Midnight Rain

CHAPTER ONE - Past

Kaleigh's POV

Flashback

"M-mom, Dad I'm begging please don't leave m-me. P-please? I will not disobey both of y-you a-anymore j-just dont l-leave y-your princess Z-zaire" I'm crying so hard while kneeling on the floor.

"W-we're sorry, anak. Hindi namin maibibigay sayo ang pamilyang gusto mo dahil una sa lahat hindi naman namin talaga tunay na mahal ang isa't isa." My dad said, sa murang edad ay naiintindihan ko na agad ang sinasabi nito.

"I can't love your father, a-anak. Sapagkat may iba akong m-mahal." My mom said while crying.

Do I deserve this? I just wanted a complete and happy family.

"But m-mom we are f-family right? And family shouldn't leave e-each other while h-having bad times" Niyakap ko siya.

"You don't understand us, my princess. P-please let us l-leave" She said.

"I don't want, no mom. Don't go dad, if you b-both go t-then y-you d-don't love m-me."

"You're just are mistake" Pabulong na saad ni dad, ngunit sapat na para marinig ko.

You're just a mistake

You're just a mistake

You're just a mistake

"Damn it, isn't it funny? habang sila nakikita kong masaya na sa kani-kanilang buhay, ako nandito pa rin sa masakit na nakaraan" Natawa na lang ako sa nasabi ko, I am experiencing this almost everyday. Ayaw akong tigilan ng mapait na nakaraan ko, I am sick and tired.

Paulit-ulit kong naaalala kung paano ako tinalikuran ng dalawang taong importante sa akin, paulit-ulit kong naririnig na isa lang akong pagkakasala sa kanila.

They aren't even sorry for everything they've done to me. Tatanggapin ko ulit at patatawarin sila kung bumalik lang sila eh, kaso hindi nila naisip 'yon kahit minsan, paghingi nga ng tawad hindi nila naisip, 'yon pa kayang pagbalik sa 'kin.

I was just 4 years old when they left me. I was a purely mistake for them, I'm not planning to have a revenge 'cause they are still my parents, instead I'll let them see that someday the person they referred as a 'mistake' is successful, having the life she deserves and not the way they wanted it to be.

It's 3 am in the morning, bumangon ako para magtimpla ng kape. It helps me to calm my soul.

I'll sip when suddenly my phone rang, it's Keiza. "Hey, are you.. okay?" that's her question for every freaking time and I hate it at the same time. I mean, I just don't want na parang kinaaawaan ako. Anw, she knows that I'm having this nightmare of my life, everyday.

She's a friend, "Don't worry, Zi. I'm fine" I told her with my calm yet cold voice.

Narinig ko ang pagbuntong hininga nito. "Are you sure?" Tanong pa nito sa akin.

"Yeah"

"Okay, pupunta kami ni Kalea riyan mamaya" She told me with finality, desisyon si gago.

"Copy, buy me a cappuccino before you go here. Kung wala kayong dala, 'wag na kayong kakatok" Sagot ko rin sa kanya na siyang ikinamura niya.

"Naneto ni Lei kala mo ikinaganda niya 'yon eh hindi nama-"

Hindi na niya natuloy ang sasabihin niya 'cause I already ended the call.

Pumunta muna ako sa music room para don magpalipas ng oras, dahil hindi na ako nakaramdam ng antok tho pampatulog ko ang kape.

It's Sunday, i'm going to church later. It's my routine tuwing Sunday, kahit busy ako madalas, pagsisimba ang hindi mawawalan ng time sa akin.

Mamaya pa naman dadating ang dalawa kaya siguro dadaan muna ako sa palagi kong pinupuntahan pagkatapos kong magsimba.

----

Kakatapos ko lang mag simba, the thing that I always prayed for is to have that kind of family na sasamahan ka during your good and bad times... Is it possible na magkaro'n pa ako nga gano'ng pamilya when in fact ang una kong pamilya ay tuluyan akong tinalikuran at kinalimutan nang gano'n-gano'n na lamang.

