Seni Duyuyorum!

Sedu 6. Bölüm

İşte şimdi Selim'in düşüncelerini duyabiliyordum. Ve aklındaki seslerden duyduğum kadarıyla benim düşünceleri duyduğumu biliyorlardı! Ne tepki vereceğim konusunda emin değildim. Henüz bunu Cemre'den başka kimse bilmiyordu ve Selim'in bunu nasıl öğrendiği de merak konusuydu.

Sesim titreyerek Selim'e cevap verdim, "Siz... Nerden biliyorsunuz?"

Düşüncelerinde, "Söz vermen gerek, söz." kelimeleri dolanan Selim'e "Söz veriyorum." dedim.

Şu anda vücudum anlamsızca adrenalin salgılıyordu. Korktuğum şeyin ne olduğu konusunda ise hiç bir fikrim yoktu. Bu adamlar benden ne istiyor olabilirlerdi ki? Acaba yeteneğimi kullanmak isteyen iki suçlu olabilirler miydi? Belki de iyi adamlar onlardı ve bu kurtuluş anahtarımdı... Bilemiyordum işte. Ne olduğumu ve ne olacağımı asla ve asla bi-le-mi-yor-dum.

Ben düşüncelerime odaklanmışken Selim sessiz kalmayı tercih etmişti. Büyük ihtimalle aklından geçen şeyleri duymamı bekliyordu ama zaten benim beynim fazlasıyla kendi düşüncelerim ile doluydu. Benim konuşmayacağımı farkeden Selim, pürüzsüz sesiyle sessizliği bozdu:

"Tamam ben hikayeyi en başından anlatıyorum o zaman. Seni ne kadar şaşırtır bu duyacakların bilemiyorum ama en azından bir nebze olsun ilgini çekecek ayrıntılar var içinde." derken bana gülümsemişti.

Gülümsemesine karşılık verirken haklı olduğunu düşünüyordum. Şu iki günde aksiyonun nirvanasını yaşamış bir insana dünyanın kare olduğunu söyleseniz bile şaşırmazdı herhalde. Ki ben şaşırmazdım yani.

Gülümsemesine karşılık bulan Selim konuşmaya devam etti, "Öncelikle iş adamı ve yeni marka hikayesini unut. Yada dur unutma. Dışarıdaki herkes şu an bunun Tekula markasının reklam toplantısı olduğunu düşünüyor."

Aklından, "Tekula diye marka mı olur?" diye geçiren Selim'e cevap verdim, "Nasıl yani ben reklamcı olmayacak mıyım? Bu proje için ne kadar çalıştım oysa ki... Beni kandırdınız, hayallerimle oynadınız. Siz... Siz kimsiniz yaa?"

Selim gülerek cevap verirken birden tüm damarlarımın gevşediğini hissettim. Beynim uyuşmuş gibiydi. Sanki birisi vücuduma mutluluk hormonu enjekte ediyordu. Hissettiğim mutluluk duygusunu sonuna kadar yaşarken Selim'in konuşmaya başladığını duydum:

"Dur sakin ol, sözümü kesmeden dinle, en başından anlatıyorum her şeyi. Başlıyorum... Bundan 10 sene evvel, Amerika'da yaşayan bir kaç bilim adamı, yapacağı mükemmel insan modeliyle dünyayı ele geçirmeyi hedeflemişler. Bir kaç aya kalmadan bu topluluk büyümüş ve yüzlerce bilim adamı tek bir amaç için çalışmışlar: "Perfman" Evet yapacakları mükemmel kişiliğe bu adı vermişler ama bu insanı bir anda yapamamışlar tabiki. İlk olarak 7 sene önce İtalya'da; zamana hükmetme, nesneler üzerinde hakimiyet kurma, duyguları değiştirme ve fiziksel gücün en üst düzeyde olması ile ilgili bir deney yapılmış. Tabi insan modeline bir anda bu kadar güç yüklenince büyük bir patlama olmuş. O esnada orada bulunan insanlar da bu patlamadan etkilenmiş."

"Nasıl yani katliam gibi bir şey mi? İnsanlar mı ölmüş, kimse de çıkıp dememiş mi burada ne oluyor diye?" Aklımdan geçen tüm soruları bir anda sıralamıştım. O kadar konuşma içinde sadece buralara takılmamam gerekiyordu ama sonuçta bir katliam vardı ortada.

Selim derin nefes alarak yeniden konuşmaya başladı, "İstersen katliam diyebilirsin buna ama bunun başında çok güçlü kişiler var. Yani onlar fabrika yangını diyerek örtbas etmişler durumu. İnsanlar öldü mü sorusuna gelirsek, evet. Yüzlerce belki de. Bunlardan ikisi, yaz tatilini yurt dışında geçirmek isteyen bir kadın ve bir adam. Onlar ölürken oğulları da patlamada sızan enerjinin bir kısmından güç alıp yaşamış. Bu aile Yiğit'in ailesi. Ve Yiğit'te fiziksel güce ve duygularla oynama yeteneğine sahip olan oğulları." dediği an Yiğit'e bakmıştı. Bende aynı anda Yiğit'e bakınca okyanus gözler bana dönerek göz kırptı. Selim burada ciddi bir şey anlatırken, Yiğit daha çok işin dalgası kısmındaydı. Sanki patlamada ailesini kaybedip bir anda değişik güçlere sahip olan o değilmiş gibi. En azından önündeki kağıtlardan uçak yapıyor olması, bende böyle bir izlenim bırakmıştı.