knieën naast hem zitten en sloeg haar armen om hem heen. Bernard liet alles gaan, Enya had hem nog nooit zo gebroken gezien.  Bernard hield haar vast alsof zijn leven er vanaf hing. De twee zeiden niks maar bleven zo zitten voor een lange tijd. 

Een aantal weken na de vreselijke brand waar een heleboel dorpelingen bij waren omgekomen had samuel die het had overgenomen nu dat de graaf en gravin gevangen waren, besloten wachters te gaan trainen. Jongens en mannen die hun mede dorpelingen willen helpen mochten zich opgeven, ze zouden worden getraind en worden ingezet waar nodig. Bernard had besloten om ook bij de wachters te gaan. ''Bernard wees alsjeblieft voorzichtig.'' Enya was bezorgt om haar goede vriend. ''Ik zal voorzichtig doen.'' Bernard vond het lief hoe het meisje bezorgd was om hem. Hij wilde haar niet verlaten maar hij wilde ook niet dat ze gewond zou raken. ''Ik moet dit doen, voor het dorp, voor jouw.'' Hij plaatste zijn  hand op haar wang. Bernard had al heel lang gevoelens voor zijn beste vriendin. Hij was te bang om het haar te vertellen, bang dat hun vriendschap eindigde of zou veranderen.  Enya keek nog een keer goed naar de jonge die al heel lang geleden haar hart had veroverd. Ze was verliefd op zijn mooie groene ogen en zijn rode haren. Bernard had zijn haar tot aan zijn schouder maar had het vaak in een knotje, Enya vond het leuk om met zijn haar te spelen en hij vond het niet erg, zolang hij een lach op haar gezicht kon zien. Het was tijd dat Bernard naar een afgelegen kamp ging waar hij getraind zou worden. De twee namen afscheid. ''Tot snel?'' Vroeg Enya. ''Tot snel.'' Vertelde Bernard. Hij gaf haar een kus op haar wang en vertrok.