yenilgiler ve zaferler

merhaba?

Merhaba,

Bu yazıyı yazmak için çok fazla geciktim sanırım. Ve evet sürekli ortadan kaybolup aylar sonra hep bu şekilde bir konuşmayla dönmem hiç iyi bir şey değil. Ama şu an bir şeyleri düzeltmek  istiyorum. Bu sefer kesin bir çözüm olması için elimden geleni yapacağım.

Çok uzun zamandır iyi hissetmiyorum. En basit haliyle bu şekilde anlaşabililiriz, evet. Hiçbir şey için hevesimin kalmadığı, artık zihnimin içinde dönen şeyleri kağıda dökmenin beni iyi hissettirmek için yetersiz kaldığı bir dönemden geçtim. Tam olarak iyileşemedim ama en azından bu sürece başladım.

Size buraya ne hissettiğimi çok uzun bir şekilde anlatabilirim ama bu duyuruyu yazma amacım kesinlikle 'bana kızmayın zor bir süreçten geçtim' demek için değil, bu yüzden esas konuya geçelim.

Wattpad'i tekrar indirdiğimde gördüğüm yüzlerce bildirim, okunmamış birçok mesaj ve mesaj panomda hala beni beklediğinizi anlattığınız onlarca kelime. ( @bebebiskuviti bana verdiğin desteği ve hissettirdiğin değeri asla unutmayacağım, tesekkür ederim güzel kızım) Realist açıdan bakarsak ben yeni bir bölüm yazsam hayatınızda hiçbir şey değişmeyecekti ama birkaçınız yine de ordaydı. Dramatize etmeyeceğim, kendimi savunmayacağım. Önceden biri kitabıma şöyle bir yorum yapmıştı. "O kadar enerjik ve yaşam dolusun ki... bu enerjin sayesinde kitabın akıp gidiyor." :') Kullanıcı adını hatırlamıyorum ama teşekkür ederim, yıllar geçse bile bu yorumu unutmayacağım çünkü bana bir şeyler yazdıran şey hayata karşı olan pozitif açımdı belki de.

"Neden yazamıyorum?"

"Neden tıkanıp kaldım?"

"Bu olursa çok saçma olur."

Bu süreçte yazmayı çok fazla denedim ama bazı düşünceler yazmama izin vermiyor, yazsam da beğenmemi engelliyordu. İçime sinmiyordu yazdıklarım. Şimdi daha iyi hissediyorum. Ama tabii ki bu konuşmayı yapmamın bir sebebi var.

Yanılgılar/yenilgiler/zaferler, şu an için  devam edemediğim bir kurgu. Aynı şekilde yarım bırakıp gittiğim tüm kurgular... yazamıyorum. En azından şu an için bazı taşları yerine oturtamıyorum onlar için.

Beklemeyin, demiyorum ama bu kurgulara devam etsem bile hangimizin bu kadar uzun bir süreç için hevesi kalır ki?

Belki yeni bir kurguya başlarım, belki yeni bir evren yaratırım sizin için.  Ama Uraz ve Ecrin benim bazı şeyleri saklamak için yarattığım karakterlerdi. Birbirlerine sığınma ihtiyaçları, sadece 'sevgili' değil de birbirleri için aile olma isteği, Uraz'ın her fırsatta Ecrin'e nasıl hissettiğini anlatmaya çalışması ve Ecrin'in anlaması...

Bu kurguda çok fazla şey sakladım. Çok fazla şeyi simgeleyerek yazdım. İlk bölümler kesinlikle eğlence içindi ama sonrasında daha derin anlamlar taşıdı benim için. Çok fazla açmak istemiyorum o simgeleri ama sadece şunu söylemek istiyorum. (Okumak istemiyorsanız burada çıkabilirsiniz hikayeden çünkü bundan sonrası sadece benim için özel şeyler.)

