DENEMELERİM 2

AÇLIK

13.10.2022

İnsan: Aç varlık. Doymaya memur...

En temel açlığı ruhî ya da nefsîdir. Yemekle içmekle hayvan da doyar. İnsan farkını; ruhunu ya da nefsini beslemekle koyar.

Fakat ne nefsî ne de ruhî doymak mümkündür.

Ruh daima aç. Fakat çalıştıkça doyar. Duydukça çalışır.

Nefis daima aç. Anlık doyar. Duydukça acıkır.

İnsanın yükselme de de alçalma da da eşi yok. İşte nefsini besleyen alçaldıkça alçalır; alçalırken yükseldiğini sanır. Bu tersten bakmasındandır. En nihayetinde hayvandan aşağılıklaşır.

Ruhunu besleyen yükseldikçe yükselir; yükseldikçe alçakgönüllü olur. En nihayetinde eşrefi mahlukat olur.

İnsan; hem nefsine hem de ruhunu aynı zamanda besleyemez. Kimi bazen nefsine bazen de ruhunu besler. Bunlar yükselme ve alçalma yarışında olduğu yerde sayanlardır.

Kimi de birinden birini ve daima besler. Çünkü birini beslemek diğerini öldürmektir.

İşte vasat olanlar, ikisini de yaşatmak için mücadele eder. Diğerleri ise ya ruhunu ya da nefsini öldürür.

Bu nedenle bazen "Bir insan bunu nasıl yapabilir?" deriz. Fakat inanamadığımız vakanın faili artık insan değildir. Çünkü; ruhunu öldürmüş ve hatta hayvandan aşağı hale gelmiştir...

Bazen de "Bir insan bu kadar iyi olamaz." deriz. Eğer karşımızdaki sahtekar değilse; nefsini öldüren biridir. Eşrefi mahlukat olabilmiştir...

Peki ama nefsi öldürmek için nefsani ihtiyaçlardan uzak durmak gerekli değil midir? Ya da ruhu...

Hayır! Çünkü; nefsini öldüren için artık nefsanî ihtiyaçlar da ruhunu besler. Ruhunu öldüren içinse artık ruhanî ihtiyaçlar da nefsini besler.

Okumak; ruhani bir ihtiyaçtır. Fakat ruhunu öldürenler; okuyarak da nefislerini besler. Daha çok okur, daha çok gelişir fakat böylelikle daha çok kötüleşir.

Cinsel ilişki nefsanî bir ihtiyaçtır. Fakat nefsini öldürenler; nikahlı eşiyle ilişkiye girip, ruhlarını beslerler. Eşiyle daha da yakınlaşırlar ve böylece çok daha iyi bir insan olurlar.

Ve ruhunu doyurmayan; ruhunu doyurmamakla dahi nefsini besler. Ruhunu beslemeyen, insan olmayı beceremez.