The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.50

Wiehieee! Hoofdstuk 50!!!! Feestjeeeee!! Nooit gedacht dat dit verhaal 1. zo goed zou lopen en 2. zoveel hoofdstukken zou krijgen! Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de reacties want die maken mijn dag goed en geven me een soort van zelfvertrouwen waardoor ik snel verder schrijf. Oké, dat was het wel zo'n beetje eigenlijk... Nee, toch niet. Ik ga 't gewoon vragen, zouden jullie ter ere van h.50 vragen voor een Q&A willen insturen? Als ik niet genoeg vragen heb komt er geen Q&A en ga ik 't pas weer vragen aan 't eind van dit boek, wat nog wel een tijdje gaat duren. Oké, love you guys en veel leesplezier ;)

Calum pov.
Sophie valt met een zachte plof tegen de deur aan en direct kijk ik haar bezorgd aan maar ze kijkt niet terug. 'Diamantje? Gaat het wel?' zeg ik terwijl ik zorgelijk haar hand pak en deze verschrikt weer loslaat. Hij is koud, ijskoud. Ik kijk weer naar haar gezicht en zie haar ogen langzaam achterover rollen terwijl haar oogleden wijd open blijven. 'DIAMANTJE!' roep ik verschrikt uit als ik door heb dat ze zo'n geestenwandelaar-aanvalachtig iets heeft. Met piepende banden maak ik een bocht op de weg en scheur terug naar Maaikes huis. De paniek slaat zich om mijn hart en ik ga veel sneller dan wettelijk is toegestaan maar het maakt me nu geen ene fuck uit. Wat moest je ookal weer doen om de ziel van een geestenwandelaar terug in haar lichaam te krijgen?! Koortsachtig denk ik na. Hoe moest de ziel van een geestenwandelaar terug? Wat moet ik doen? WAAR IS MAAIKES VILLA ALS JE DIE NODIG HEBT?! 'Kus haar!' roept Luke in mijn hoofd, net zo paniekerig als ik. 'Niet nu Luke! Je ziet toch dat we een probleem hebben! En het enige waar jij aan kunt denken is aan haar kussen?!' roep ik uit terwijl ik vliegensvlug een muur opbouw om Luke te negeren. 'Nee, waag he-' Zo, muur af. Zorgelijk kijk ik naar Sophie, die nu een woedende trek om haar mond heeft en telkens van haar handen vuisten maakt en ze vervolgens ontspant. Dit is volgens mij niet gewoon, helemaal niet gewoon. Geestenwandelaars kunnen zich niet bewegen als ze uit hun lichaam zijn en Sophie doet dat nu wel. Ik geef nog harder gas, nou ja.... dat probeer ik. Ik rij inmiddels al op de volle snelheid van DIT FUCKING SLOME DING! GODVERDOMME GA SNELLER! Eindelijk komt Maaikes huis inzicht en zodra ik ervoor sta, ruk ik de riem van me af en sprint naar Sophie's kant. Snel trek ik haar riem met een scheurend geluid van haar af en til haar in mijn armen en sprint naar de villa. Ik trap de deur in en als ik erover heen ren komt er pijnlijk gekreun onder vandaan. Ik zie straks wel wie, nu eerst Sophie. 'MAAIKE!' schreeuw ik door het huis heen terwijl ik naar boven sprint. 'Calum?' klinkt Maaikes stem vanuit de woonkamer of de keuken. 'BEN BOVEN!' schreeuw ik naar beneden terwijl ik een random kamer in ren en Sophie op het bed neer leg. Ik ga op de rand zitten en probeer haar hand te pakken maar telkens als ik hem aanraak trekt ze hem weg en probeert ze mij een klap te verkopen. De deur gaat open en knalt tegen de muur aan en een bezorgde Maaike staat binnen. Als ze Sophie ziet sprint ze naar ons toe en kijkt verwilderd van mij naar haar en weer terug. 'Waarom heb je haar nog niet gekust?' vraagt ze terwijl ze zichzelf overduidelijk in bedwang houdt om mij niet de huid vol te gaan schelden. Waarom zou ze me eigenlijk willen uitschelden? Ik heb toch niks verkeerds gedaan? En waarom vroeg ze nu waarom ik Sophie nog niet gekust heb? Ik wil haar best kussen hoor maar dit is nou niet bepaald het geschikte moment daarvoor. Maaike zucht zodra ze mijn gezicht ziet. 'Waar zit jij met je hoofd, sjezus hé!' roept terwijl ze wanhopig haar handen in de lucht gooit. 'Sweetheart? Wat is er aan de hand?' klinkt Ashtons stem vanuit de deuropening. 'Sophie's ziel heeft haar lichaam verlaten.' zegt Maaike terwijl ze snel naar Ashton kijkt en dan weer naar Sophie. 'Waarom heeft Calum haar dan nog niet gekust?' vraagt Ashton verbaasd terwijl hij naar binnen komt gelopen en aan de andere kant van het bed gaat zitten. 'Wat hebben jullie toch?! Eerst Luke, toen Maaike en nu jij ookal! Waarom zou ik in godsnaam Sophie moet en kussen in deze situatie! Bedenk liever over hoe we haar ziel terug in haar lichaam krijgen!' roep ik radeloos uit. Maaike en Ashton kijken me droog aan. 