SİPER

43.BÖLÜM

Evden çıkmış arabaya binmiştik ama Bora hala konuşmuyordu. Ona yeteri kadar zaman tanıdığımı düşünüyordum artık konuşmalıydı "Ne oluyor?" dedim.

"Ailemden biri sana kızım diyecekse o babam ve benim annemdir. O diyemez" sinirlerini yatıştırmaya çalıştığını hissediyordum ardından "Diyemez" diye tekrar etti.

Biraz olsun sakinleşmesini istediğim için konuşmadım. Evimin önüne geldiğinde ben kapımı açmıştım ama Bora'nın inmeye niyeti yoktu.

"Gelmiyor musun?"

"Hayır" dedi

"Bora" dedim ardından elini tuttum "Sevgilim mutlu olurken nasıl yan yanaysak sinirli veya üzgün hissettiğimizde de yan yana olabilmeyiz. Yalnız kalmak da insana iyi gelir ama her durumda değil" dedim. 

Başıyla onayladı. Eve girdiğimizde sessizce salona geçtik ve oturduk. Sessizlik ona iyi gelecekse beklerdim. Bora kafasını dizlerime koyarak yattı.

"Sana bağırdığım için özür dilerim" dedi.

Başına bir öpücük kondurdum "Bunu isteyerek yapmadığını ve bağırdığının ben olmadığını biliyorum sevgilim"

Belki babasına bir sitemdi belki de içsel çatışmasını susturmak için bağırmıştı.

Uzun bir süre sustu ardından gözlerini kapattı. Ben buradaydım istediği zaman anlatabilirdi ve ya susabilirdi. Her türlü yanında olurdum. Sevginin temelinde anlayış olmalıydı ve onun kararına her türlü anlayışım vardı.

Bir ilişki yaşıyorduk. Bence bir ilişki sadece mutlu anlar üzerine kurulu olmamalıydı. Kötü anlarda da bir olunmalıydı.

"Annem ben on dört yaşındayken öldü" dedi. O kadar uzun saattir sessizdik ki konuşmasının beklemiyordum. 

"Abim ise o zaman on sekiz yaşındaydı reşit olmanın ciddiyeti o zaman omuzlarına yüklenmişti. Cenaze sırasında bir ara merdivene çöktü. Kaldıramadığını anladım. Büyük ben olmak zorunda kaldım. Bir sene oldu. Unutmadık ama alışıyorsun. Gülnur beş yaşındaydı ve babam bakımı konusunda çabalasa da zorlanıyordu. Nagihan hanımı bir çok kez gördük ama babamın onu sevmeye başladığını anlamamıştık. Annem öleli bir buçuk sene olmuştu. Babam abim ile beni kenara çekti evleneceğim dedi. Karşı bir şey söyleyememe sebebimiz seviyorum demesi oldu. Ben babaannemde kaldım uzun süre sonra zaten yolumu seçmiştim. Gülnur küçük olduğu için hep anne dedi. Bazen öyle demesi zoruma gidiyor ama o da haklı bir şeyleri farkında olmaya başladığı her an anne figürü olarak Nagihan hanım vardı. Babamla aram kötü değil sadece onu anlamıyorum" dedi dizlerimden kalktı.

"Dargın olduğumuz günü birlik geldiğim gün babama bir soru sordum 'O kadını seviyor musun?' dedim cevabını yıllar önce verdi ama anlamam için tekrar sormam lazımdı 'Çok seviyorum' dedi. Ben artık onu anlayamazdım. Babam da olsa benim dünyamda hatalı bir insan"

Destek vermek istercesine elini sıkıca tuttum

 "Seni çok seviyorum Didem ve seni kaybetme düşüncesini aklımdan geçirmek bile çıldırtacak gibi hissettiriyor. Sen yoksan kalbim başkasına çarpamaz"

Aslında sinirinin sebebi artık çok belliydi "Babam sevmemiş. Çünkü sevgi benim için bu demek değil. "dedi.

Belki  her sevgi bir değildi.

Belki de herkesin sevgisi eşit değildi.

"Böyle bir tablo da yanımızda olacak kişi annem olmalıydı sana kızım diyen annem olmalıydı. Aksini görmek beni sinirlendirdi"

"Her ne olursa olsun yanındayım sevgilim" dedim çünkü ihtiyacı olan cevap buydu bunu hissediyordum.

"Hep yanımda ol" dediğinde ona sıkıca sarıldım.