"ငါကဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ"
မ်က္စိေရွ႕က မွန္ေတြျဖင့္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အေဆာက္အအုံႀကီးကိုေငးၾကည့္ကာ မိုးညေမာင္ တစ္ေယာက္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ထို႔ေနာက္ လက္ထဲကအမဲေရာင္ကဒ္ေလးကိုတစ္လွည့္ အေဆာက္အအုံႀကီးကိုတစ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အာ....မေတာ္တဆ ဟုတ္တယ္ မေတာ္တဆလမ္းမွားၿပီးေရာက္လာတာ အဟင္း ဟင္း"
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာေျဖခ်င္တဲ့အေျဖေပးလို႔ရသည္။ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစိုက္ရမလဲ! ေဘးဘယ္ညာကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ၿပီး လူရွာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္! ဒီတိုင္းမ်က္စိကစားလိုက္ၿပီးမွ ကားေပၚျပန္တက္လိုက္သည္။ဆိုင္ကိုျပန္ရမယ္၊ ဆိုင္မွာက မိုးည ရွိမွအဆင္ေျပတာေလ။
"ျပန္မယ္ ဟူး"
ဘုန္း! ဘုန္း!
ကားစက္ႏွိုးဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ေသာ့ကိုျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး စီယာတိုင္ကိုတဘုန္းဘုန္းထုမိေတာ့သည္။
"အားး မိုးညေမာင္ အ႐ူးပဲ! အသက္ကျဖင့္ႀကီးေနၿပီ! အားး ရွက္လိုက္တာ! ရွက္လိုက္တာ!"
ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းကမၻာပ်က္ေနသူကို ပတ္ဝန္းက်င္ကသတိမထားမိတာဟာ ကားကအသံလုံေနတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။မဟုတ္ရင္ အခုခ်ိန္ မိုးည တစ္ေယာက္ အရပ္ေကာင္းမွုေၾကာင့္တစ္ေနရာရာကိုေရာက္သြားေလာက္ပါၿပီ။
"ဟားး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ၊ ေနျမဲတိုင္းမေနဘူး၊ မျဖစ္နိုင္တာေတြကိုအခုကတည္းကစိတ္ကူးမယဥ္တာေကာင္းမယ္၊ မိုးညေမာင္ အ႐ူးလုပ္ရပ္ေတြကိုရပ္တန္းကရပ္လိုက္ရေအာင္ ဟူးး ဟုတ္တယ္ ရပ္ရမယ္"
အသက္ျပင္းျပင္းရွူကာ ေခါင္းထဲကိုအသိစိတ္ေကာင္းေကာင္းရိုက္ထည့္လိုက္ၿပီးမွ
"အိုေက သြားမယ္!"
ေသာ့ဖြင့္ကာ ကားစက္ႏွိုးလိုက္ေတာ့
ဂ်စ္! ဂ်စ္!
"ဟမ္ ကားစက္သံကဘာျဖစ္တာလဲ"
ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ႏွိုးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း
KAMU SEDANG MEMBACA
မောင့်မျက်ဝန်းပြာ (COMPLETED) ေမာင့္မ်က္ဝန္းျပာ
Romanceချစ်သောမောင်💙 ညှို့မျက်ဝန်း💙 ခ်စ္ေသာေမာင္💙 ညႇိဳ႕မ်က္ဝန္း💙
