Çapkın Patron ( TAMAMLANDI )

Aşk her zaman kazansın.

" Atlas her kimse başımıza bela olacak gibi sevgilim ve bu beni çok korkutuyor... "

....

Aras : Korkmana gerek yok ben her zaman yanındayım , senin için her savaşa hazırım sevgilim...

" Bizim normal bir hayatımız olmayacak mı ? "

Kısık sesle sorduğum soruyu Aras duymuş olacak ki bana güven vermek için kafasını boynuma gömmüş ve hafif bir öpücük kondurmuştu.

Aras : Aşk kulübemize gitmek ister misin sevgilim ?

" Babaannem yeterince sinirlenmiştir bana."

Aras : Ben izin alırım ondan sen dert etme orasını. Kafamızı dinleyelim bir , iki gün.

" Haklısın buna çok ihtiyacım var. "

Aras elimi tutup beni arabaya doğru yönlendirmişti , yüzümde bir gülümsemeyle onu takip ediyordum. Okula gittiğim gün bana "bücür" dediği aklıma gelmişti , haklıydı onun yanında cidden bücür oluyordum.

Aras kafasını bana çevirip bakmıştı. Yüzümdeki gülümsemeyi görünce o da gülmüştü.

Aras : Ne o , neye gülüyoruz ?

" Okuldaki ilk kavgamız aklıma geldi , bana bücür falan dediğin gün... "

Aras : Ha sana aşık olduğum günden bahsediyorsun.

" Ne ?! O gün mü bana aşık oldun sen ? "

Aras : Evet... ilk görüşte Allah'ın bir kulu.

" Pek aşık gibi davranmadın ama ! Sevişmişiz gibi davranmıştın. "

Aras : Yalan değil ki. Geleceği görmüşüm sadece.

" Aras ! "

Aras : Tamam tamam kızma sevgilim.

.
.
.

Aras'ın nasıl izin aldığını bilmiyordum ama bir şekilde Sultanımızı ikna etmişti. Ellerimizle süslediğimiz evimize gidiyorduk.

Kafamı çevirip Aras'ın yan profiline baktım , çok ciddi duruyordu. Hiç gülümsemez miydi ? Yaşadığı acıları yüzünden anlamak mümkündü. Annesini kaybetmesi onun için çok zor olmuştu , o kulübeye her gittiğimizde yüzünde bir hüzün olurdu. Elimi uzatıp Aras'ın vitesteki elini tuttum , önce elime bakıp sonra gözlerini yüzümle buluşturmuştu. Dudakları kıvrılmıştı ,

Aras : Öyle bakarsan yola odaklanamam...

Dediğine daha fazla sırıtmıştım.

" Kızlar babaları gibi adamlara aşık oluyormuş biliyorsun değil mi ? "

Aras : Evet... duymuştum öyle bir şey.

" Lütfen yalan olsun bu , benim ilk yaralarımı babam açtı... Sen yara açan değil saran ol. "

Aras yüzünde hüzünlü bir gülümsemeyle bana kısa bir bakış atıp yola döndü.

Elimi elinin üstünden çekip kafamı diğer tarafa çevirip dışarıyı seyretmeye başladım. Aklıma lunaparkta gördüğüm babam ve oğlu gelince istemsizce ağlamaya başlamıştım. Kendimi çok yanlız hissediyordum , Aras'ın yanımda olması bile beni yanlız hissettiriyordu.

Dudaklarımın arasından sesli bir şekilde ağladığımı belli eden hıçkırık çıkınca Aras kafasını bana doğru çevirip bana baktı.

Aras : Arzen ? Ağlıyor musun sen ?

Aras arabayı yolun ortasında birden durdurunca etraftaki arabalar kornalarına basmaya başlamıştı. Aras bunu umursamıyor olacak ki eliyle çenemi tutup kafamı ona çevirmişti.