Yıllar sonra ortaya çıkan gerçek iki aileyi de derinden sarsarken hayatları tepetaklak olan iki genç kız yeni hayatlarında büyük mücadeleler verecektir.
"Bu aile benim. Senin biyolojik olarak kızları olman hiçbir şeyi değiştirmez anladın mı?" dediği...
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. Cidden heee bekliyorum yani. Oy verip yorum yapanları öldürmüyorum çekinmeyin sakın :)
Keyifli okumalar ♥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni yılın ilk günlerinde İstanbul uzun zamandır görmediği kadar yoğun bir kar yağışı görüyordu. Kış soğuktu, şiddetliydi. Sınavlarım bitmişti. Dönem arası boşluğunu kardeşlerimle geçiriyordum. Zümrüt annemler hafta sonu ülkeye döneneceklerdi. Gelmeden önce Güneş'in de yanına gitmek istemişlerdi. Simge de fırsat bu fırsat diyerek Kars'a gitmişti. Deli kız sınav notlarının açıklanmasını bile beklemeden uçup gitmişti. Dün sabah onunla uzun bir konuşma yapmış onun hemen ardından da Baran aramış ve onunla da aynı konular hakkında konuşmuştum. Birbirlerini daha yakından tanımak ve Simge'nin çekingenliği onları biraz germişti.
"Abla Lara gelecek mi sordun mu?" Kerem'in birden yükselen sesiyle dalıp gittiğim yerden sıçrayarak kendime geldim.
"Gelecek tatlım. Bir saate çıkarız," dedim uzandığım koltuktan kalkarak. Kerem'in yanına gidip saçlarından öpüp mutfağa annemin yanına geçtim. Kapıda durup izledim onu. Son zamanlarda çok yüksek fiyatlarda sipariş alıyordu. Durmadan çalışıp kendi parasını kazanmanın tadını çıkarıyordu. Çalıştıkça, eli iş tutup sosyal hayata atıldıkça kendisini daha da iyi hissediyordu.
"Anne," başını çevirip bana baktı.
"Canım," dedi elindeki işi yapmaya devam ederken.
"Çıkacağız birazdan," dediğimde başını salladı.
Odama geçip hazırlandım. Sırt çantamı ve uzun çizmelerimi alıp odadan çıktım. Onları antreye bırakıp Kerem'e hazırlanması için seslendim. O benim odama geçip hazırlanırken ben de Barlas'ın yanına gittim. Beşiğinde mışıl mışıl uyuduğunu görünce birkaç dakika güzel yüzünü izleyip çok yaklaşmadan kokladım.
Evden çıktığımızda Lara'yı almak için evlerinin zilini çaldık. Kerem başındaki annemin ördüğü gri şapkasını düzeltirken onun bu şapşal halini sırıtarak izledim. Göz göze geldiğimizde "ne?" dedi.
"Bu süsleniş bana ya da sinemaya değil sanırım," dediğimde gözlerini kaçırdı. Zile basmak onu kesmemiş olacak ki kapıyı hafifçe yumrukladı.
"Abisi zorluk çıkarmıyordur değil mi?" dedi.
"Yok ablacığım. Akın Çanakkale'ye gitti zaten," dediğimde sırıttı ve "oh be!" dedi. Onun bu haline kıkırdayıp yanağından makas aldım.
