GOH:2

283 15 2
                                    

It's as if God is playing with my own fate. He gave me a wonderful life. Tama walang mali sa buhay ko.

But why did he do this to me? Bakit sa anak ko pa?!

"I'm sorry hon. Hindi ko sinasadya." Umiiyak nitong sambit.

I closed my eyes. "Anong hindi sinasadya Emily?!"

Tears continually fell from her eyes. Alam kong nagsisisi siya sa ginawa niya na ipinahamak ng anak namin.

B-But how could I forgive her? Dahil sa putanginang pangarap na 'yan.

"Maselan ka kung magbuntis! Matagal na tayong pinayuhan ng doctor mo na bawal kang magpastress o mapagod man lang."


"Pero anong ginawa mo? Anong ginawa mo ha?!" Lumuluha kong sambit. I don't know why I am hurting by shouting at her but I cannot just be swayed by her tears.

"Hindi lang naman ikaw ang nawalan ng anak, Jess. Ako yung ina niya, sa tingin mo ba ay gusto ko siyang mawala?"

I laughed sarcastically. If only, If only she followed the rules. How could she be so selfish?

"Nagsulat kasi ako dahil pangarap ko ang nobelang iyon. Hindi ko sinasadya na mawalan ta'yo ng anak Jess!"


"Dahil ba sa putang inang pangarap mo? Anong klaseng ina ka--"

And then she slapped me hard. It's hard enough to get me back from my foolishness.

Humahagulgol na siya sa kaniyang pag iyak.

I am lost for words.

How could I hurt my wife with my words? H-How could I curse her dream?

"Huwag mo akong husgahan dahil sa pangarap ko! Huwag mo 'kong husgahan sa pagiging ina ko!"


I was about to hug her tight when she smiled sadly. It's my first time seeing her this empty.

"I did that for a reason, Jess. Hindi lang yun simpleng kahibangan."


"Mahal na mahal ko ang anak natin. Hinding hindi ko gugustuhin na may masamang mangyari sa kaniya."


She wiped her tears. "Jess, I'm sorry if I am the reason of our child's death."

"Pero sana naman, intindihin mo na hindi lang ikaw ang nasasaktan."


@Miss_Acyl

Glimpse of HerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon