The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.45

Sophie pov.

'Bananenman, wat wil je eigenlijk spelen?' 'VERSTOPPERTJE!' Roept hij enthousiast terwijl hij stug doorblijft lopen. 'Dat kunnen we toch beter met meer mensen doen dan met z'n drieën?' Abrupt staat Michael stil en laat hij ons los waardoor we op de grond vallen. 'Hij moet echt een keer gaan zeggen wanneer hij onverwachte acties gaat uitvoeren.' zegt Calum met een pijnlijk gezicht terwijl hij rechtop gaat zitten. 'Dat zou hij inderdaad moeten doen ja.' zeg ik terwijl ik ook rechtop ga zitten. 'Jullie hier blijven. Ik andere mensjes zoeken.' zegt Michael terwijl hij zich naar ons omdraait en ons bazig aankijkt. Ik knik en moet echt mijn best doen om Michael aan te kijken, hij is nogal groot... Michael blijft ons dreigend aankijken totdat hij een andere gang inloopt waarna hij eerst drie keer tegen een deur is aangewandeld en een keer tegen de muur omdat hij niet naar achteren keek, de idioot. Plots voel ik Calums armen om me heen die me dicht tegen hem aan trekken. Genietend sluit ik mijn ogen en leun tegen zijn borst aan. 'Ik ben benieuwd wie hij zo ver krijgt om met hem verstoppertje te doen.' grinnikt Calum. 'Hij heeft ons toch al zover gekregen.' zeg ik met opgetrokken wenkbrauw. 'Shut up.' zegt Calum terwijl hij zijn gezicht in mijn nek begraaft. 'Volgens mij is dit niet de meest geschikte plaats om haar te markeren Calum.' klinkt Ashtons pestende stem plots voor ons. Geschrokken vliegen mijn ogen open en schiet ik rechtop waardoor Calums voorhoofd op mijn schouder land en niet bepaald zachtjes. 'Godver Ashton! Ik schrok me dood!' zeg ik boos terwijl ik weer tegen Calum aan ga leunen. 'Heeft Michael jullie ook zover gekregen om met hem verstoppertje te doen?' vraagt Ashton terwijl hij naast ons op de grond ploft. 'Jup.' zeggen Calum en ik tegelijk bevestigend. 'En laat me raden, jullie waren ook de eerste die Michael heeft overgehaald?' 'Dat klopt.' zeggen Calum en ik weer tegelijk. 'En sinds wanneer praten jullie tegelijk?' 'Sinds een paar minuten geleden.' zeggen Calum en ik wéér tegelijk. 'Oké, stop. Dit begint eng te worden.' 'Wat is er zo eng aan?' vragen Calum en ik tegelijk en het zou me niks verbazen als Calum Ashton ook aankijkt met opgetrokken wenkbrauw. 'Aaaaaaaaaah! Jullie praten nu niet alleen tegelijk maar kijken ook nog hetzelfde!' zegt Ashton terwijl hij opstaat en weg wilt rennen maar hij botst tegen Michael aan die hem ruw terug op zijn plek duwt. 'Hier blijven.' zegt hij boos terwijl hij twee onbekende jongens bij ons "dumpt". 'Jullie niet weggaan, begrepen?!' sist Michael terwijl hij ons stuk voor stuk dreigend aankijkt en als ik eerlijk ben. Ik voel me erg nietig onder zijn blik. Calum lijkt dat te voelen en slaat zijn armen beschermend om me heen terwijl hij een boze blik richting Michael stuurt. Michael loopt weer weg, om waarschijnlijk Maaike en Max te zoeken. 'Kunnen we niet gewoon opstaan en weglopen?' vraagt één van de onbekende jongens aan niemand in het bijzonder. 'En een woedende Michael achter ons aankrijgen? Nee, bedankt.' zeg ik terwijl de jongen aankijk. 'Aha.' 'Hij was niet altijd zo, hij is alleen betoverd of zo-' Een scherpe pijn schiet door mijn hoofd en hij word met de seconde pijnlijker. '-iets' maak ik mijn zin af terwijl ik mijn ogen samen knijp om de pijn te negeren. 'Diamantje? Gaat het wel?' 'Ja... wel... heb denk ik alleen een paracetamol nodig.' zeg ik terwijl ik mijn handen op mijn hoofd leg. Waar komt die pijn vandaan? Dit is heel anders dan toen ik vervloekt was door de fribtins. Die pijn zou nu langzamerhand moeten verdwijnen, dit word alleen maar erger. Plots voel ik twee duimen onder mijn ogen die mijn tranen wegvegen. Ik had geen idee dat ik aan het huilen was. 'Ashton haal een paracetamol! Dit is niet goed.' hoor ik Calum ergens in de verte zeggen. 'Een paracetamol gaat hierbij niet helpen, Calum. Dit is werk van de fribtins.' klinkt er een onbekende stem vaagjes. 'Diamantje, probeer hier te blijven oké? Kijk me aan.' klinkt Calums stem vlak voor me. Met moeite open ik mijn ogen en zie Calums gezicht vaagjes voor me en zie het steeds vager worden. Ik begin keihard te schreeuwen. Wat is er toch aan de hand?! Het doet zo'n pijn! 'LAAT HET STOPPEN! ALSJEBLIEFT LAAT HET STOPPEN!' gil ik terwijl de tranen nog harder over mijn wangen stromen. Het voelt net alsof er duizend man op mijn hoofd aan het slaan zijn met mokers. 'Shit, dit gaat niet goed komen!' Plots klinkt er nog meer gegil van iemand anders. 'Fuck! MAAIKE!' Is het laatste wat ik hoor en dan is het zwart.