Ecrin, ne yaşamış olursa olsun hayat dolu bir kız. Uraz ise Ecrin kadar masum değil ve içinde sadece öfke var. Ecrin'in Uraz için şöyle düşündüğü bir paragraf var. 'Bir katildi ama isteyerek seçmemişti bu yolu. Sürüklenmişti. Ona 'ilk kimi öldürdün?' diye sorduğumda bana 'kendimi' demişti. Bir katil olması için önce kendini öldürmüştü. Öldürdüğü kendinin yerine acımasız bir katil inşa etmeye çalışmıştı ama o inşaatın zemininde merhametli bir adam yatıyordu.'

Uraz eğer yaşadığı şartlar altında önce kendi hislerini, merhametini, kalbini öldürüp kendini sadece öfkeden oluşan bir katile dönüştürmeseydi  ben o şartlar altındaki Ecrin'in yaşam mücadelesini yazacaktım. Uraz'ın öldürdüğü kendisi Ecrin'di.

Ve Uraz sadece Ecrin'e zarar vermeyecek bir katildi.

Simgelediğim şey ise Ecrin, benim travmalarımla yaratılmış, savunmasız, henüz büyüyememiş bir karakter. Uraz ise, birikmiş öfkelerimin bir yansıması, acımasız, duyguları yok. 

Öfkeli halimin, savunmasız halimi yok edip tüm hücrelerime işlemesini istiyordum bilinçaltımda. O zaman artık acıyı hissetmeyeceğimi ve güçlü olabileceğimi düşünüyordum. Bunun bir yanılgı olduğunu anladım.  O zaman savunmasız halimi ön plana çıkarmalıydım. Ama bu da beni büyük bir yenilgiye sürüklerdi. Bunu farkettiğim anda kitabın ismini 'yanılgılar ve yenilgiler' olarak değiştirdiğimi hatırlıyorum.

Sonra ikisinin çatışmasına izin verdim. Siz kitapta Ecrin'in kaçırılmasını, Uraz'ın hissettiği şeyi şefkat olarak yorumlamasını ya da ne bileyim Baba'nın yaptığı kötülükler vs gibi bir sürü şey okurken ben öfkeli ve acımasız halimin, acı dolu savunmasız yanımı bir türlü yok edemediğini, hatta ona acıdığını deneyimlediğim şeyler yaşadım hayatımda. Ve bu da bana gücün, acımasızlıktan değil aslında acıdan geldiğini, her duygunun var olmak için tam tersi bile olsa başka bir duyguya ihtiyacı olduğunu öğretti.

Ne kadar güçlü olursa olsun öfkenin bile zarar vermediği bir şey, savunmasızlık. Hatta savunmasızlıktan vardır bazı öfkeler. Ve var olmaya devam etmek için savunmasızlığın da var olmasına ihtiyacı vardır. Bu yüzden artık ona zarar vermez, hatta var olmak ona ihtiyacı olduğunu bildiğinden zarar vermeyeceği tek şey haline bile gelebilir.

Benim içimdeki bu yüzleşmeyi siz kitapta
'Uraz, sadece Ecrin'e zarar vermeyecek bir katildi.' cümlesi olarak okudunuz.

İçimizde ne kadar birbirinin zıttı hisler olursa olsun hiçbirini yok etmemeliyiz ya da birinin kazanmasına izin vermemeliyiz. Evrende bir denge var. Bizim içimizde de öyle. Bunu anladığım an tüm yenilgilerim artık benim zaferimi daha güçlü kılmak için varolmaya başladılar. Bu yüzden ikinci kitabı yazmaya karar vermiştim. yenilgiler ve zaferler

Buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim. Sadece ne hissettiğimi söylemek istedim. Ecrin ve Uraz benim geçmişten kalan yansımalarım ve yazmaya devam etmek için büyük yüzleşmeler yapmam gerekiyor. Hiçbir zaman devam etmeyecek demiyorum ama artık onlar gibi de hissetmiyorum. Bu yüzden özür dilerim, yüzlerce kez.

Belki başka bir evrende buluşuruz.
Başka insanlarla, başka benlerle.