Δύο μέρες μόνο για μας

939 16 14
                                    

-Δεν είχα ενημερωθεί για αυτή τη σύνδεση. Πώς το κάνατε εν αγνοία μου; ρώτησε νευρικά την παρουσιάστρια ενώ έβγαζε τα μικρόφωνα.

-Μα κυρία Αλεξίου..

-Μα..λωσατε με τη δεοντολογία μάλλον, εκτός και αν στα πρωιναδικα δεν υπάρχει καμία.

Έφυγε έξαλλη από το στούντιο, βγήκε στο δρόμο σαν τρελή και σταμάτησε το πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά της. Αδιαφορώντας για το αν την αναγνώρισε ο οδηγός, κάλεσε το Μάξιμο.

-Είσαι ο πιο γελοίος και ξεφτιλισμενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ντρέπομαι που ήμουν ερωτευμένη μαζί σου, που έζησα πλάι σου, που δουλεύω μαζί σου. Η παράνοια σου δεν έχει όριο.

-Ηρέμησε μωρό μου, προσαρμόσου λίγο στην πραγματικότητα. Κατέβα από το ροζ συννεφάκι σου.

-Βρε αη στο διάολο που θα μου πεις και τι να κάνω. Συμφωνία τέλος, θα κάνω ότι θέλω από δω και πέρα. Μην τολμήσεις να ξαναπείς κουβέντα για μένα. Θα συνυπαρχουμε μέχρι να κατέβει το έργο και μετά πέθανες για μένα.

-Μεγαλα λόγια, μικρών ανθρώπων.

-Λέγε, λέγε. Αν τολμήσεις να με ενοχλήσεις ξανά ή να βλάψεις τον Αλέξανδρο θα έχουμε κακά ξεμπερδεματα. Ξεπέρασες κάθε όριο. Άλλη μια στραβή να κάνεις και φεύγω απ'την παράσταση. Ούτε οι ρήτρες με νοιάζουν ούτε τίποτα.

Του έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και αποβιβάστηκε. Πήρε μια βαθειά ανάσα και ανέβηκε τη σκάλα τρέχοντας.

Τον βρήκε να κάθεται αμίλητος στον καναπέ, σε κατάσταση σοκ. Πέταξε την τσάντα και το παλτό της και γονάτισε μπροστά του.

-Αλέξανδρε, ψυχή μου, δεν είχα ιδέα ότι θα έβγαινε και θα έλεγε αυτές τις βλακείες. Στο ορκίζομαι, καρδιά μου, στη ζωή μου.

Την κοιτούσε ανέκφραστος, σα να είχε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα.

Ένα επιφώνημα πόνου τον επανέφερε. Το χέρι της ακούμπησε στο πάτωμα και τα σπασμένα γυαλιά της κατάφεραν ένα βαθύ κόψιμο. Έφερε το χέρι μπροστά της και κοιτούσε το αίμα να στάζει στη φούστα της.

-Θα φέρω οινόπνευμα και γάζα να το καθαρίσω και να σου το τυλίξω.

-Πουθενά να μην πας, εδώ να μείνεις, είπε επιτακτικά και ανέβηκε αιφνιδιαστικά επάνω του.

Κράτησε το κεφάλι του μέσα στα χέρια της αδιαφορώντας για το αίμα που έτρεχε ποτάμι.

ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣWhere stories live. Discover now