GOH:8

191 8 17
                                    

The Book:

Thunderstorms or Lightning always scares me. Hindi dahil sa duwag ako, but when I was a kid....my parents left me alone in a small box, it's locked, and at that time....there's thunderstorms.

I really thought that I would die at that time. Hindi ko alam kung galit ba sila sa'kin dahil pabigat ako at palamunin o sadyang walang kwenta lang talaga silang mga magulang.

Someone knocked the door from my room.

"P-Pasok po!" Paos kong sambit. Inatake na naman kasi ako ng lagnat.

"Emily. It's me." A baritone voice called my name.

T-That voice....

Nandito siya? Sa kwarto ko pa talaga?

"S-Sir Jess? Nandito kana agad? Miss mo na ko 'no?"

He chuckled. "No. I don't."

"Nagtaka lang talaga ako kasi wala ka ngayong araw. I heard from my mother that you are sick." He said and gave me some fresh apples and grapes.


Hindi ko alam kung dapat ba ako mahimatay sa kilig o uunahin ko muna ang takot ko sa kidlat? Ehe kasi naman si sir, a-ang landi.

"Geste ke meg pesebe Ser. Ehe. Beke pwede?"

"May lagnat ka lang pero hindi ka pilay. Siguro may sakit kana sa ulo. Hindi lang simpleng lagnat ito."


Sinamaan ko naman siya ng tingin. Ang bastos ng bunganga niya ha.

"Baliw ba ako? Eh Gago ka pala Sir Jess-- AY PUTA I LOVE YOU SIR!" Takot na takot kong sambit nang biglang kumidlat.

Hindi ko lubos maisip na nakayakap na pala ako sa kaniya.


"W-What did you just said, Emily?"


I bit my lip. "Ang pangit niyo po sir. Mukha kayong frog hehe." Peace. Kalimutan mo agad sir.

Sumingkit naman ang mga mata niya. "By the way, are you scared of thunder?"

"Yes po. Nag aalala kana po ba sa'kin?"


"Why? Why are you scared of it?" Tanong niya sa'kin.


Pst. Hindi man lang sinagot ang tanong ko. Masiyado siyang killjoy.

"I was abused by my biological parents. Alam mo ba, magdamag akong kinulong sa kahon. Ako lang ang mag isa sa bahay. Umuulan ng malakas at kumikidlat n'on."

"Buti nalang talaga at nakakulong na sila." I smiled sadly. "Pero okay na ako. Matagal na 'yun eh."


He cupped my cheeks. "But you're not fine Emily."

"Ang lungkot lungkot ng mga mata mo."


_____________

"Anak, kumain ka muna." Sambit ng ina sa kaniyang anak na ilang araw ng nagbabantay sa asawa nito.

Walang pahinga. Minsan hindi na kumakain. He can't just leave his wife alone. Hindi niya kaya.

"M-Mom."

"Takot si Emily sa kidlat." The man said while he is still holding his wife's hand.


"Siguro...yayakapin niya ulit ako pag gising na siya Mom." He smiled pitifully. "A-And.....and I will stay with her and console her."

"Tapos sa bisig ko lang siya iiyak, Ma."

"Jess, I know that it's hard for you to let go of your wife."


"But she's dying. Hindi na siya gagaling. Hindi na siya babalik." She truthfully said to his son.

Umiling iling naman ang lalaki sa sinabi ng Ina niya. Hindi nito lubos isipin na mawawala na talaga ang asawa.

Ayaw niyang paniwalaan.


"M-Ma, g-galit lang sa'kin si Emily. Galit lang siya kaya ayaw niyang gumising."


"S-She must've hate me to death. That's why she's doing this to me.....M-Ma, gagaling pa siya. She's strong right?" Nakatulalang sambit ng lalaki.


"My Emily will not give up."


"W-We will still have a family, Mom. Kaya hindi pa pwede." Napahigpit naman ang paghawak niya sa kamay ng kaniyang asawa.


He knows that anytime soon, he will not be able to see her. But....as if miracles were true....


He still waits for that only miracle to happen.

He hopelessly waits to see her smile again. Her laughter. Her everything.


@Miss_Acyl

Glimpse of HerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon