Chapter 8: Samson

63K 3.2K 3.1K
                                    

8.

Samson

(1 WEEK AGO/ 1 DAY AFTER PROLOGUE)



"Are you okay? Don't worry, you're safe now. " Sabi sakin ng doktor na nagtutulak sa stretcher na hinihigaan ko.


Wowness, let me just have an osum recap shall we? Binalibag lang naman ako ni big show. Yeah, I was tackled and pinned down by a dude stronger than me. My head is still spinning and I think it's still bleeding. My back hurts. My shoulders hurt. My soul hurts. My heart hurts too because little biik—and by little biik I mean Kikoy—cried because of me, sure natutuwa akong magpaiyak ng bata pero kapag nangt-trip lang. To psychologically scar a child is not my thing. That's a no-no.


 The look on Kikoy's face... he was traumatized for sure. Poor kid. Kailangan kong bumawi. But speaking of the cute biik, where is he? Andito ba siya? Si Ponzi? Andito rin ba siya? Uh oh, parang magkikita ata kami ng wala sa oras ni Ponzilita nito. Oh well, I actually want to see him right now. I dunno. Namiss ko siya bigla, yung asarin siya, yung ganun. Akala ko kasi mapapatay na ako ni big show, akala ko tuloy no ponzilita na.


Paulit-ulit kong kinurapkurap ang mga mata ko pero sadyang napakalabo ng paningin ko. Naaninag ko lang iilang mga ilaw sa kisame na nadadaanan namin at maya't-maya kong nasusulyapan ang mukha ng doktor. Si doc pogi ba to? Di ko maaninag kasi may suot siyang face mask at white cap.


Wait? Anyare pala? Ba't andito ako sa ospital? Ugh, wala na akong maalala. Ugh, kill me now—Oh wait, what if I'm dead and I'm just hallucinating? That would be so cool. But then again, may pizza ba sa heaven? God may Pizza ba sa heaven? Clap once if yes, give me pizza if no. Joke, I dowanna die yet. I'm too osum to die but yet I'm too osum to live—fuck what I'm I saying again.... God I'm just kidding. Don't mind me, I'm just a bit scared.


Sinubukan kong magsalita pero bakit ganun? Ba't walang boses na lumalabas mula sa bibig ko? Shit, I can't move. Why can't I move? What's happening to me?!  Why can't I move my lips?! Why can't I even lift my finger?!


I opened my eyes, wide as I can. Hindi ako makapagsalita o makagalaw man lang kaya pilit kong kinukuha ang atensyon ng doktor sa pamamagitan ng mga mata ko.



"Hija, alam kong natatakot ka kasi hindi ka makagalaw pero wag kang mag-alala. Nasa mabuting kamay ka. May mga itatanong ako sayo at kailangan tapat ka sa lahat ng sagot mo. Naiintindihan mo ba ako? Isang kurap kung oo, dalawa kung hindi." Aniya kaya kumurap ako ng isang beses. Ugh, kurap-kurap is lame. How about raise my middle finger if yes, Pitik-kulangot if no. That would be so awesome but then again, I can't move how sad.



"Are you scared?" Tanong niya.

Ugh, that's the wrong question. Dapat "Are you osum?" ganun!

Oh well, I still blinked once.


"Don't be scared. I'll make you a better person." Aniya habang tinutulak parin ang stretcher na hinihigaan ko. Aish, antagal naman naming makarating sa operating room. Teka saan ba ako dadalhin ng doktor nato? Ugh, hindi ko makita ang paligid, puro kisame lang ang nakikita ko. Kakainis naman. Bummer bruh.

Never Cry MurderTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon