DENEMELER

86 - Zengin zevkleri olan bir yoksulum ben.

  Geçenlerde yine birçok ünlü ismin biyografisini okurken bazılarının zengin bir aileden geldiklerini ve çok ihtişamlı okullarda okuduklarını öğrendim. Mesela Galatasaray Lisesi, Robert Lisesi, Notr Dame De Sion gibi gibi. 

  Alper Çağlar'ın liseyi Robert Koleji'nde okuyup ilk film denemesini lise ikinci sınıfta Kırgızistan'da yaptığını yeni öğreniyorum, itiraf etmeliyim. Ya da Tuna Kiremitçi'nin müzik hayatına Galatasaray Lisesi'nde başlaması gibi. 

  Daha birçok ünlü ismin bu tür okullardan mezun olduklarını açıkçası çok bilmiyordum. Bu da benim aklımda garip sorular ortaya çıkmasına neden oldu. Sanat yapabilmek için iyi okullardan mı mezun olmak gerek? 

  Maddi durumu dar gelirli olan insanların, daha doğrusu gençlerin söylediği bir söz var ya. Hani "Özel liselerde zengin züppeleri dostluk, arkadaşlık nedir bilmez. Hep birbirlerini satarlar" sözleri. Bu sözler sizce doğru mu? Zenginler arkadaşlık nedir bilmez mi?

  Bu sözü doğru ya da asılsız çıkaracak bir etken koyamayız ortaya. Dünyanın en önde gelen zenginlerinin hepsine sorsak da bir cevap çıkaramayız ortaya elbette. 

  Bu yoksul sözüne karşılık zengin gençler de "yoksullar eğlenmek nedir bilmezler, onların elinden bir şey gelmez" sözleri vardır. Peki sizce bu doğru mudur? Fazla cazıtmak ve paranızın olması, güçlü bir dostluğa engel midir?

 Hiçbir zaman Robert Koleji'ne ya da Fransız lisesi Notr Dame De Sion'a gidecek param olmadı. Ama elime her para geçtiğinde, gençliğin hakkını verebilmek adına savurmayı uygun buldum. Pervasızca, acımasızca... Bu da beni sosyal çevremde çok para kazanan bir "yazar" haline getirdi. İnşaat firması olan bir insanın çocuğundan zengin değilimdir muhtemelen. Ama onun gördüğü şehirden daha fazla şehir, gördüğünden daha fazla ülke, gördüğünden daha fazla mekan görmüşümdür. Belki de ondan daha fazla eğlenmişimdir. Bu benim maddi durumumla ilgili bir durum değildir. Bu mesele burada biriktirmek ya da müsrif davranmak ile ilgilidir. 

  Edebiyat dünyasına profesyonel olarak giriş yaptığımdan beri ilk paramı kazandığımda onu annemin belirttiği gibi biriktirmedim. Ya da onunla hayırlı bir iş yapmadım. Ne yaptım biliyor musunuz, ablamı kahvaltıya çıkardım. 

  Yıllardır üzerimdeki tutumsuz hali anlayabiliyorum. Galiba ben zengin zevkleri olan bir yoksulum. Dolayısıyla bu da beni her para kazandığımda harcamaya itiyor. İki şey için para harcamayı bırakamam kesinlikle. Bir tanesi kitapçıya girdiğimde aldığım kitaplara, ikincisiyse koleksiyon yapmak adına aldığım gereksiz antika eşyalara. 

  Zengin sözünü çürüttüğümüze göre bir de yoksul sözüne bakalım. Ne demişti onlar "Zengin züppeleri eğlenmeyi bilmez".

  Para mutluluk getirmez derler. Bu da bir yoksul yalanıdır şahsen. Bu söze destekçi olan bazı zenginler olsa da bu kişilerin gerçekten de mutlu olup olmadığını araştırmak gerekir. Sağlık sıhhatleri yerinde oldukça kimse paradan mutsuz olmaz. 

 Parayla eğlenmenin sınırı yoktur elbette. Para sınırsız olursa eğlence de sınırsız olur. Ama bu eğlence yoksul eğlencesini geçer mi, orasını da artık tartışmaya açmak gerekir. Yoksul insan eğlenceyi ellerindeki imkanıyla bulmaya çalışır. Zengin ise milyon dolarlık yatını çeker Bodrum'a. Arkadaşlarını toplar içine. Karaya çıkmaz bile. Koskoca Akdeniz onundur ne de olsa. 

  Gerçeği bilmek acıdır sevgili dostlar. Ancak tek bildiğim dünyanın en zengini olmanızın yolunun okullardan geçmediğidir. Zengin olmanın yolunun zeka ile harmanlandığı ve çalışmanın ilerlettiği bir yol olması da cabası. 

  Bazılarımız ortalamanın üstünde bir maaş alıyor. Ve kendini inanılmaz derecede zengin zannediyor. Evet, evler ya da arabalar alıyor, mükemmel bir hayat yaşıyor ama dünyanın, bırak dünyayı Türkiye'nin en zenginleriyle kıyaslandığında bile bu para karınca kalıyor. Dolayısıyla zengin-yoksul sınıfı yoktur. Alt tabaka üst tabaka sınıfı vardır. Kimse aylık 500 milyon dolar kazanmıyorsa kendine üst tabaka demesin. Bir insan neden öyle demek ister anlamış da değilim. Bize havayı para vermez, o parayla neler yaptığımız verir.