Seni Duyuyorum!

Sedu 2. Bölüm

Ajansa gelir gelmez hemen mutfağa koştum. Önlüğümü giyinip çalışmaya başladım. Artık kim filtre kahve, kim açık çay, kim buzlu limonata içiyor diye ezberlediğim içecekleri büyük bir tepsi ile yerlerine dağıtıp geldim.

Benimle beraber çaycı konumunda çalışan bir kız daha vardı. O benim aksime reklamcı olmak için basamakları çıkmak yerine, daha farklı bir amaç için burda çalışıyordu. Uzun uğraşlar sonucu ağzından alabildiğim kadarıyla senede bir kaç kez farklı işlere başvurup, toplumsal bir deney üzerinde çalıştığını öğrenmiştim. Ama nasıl bir deney olduğundan bahsetmemişti ve kızla en uzun konuşmamız da bu olmuştu zaten. Onun haricinde sadece iş ile ilgili konuşuyorduk.

Benim aksime sessiz ve ilginç bir tipti. Gerçi ben de çok konuşkan sayılmazdım ama ilgi alanım olan bir konu açılınca da susturabilene aşk olsun. Ayrıca her zaman makyajlı ve bakımlı, biraz da kokoş görünürdü. Üzerinde gördüğüm bir kıyafeti başka zaman üzerinde göremezdim ve her zaman boynuna boncuklu kolyelerinden birini takardı.  Ben ise kalın çerçeveli siyah gözlüğüm ve üzerimdeki sade kıyafetlerimle hiç bir zaman dikkat çekmemeye özen gösterirdim.

Kızı kendimle kıyaslamayı bırakıp, biraz önce getirdiğim boş bardakları yıkamaya koyuldum. Bir yandan da bir an önce bu işkencelerin bitmesi için dua ediyordum. Ne zaman geçiyordu, ne bulaşık bitiyordu, olmuyordu işte olmuyordu...

                                *****

Yıkayıp, duruladığım bulaşıkları yerine yerleştirirken bir anda kapıdan bir ses duydum. Anlık bir korkuyla elimdeki beyaz, üzerinde geyik resmi olan kupayı yere düşürmüştüm. Porselen parçaları üzerime gelmesin diye kendimi geri çekerken, nihayet kapıdaki sese bakmayı akıl edebildim.

"Napıyorsun Dilay, bu kaçıncı bardak? Dikkat et biraz! Babanın şirketi değil burası, kaç para biliyor musun bu kupalar? Maaşından kesilecek haberin olsun. Hem senin kulakların duymuyor mu, bir saattir sana sesleniyorum. Birazdan toplantı olacak, listedeki siparişleri hazırla derhal!"

Tanıştırayım; Müdür yardımcısı Serap Hanım. Cemre'nin tabiriyle de kara böcük. Ki Cemre'nin yakıştırması ona kesinlikle uyuyor; böcek gibi bir anda ortaya çıkıp, aklınızı alabiliyor. Sonra böcekler nasıl hızlı hızlı yürüyorsa bizimki de motoru yanana kadar hızlı hızlı konuşuyor. Ve size bir şey söyleyeyim mi, o motorun hiç soğuduğunu görmedim. Nerden geliyor bu enerjisi onu da bir türlü anlamıyordum.

Cemre'nin söylediğine göre beni kıskanıyormuş ki bu da bana fazlasıyla saçma geliyor. Kıskanılacak hiç bir yanım yoktu benim. En azından ondan daha fazlası değildim. Genelde gözlük takıp sade kıyafetler giyinen, 23 yaşında bir kızdım. Dalgalı saçlarım ve mavi gözlerim dışında farklı bir şeyim de yoktu. Yaşımı mı kıskanıyordu yoksa? Gerçi o 30 yaşında olmasına rağmen benden daha genç duruyordu. Haa gözümün rengini kıskanıyorduysa da eğer, bende zaten sevmiyordum alsın onun olsun.

Serap Hanım'la aramızdaki farkları saysam bir günüm geçerdi rahat. Ama şu an yapmam gereken şey, siparişleri hazırlamaktı. Geç kalıp bir azar da burdan yemek istemezdim. Zaten beni kovabilmek için bir bahane arıyordu; bende ona istediği fırsatı veremezdim arkadaş.

Masaya bıraktığı listede gördüğüm isimler, toplantının önemli olacağını gösteriyordu. Şirketin genel müdürü, genel müdür yardımcısı ve bir kaç yapımcının katılacağı bu toplantı, şimdiden ilgimi çekmeye başlamıştı. Kimin ne içeceği yazan listedeki siparişleri hazırlarken, toplantı salonunda nasıl daha uzun kalabilirdim, onun yollarını düşünüyordum. Çünkü bir şeyler öğrenmem gerekiyordu bu iş üzerine. Belki de o sırada kendimi kanıtlardım, olamaz mı? Nasıl oluyordu filmlerde; başrol şans eseri bir konuşmaya dahil olup sonradan ortamın yıldızı oluyordu. Gerçi benden yıldız olsa kayardım, yine berbat ederdim ortalığı. O zaman biraz daha dikkat çekici görünüp ilgilerini çeksem? Ama yok. Serap gibi bir kara böcük varken, kimsenin dikkati ortalama güzellikte ve genelde sessiz olan birini çekmezdi. En iyisi ben yine olayları akışına bırakayım.