'Wat?' zeg ik bot terwijl ik nog een keer Sophie's hand probeer te pakken, wat me een flinke klap tegen mijn nek oplevert. 'Je moet haar kussen om haar ziel in haar lichaam terug te laten komen.' zegt Maaike droogjes. Ik voel mijn wangen rood worden van schaamte en buig me snel voorover. Maar als ik er bijna ben schiet Sophie overeind en knalt met haar hoofd tegen het mijne aan. Een luide bonk vult de kamer en plots staat Max ook in de kamer. 'Wat was dat geluid?' vraagt hij terwijl zijn ogen alle hoeken van de kamer controleren. 'Het geluid van Sophie's hoofd tegen die van Calum.' zegt Ashton zachtjes lachend. ik werp hem een boze blik, wat hem wat harder laat lachen. 'Aha... wat is er met Sophie trouwens?' 'Haar ziel is weer uit haar lichaam.' antwoord Maaike terwijl ze me probeert te dwingen met haar ogen, wat er heel creepy uitziet. 'En waarom heeft Calum Sophie nog niet gekust dan?' 'Dat wou ik doen, maar toen gaf Sophie mij een kopstoot.' zeg ik terwijl ik nog een keer over mijn voorhoofd wrijf. Het is alleen een beetje rood volgens mij maar bij Sophie verschijnt er een bult, en niet zo'n kleintje ook. 'Volgens mij heb je een hard hoofd Calum.' zegt Ashton droog als hij de bult ziet en mijn voorhoofd waar waarschijnlijk nu niks meer te zien is. 'Zou je denken?' 'Oké, genoeg gebabbelt. Calum ga Sophie redden.' zegt Maaike terwijl ze rare bewegingen maakt met haar handen. Ik zucht en buig me naar voren maar voor ik haar lippen raak, knalt er iets pijnlijk tegen mijn schouder aan. Verward kijk ik op en zie net dat Sophie's been nog beweegt voor hij weer stil ligt. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Weer buig ik me voorover, nog 4 centimeter, nog drie, nog twee, nog éé- Auw! Een scherpe pijn schiet door mijn borst. Er klinkt gegil en snel ga ik rechtop zitten. Trillend wijst Maaike naar mijn borst. Ik kijk naar mijn borst en zie dat er iets uitsteekt, een scherf. Ik voel me draaierig worden en trek snel de scherf uit mijn borst. Bloed stroomt eruit maar de wond is al weer aan het helen dus daar maak ik me geen zorgen over. Wie heeft die scherf in mijn borst gestoken? Mijn blik valt op Sophie's voorhoofd, waar de bult nog steeds te zien is. 'Jongens... hoorde die bult niet allang weg te zijn?' 'Hè?' 'Kijk eens naar Sophie's voorhoofd, die bult is nog steeds niet weg.' 'Terwijl er al meer dan vijf minuten zijn verstreken,' zegt Maaike bedachtzaam. 'Precies ja. Er is iets heel vreemds aan de hand met Sophie.' Plots schiet Sophie overeind, haar ogen zijn bloedrood en schieten heen en weer. 'DOOD!' schreeuwt ze keihard. Dan draaien haar ogen weer weg en valt ze met een plof weer terug in 't kussen. 'Wat.....?' zegt Max terwijl hij ons vragend aankijkt. 'Uhuh.' zeggen Ashton, Maaike en ik tegelijk. Het geluid van knappende botten vult de kamer en geschrokken kijken we weer naar Sophie die er vredig bijligt. De botten die verkeerd waren geheeld staan nu op de goede plek en zijn bezig met helen. De bult op Sophie's voorhoofd is ook weg. 'Dit...' 'Is raar...' vult Maaike Ashton aan. Ik probeer weer Sophie's hand te pakken maar nu staat ze het toe. Opgeluchting verspreid zich door mijn lichaam en ik heb 't gevoel alsof er een hele zware last van mijn schouders is gevallen. 'Calum... stop met creepy glimlachen.' zegt Ashton terwijl hij over de bovenkant van Sophie's hand aait. Ik kan er niks aan doen maar de glimlach blijft op mijn gezicht geplakt. Sophie begint in mijn hand te knijpen, eerst zacht maar dan steeds harder tot ik het gevoel heb alsof mijn bloedvaten worden afgeknepen. Er verschijnt een pijnlijke uitdrukking op Sophie's gezicht en er verschijnen zweetdruppeltjes. 'Calum, dit is niet goed.' zegt Maaike licht paniekerig als er gesmoorde, pijnlijke kreten uit Sophie's mond komen. Snel buig ik me voorover en kus Sophie. Gespannen wachten we tot Sophie haar ogen opent en ons lief glimlachend aankijkt. Maar dat gebeurt niet. 'Er is iets goed mis nu, iets héél goed mis...' spreekt Max de gedachte van iedereen uit. We knikken en kijken naar Sophie, die met samengeknepen ogen wild heen en weer licht te woelen.