ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ

Το ψέμα

Έκανε ένα βήμα πίσω για να στηριχθεί στον τοίχο και να μην καταρρεύσει. Ένιωθε τα πόδια της να τρέμουν και την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή. Μόλις μπόρεσε να ισορροπήσει, μάζεψε τις δυνάμεις της και έφυγε βιαστικά για το καμαρίνι της.

Έκλεισε την πόρτα πίσω της και σωριάστηκε στο κρεβάτι. Της έλεγε ψέματα. Τόσον καιρό τον ρωτούσε για τις πρόβες του, ανησυχούσε για αυτόν και εκείνος τη φλομωνε στο ψέμα. Δεν το χωρούσε ο νους της. Και κυρίως, δεν άντεχε στην ιδέα πως όλο αυτό έγινε εξαιτίας της. Οι τύψεις του για την αποβολή της τον έκαναν να παραιτηθεί από μια δουλειά που φαινόταν να έχει καλές προοπτικές. Ίσως και η ζήλια της για τη Μυρτώ. Δηλαδή, υπεύθυνη για την παραίτηση ήταν αυτή και αυτό θα ήταν κάτι που πάντα θα της χρέωνε ενδομυχα.

Η εξέλιξη αυτή της προκαλούσε οργή. Δε μπορούσε και δεν ήθελε να σηκώσει το βάρος της επιλογής του να μείνει εκτός θεατρικών δρώμενων το καλοκαίρι. Εκείνη ήταν πια φτασμένη, είχε το περιθώριο να μείνει μια σεζόν εκτός. Εκείνος έπρεπε τώρα να επωφεληθεί. Στην ιδέα ότι όλο αυτό γινόταν εξαιτίας της αλλά κυρίως ερήμην της γινόταν έξαλλη.

Προσπαθούσε να ηρεμήσει για να σκεφτεί πως θα αντιδράσει. Πρώτη σκέψη ήταν να τον καλέσει στο καμαρίνι και να γίνει το έλα να δεις. Πρυτανευσε η λογική της. Είχε ήδη δώσει πολλές αφορμές για να ασχολούνται μαζί της οι συνάδελφοι. Όχι πως την ενδιέφερε ποτέ η γνώμη τους αλλά δεν ήθελε και να τους δώσει αξία. Προτίμησε να σιωπήσει και να λογαριαστει μαζί του αργότερα που θα ήταν μόνοι οι δύο τους.

Γύρισε άλλη μια σκηνή, στην οποία ευτυχώς ήταν με το "Δούκα" και τη "Μυρσίνη", οπότε και ο εκνευρισμός της ήταν λογικός και δε χρειάστηκε να έρθει σε άμεση επαφή μαζί του. Ο Αλέξανδρος, όπως πάντα, στέκονταν παράμερα και την παρατηρούσε να γυρίζει. Ήταν μια συνήθεια που δεν είχε κόψει δύο χρόνια τώρα. Την έβλεπε καθώς γυρνούσε τις σκηνές της, παρατηρούσε τις αντιδράσεις της, το πώς εναρμονιζονταν στο χώρο και στο χρόνο. Ένιωθε πως μπροστά του δεν ήταν η γυναικα που αγαπούσε, αλλά μια άλλη. Μεταμορφώνονταν σε "Λενιώ" τόσο πολύ που σχεδόν ξεχνούσε ποια ήταν.

Αν και τη γνώριζε σαν ανοιχτό βιβλίο, τη στιγμή αυτή για κακή του τύχη δεν κατάφερε να εισπράξει το συναίσθημα της. Έτσι, απροετοίμαστος θα αφήνονταν στην οργή της λίγες στιγμές μετά..

.........

-Είσαι έτοιμη; Φεύγουμε; Να φέρω τη μηχανή.

-Μαζι θα φύγουμε;