Truth hurts as always, isn't it?

Nagluluto ako nang may kumatok sa pinto. Sina Kalea na siguro dahil wala namang ibang bibisita sa akin.

"Hi Lei, HOW ARE YOU?" Bungad agad sa 'kin ni Kezia, kala mo naman hindi ako nakausap kanina.

"Where's my cappuccino, Zi?" Hindi ko pinansin ang tanong niya.

"Aray ko naman, kung ako yan magdadabog na ako Zi. Paano ba naman yung kape agad ang hinanap kesa sagutin ang tanong mo" Pang aasar ni Kalea sa kanya. Hilig mang asar pero isa rin namang pikon.

"Eh kung mag stfu challenge ka kaya Kalea Hendrix? Matutuwa pa ako sa 'yo non." Kezia said sarcastically.

"At ikaw naman nakakasakit ka na ha, kape agad hinanap wala bang kumusta man lang ha? Tsaka walang kape sarado lahat ng coffee shop kaya tumama ka na kakakape mo" Sabi naman nito sa 'kin.

"Labas" I coldly said, tanga ba ako para maniwalang sarado lahat ng coffee shop na nadaanan nila? tsk.

"H-hoy teka, si Kal kasi sabi niya sa 'kin 'wag na kami bumili dahil mukhang kape na ang blood type mo" Mahabang paliwanag ni E sa 'kin.

The hell I care? coffee matters.

"I said out, now!" Mahina ngunit may diin kong pagkakasabi.

"O-okay, ililibre ka na lang namin ni Zi sa favorite coffee shop mo. Akala mo naman mamamatay ka kapag hindi ka nakapag kape." Pabulong na saad nito sa huli niyang sinabi.

Talaga, I can't live without coffee kaya.

Hindi ko na sila pinansin at dumiretso na lamang sa kusina dahil naalala kong may niluluto pa ako.

"How are you Kal, Zi?" Tanong ko habang tinatapos ang niluluto kong beef steak.

"Still gorg"

"I'm still hotty"

See? Kaya ayoko na silang tanungin dahil nonsense lang ang sinasagot nila palagi.

"OMG BEEF STEAK, KAYA SA 'YO TALAGA AKO LEI EH" Pasigaw na sabi ni Kalea.

"OMG BEEF STEAK, KAYA SA 'YO TALAGA AKO LEI EH" Pang gagaya ni Kezia sa kanya.

Madalas talaga silang mukhang kinulang sa bakuna. Hindi ko rin alam paano ko sila nakakaya. Nasakit ulo ko palagi sa kanila.

"Titigil kayong dalawa o parehas kayong lalabas ngayon din?" Pagsasalita ko agad dahil nakita kong rerebat na naman si Kalea.

Parehas naman silang nanahimik at nagpasiya na lang na mag-ayos ng table para makakain na kami.

"Bukas nga pala mag enroll na tayo, mukha namang mga wala rin kayong gagawin bukas" Pambabasag sa katahimikan ni Kalea.

"Meron akong ginagawa palagi"

"Okay" I said.

"Ang paghinga, palagi kong ginagawa." Pagtutuloy ni Zi sa sinabi niya kanina.

"'Di ako natutuwa sa paghinga mo, kaya siguro bumabaho ang Earth eh dahil sayo" Pambabara ni Kal sa kanya.

"What if 'di ka na humihinga bago ka pa makalabas sa lugar na 'to Kal?"

"What if manahimik ka kasi nabaho sa paligid dahil sa pagdaldal mo, Zi"

"Kapal mo, mas mabango pa hininga ko sa budhi mo neng."

"Kapal mo rin, naaamoy ba ang budhi ha? tanga neto."

I sighed. Kelan ba sila magkakasundo kahit isang araw lang?