Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Μμμμμμ.... φωνές....... ακούω φωνές...όχι απλές φωνές αλλά.... τσιρίδες και μάλιστα από κορίτσι, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πως βρίσκομαι σε ένα άγνωστο δωμάτιο.
Κοιτάω αριστερά και βλέπω στην άκρη του κρεβατιού την Sarah να έχει ξαπλώσει πάνω στο πλέον μουδιασμένο χέρι μου, κοιτάω για λίγο το ταβάνι και με το άλλο μου χέρι την χτυπάω ελαφρά στο κεφάλι για να σηκωθεί.
Πετάγεται απότομα και με κοιτάει, της χαμογελάω με όσοι δύναμη έχω "ουυυυ" της κάνω και εκείνη ξεφυσαει ανακουφισμένη "Παιδιά! Ξύπνησε" φωνάζει.
Και τότε ένας Sam με δάκρυα στα μάτια τρέχει κατά πάνω μου και με αγκαλιάζει "νόμιζα ότι πέθανεεεεεΕεες" λέει με λυγμούς καθώς το πρόσωπο του είναι χωμένο στο στήθος μου.
"Που βρίσκομαι;" κοιτάω πέρα δώθε, κάνω να σηκωθώ αλλά νιώθω ένα πόνο στο δεξί μου χέρι, κοιτάω και βλέπω μια βελόνα στις φλέβες μου, γουρλώνω τα μάτια και κοιτάω πέρα δώθε γρήγορα κάτι που μου προκάλεσε ζαλάδα έτσι ξανά ξάπλωσα πίσω.
"Σε φέραμε στο νοσοκομείο γιατί λιποθύμησες" η Sarah λέει καθώς γεμίζει ένα πλαστικό ποτήρι νερό και μου το δίνει, σηκώνομαι λίγο και πίνω.
"Με τι δύναμη με κουβαλήσατε δύο άτομα;" προσπαθώ να χαμογελάσω αλλά ο πόνος στο κεφάλι μου, μου το έκανε αδύνατο.
"Δεν σε κουβαλήσαμε εμείς" ο Sam λέει και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια του, σμίγω τα φρύδια μου "τότε ποιος;"
"O Jay" συνεχίζει, αρχίζω να βήχω το νερό που κατάπια στραβά και βάζω το χέρι μου στο στήθος "τι γιατί; δεν ήθελα να το μάθει!"
"Δεν είχαμε άλλη επιλογή, η θα περνάμε την μαμά σου και θα την βάζαμε αυτήν στον νοσοκομείο ή τον Jay" Λέει η Sarah "μα καλά, πως;" ρωτάω "ααα πολύ μεγάλη ιστορία" συνεχίζει.
"Όπως βλέπεις έχω χρόνο" την κοιτάω καθώς δείχνω το κρεβάτι, εκείνη χαμογελάει "Όταν λιποθύμησες και μετά....."
