Raveleijn en het vuur meisje

Deel 5

Enya's perspectief.

De afgelopen weken hadden Enya en Samira de andere dorpelingen geholpen om hun huizen weer op te bouwen na de grote brand, nu dat de meeste mannen weg waren moesten de vrouwen zowel koken als bouwen. Zelfs de kinderen werden aan het werk gezet. Aan het einde van de middag terwijl de rest van de vrouwen even aan het uitrusten waren was Enya naar de rand van de rivier weg getrokken. Ze keek uit over de stromende rivier. Het was nu 2 maanden geleden sinds Bernard was vertrokken. Ze miste hem enorm, de twee vrienden kende elkaar al sinds voor ze konden herinneren. Enya werd vroeger best vaak gepest door de andere kinderen omdat ze geen vader had, Bernard nam het dan voor haar op maar echt helpen deed het niet. Bernard was altijd al een klein ventje, vaak werd hij in elkaar geslagen als hij voor Enya opkwam. Berard wilde altijd al groot en sterk zijn maar het was hem niet gegund, hij was de kleinste jongen van zijn leeftijdsgenoten. Enya vond het niet erg, ze vond Bernard goed zoals hij was, hij was er altijd voor haar, als ze wilde praten over haar problemen of als ze over haar vader wilde praten. Enya vertrouwde Bernard met haar grote geheim, bijna niemand in het dorp wist wie haar vader was naast een aantal vriendinnen van haar moeder en Bernard. 

''Enya?'' Samira kwam tussen de bomen door richting Enya gelopen. ''lieverd, gaat het?'' Enya bleef over de rivier kijken en gaf geen antwoord. Haar moeder wist het antwoord al, ze miste hem. Samira ging naast haar dochter zitten. ''Ik weet dat het erg is, maar je moet het achter je laten.'' Enya keek haar moeder aan. ''Hoe weet jij hoe ik me voel?!'' Riep Enya zonder erbij na te denken. Samira keek haar dochter met wijde ogen aan. ''Lieverd ik heb je vader ook moeten laten gaan en ik mis hem nog steeds elke dag. Ik zie hem in jouw ogen. '' Enya keek weer terug naar het water. ''Sorry mam, ik weet gewoon niet meer wat ik moet zonder hem. Bernard wist me altijd op te vrolijken.'' Samira legde een hand op Enya's schouder. ''Hij komt terug, dat weet ik zeker.'' Enya zuchtte. Samira liet haar dochter en liep terug naar het dorp. 

6 jaar verder.  

Enya was van een meisje naar een jonge vrouw verandert. Ze was het meest gewilde meisje van het dorp, veel mannen zouden er alles aan doen om haar hun vrouw te mogen noemen. Enya keek niet naar die mannen om, zij had maar een man voor ogen en die had ze al 6 jaar niet gezien. 

Enya liep door het dorp heen om de nodige dingen te halen voor haar moeder. Samira had gevraagd of de familie Smit vanavond bij hun kwam eten. De familie Smit bestond uit de vader Joran, zijn vrouw Denise en hun twee zonen, Jerry en Sebas. De twee jongens scheelde 2 jaar, Sebas was de oudste en was 3 jaar ouder dan Enya. Jerry was de jongste en 1 jaar ouder dan Enya. Enya had een flauw vermoeden waarom de familie Smit kwam eten en ze wilde er niet mee akkoord gaan. Samira is al 3 jaar bezig om Enya te koppelen met een leuke jongen maar Enya gaf niet toe. ''Kom op Enya, je kan niet voor altijd blijven wachten op Bernard.'' Enya keek haar moeder boos aan. ''O nee, en wat ben jij nu aan het doen dan? ik zie jouw ook niet verder zoeken sinds pap ons heeft moeten verlaten.'' ''Enya dat is anders!'' Enya liep dichter op haar moeder. ''Hoe dan?! we wachten beiden op de man van onze dromen, waarom mag ik niet wachten en jij wel?'' Samira wist daar even geen goed antwoord op dus reageerde hoe de meeste ouders reageren. ''Omdat ik het zeg!'' Enya lachte. ''Heel volwassen!'' Enya stormde naar buiten. ''Enya kom terug!!'' 

Enya was aangekomen bij de grot waar zij samen met Bernard haar krachten had geoefent. Haar krachten waren met de jaren sterker geworden maar ze vond het moeilijk ze altijd in bedwang te houden. Vorig jaar was er een jonge die iets te ver ging, van zijn mooie lange bruine haren was er geen een meer over toen Enya klaar met hem was. Ze trad de grot binnen. Hier kon ze zich laten gaan zonder iemand te verwonden. Ze schreeuwde het uit waaruit een enorme vuur orkaan ontstond. Na een aantal minuten werd ze kalmer en kon ze haar krachten weer beheersen. Ze keek richting een muur tekening die ze samen had gemaakt met Bernard. ''Ik mis je''