yenilgiler ve zaferler

beş: "sen benim evimsin"

|beşinci bölüm|
"sen benim evimsin"
'querencia'

🥀
🎶canozan: ağlama ben ağlarım🎶
🥀

Oldukça huzurlu ve derin bir uykunun içinde rahatsız edici bir ses dolmaya başladı kulaklarıma. Gözlerimi hafifçe araladığımda sanki gecenin üçünde uyanmışım gibi bir his uyanmıştı içimde. Rahatsız edici ses ise her sabah dershane için kurduğum alarmdan geliyordu. Uraz'ın gece uyanması sonucunda yanında uyumuştum ve biraz daha hızlı davranmazsam alarmım onu da uyandıracaktı.

Neyse ki onu uyandırmadan komodinin üstündeki telefonuma uzandım ve sekize kurulmuş alarmımı kapattım. Oda çok aydınlanmadığına göre hava bugün gri ve yağmurlu olacaktı. Bu beni daha huzurlu hissettirirken telefonu tekrar yerine koydum ve tekrar Uraz'a sokularak uykuma devam etmeye çalıştım. Gece benim için açtığı 'aşık oldum ben sana' şarkısı bitmişti. Şimdi ise başka bir parça çalıyordu. Hatırladığım kadarıyla Uraz'ın playlistleri yoktu ve bir şarkı açtığında biz tekrar tekrar o şarkıyı dinlerdik. Demek ki gece açtığı şarkıyı ben uyuduktan sonra değiştirmişti.

Kaçtım kederimden

Aynalarda yüzüme bakmam

Ben galiba bu çocuğun müzik zevkine aşıktım. Gerçi ben Uraz'ın direkt kendisine aşıktım. Of... çok seviyordum. Sanki biri kalbimi çıkarmış da yerine Uraz'ı koymuştu.

"Ecrin..." diye mırıldandığında avucumun içini atan kalbinin üstüne koymuştum. Alarm sesinden dolayı hafifleşen uykusu da bu hareketimle tamamen yok olmuştu. Bu beni biraz suçlu hissettirse de konuşup uykusunu iyice açmak yerine "Hım?" diye uykulu bir ses çıkardım ve kafamı hafif kaldırıp ona baktım. Gözlerini hala açmamıştı ve kaşları da henüz çatılmamıştı. Kalkar kalkmaz ilk işi kaş çatmak olan Uraz için bu demek oluyordu ki uyku hala tam olarak onu terk etmemişti.

"Atom parçalamak gibi bir hedefin yoksa bir daha bu saate alarm kurma."

"Dershane için kurmuştum, Kapatmayı unutmuşum."

Bi' sigara sardım

Seni düşünmeden yakmam

"Uykum var." Bilinci tam olarak açık değildi ama uykulu ses tonu ve şu anki haliyle o kadar tatlıydı ki... istemsizce gülümsedim. "Uyumaya devam edebilirsin."

"Uyandığımda da yanımda sen olacak mısın?"

Ayrıldıkça yollar,

Yollar...

"İstemediğinde bile yanında ben olacağım." Hafifçe doğruldum. Ağrısı mı vardı? Onu böyle savunmasız gördüğüm sayılı anlardan birindeydim. Hatta belki de onu ilk defa bu kadar savunmasız görmüştüm. Bir elimle başıma destek olurken kalbinin üstündeki diğer elimi dağınık saçlarında gezdirmeye başladım. "Ağrın var mı?" dediğimde bana cevap vermedi. Onun yerine düzenli nefes seslerini duyduğumda uykuya daldığını anladım. Ondan sonra da tek kelime etmedim.

Eğer bulutsan güneş, eğer yıldızsan ay yanındadır. Ama eğer yalnızsan yanında ben olacağım.

Onun öldüğünü sandığım patlamadan önce öz kardeşi sandığı Alaz'la birlikte annesini görmeye gitmişlerdi. O gece eve geldiğinde annesinin çöktüğünü görmüştü. Annesini görmek bile onu yeterince tetiklemiş olacak ki günün sonunda yine o savunmasız çocuğa dönüşmüştü. Ona onu asla yalnız bırakmayacağımı söylediğimde ise o da bana bu cümleyi kurmuştu.