Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

35.

Een paar uur later loop ik het kantoor binnen. 'Middag.'. Het kleine woordje komt monotoon uit mijn mond. Ik voel de tranen nog steeds achter mijn ogen prikken, maar ik blijf ze negeren. Ik zou niet willen dat mama haar gedachtes, haar boosheid opnieuw de leiding krijgt over mijn gedachtes, mijn welzijn. 

'Milo!' Een opgeheven stem. De stem die ik maar al te goed herken, Matthy. 'Hey maatje, hoe is het? Heb je alles wat onder controle?' Hij loopt naar mij toe en trekt mij in een stevige knuffel. 'Mm ja gaat wel, druk maar dat is oké.' Ik sluit ondertussen even mijn ogen en geniet van de knuffel. 'Mooi zo.' Hij laat me weer los en kijkt mij met een glimlach aan. 'Ik uuhhh, is één van de twee studio's vrij? Dan kan ik daar gaan studeren." Reden twee waarom ik naar kantoor wou, om mij een middagje extra goed te concentreren. Reden één heb desondanks nog niet gezien. 'Yes die zijn vrij. Succes maatje, we roepen je wel als het pauze-tijd is.' Matthy glimlacht nog kort en loopt dan terug naar zijn eigen bureau terwijl ik mij omdraai en naar de studio's loop.

Terwijl ik mijn spullen uitpak zet ik de lichten op mijn sfeer en zorg ik ervoor dat het lichtje boven de deur rood gaat branden, zo dat niemand mij zal storen. Ik open mijn laptop en kijk even naar de foto op mijn achtergrond. Matthy en ik, de avond dat we gingen samen op vakantie. Die avond waar alles veranderde, goede en slechte herinneringen. De allerlaatste keer dat ik ging zwemmen, omdat desondanks dat alle vier mij accepteren, ik nog steeds niet mezelf volledig durf te zijn bij hen... zelfs niet bij mijn eigen vriend.

'S avonds laat lig ik samen met Robbie op de bank, in zijn huis in Eindhoven. Ik wou niet naar huis, mama was nog steeds boos zoals Jiska het mij liet weten. Ik heb mama maar verteld dat ik naar Matthy ging, Jiska weet wel beter. Ooit, één dag, hoop ik dat mama alles een plekje kan geven en mij echt volledig kan accepteren zoals ik ben. Naast die dag, hoop ik ook dat die dag voor Robbie nog een keer komt, want hoe zielsveel ik ook van hem hou, als hij het nooit volledig gaat accepteren zal ik niet voor altijd met hem kunnen zijn.

'Miel? Waar denk je aan lieverd? Robbies hand door mijn haar haalt mij uit mijn gedachtes. 'Niks.' Ik zeg het te snel, te monotoon om het geloofwaardig te laten klinken. 'Weet je dat zeker?' Ik knik rustig en laat mijn hoofd weer op zijn schouder rusten. Mijn rug doet pijn en onopgemerkt probeer ik mijn binder te fixen. 

En dan blijf ik maar heen en weer schuiven, mijn binder verplaatsen over mijn rug, zoekend naar een comfortabele positie om te liggen waarin het geen pijn meer doet. 'Lief, je mag dat ding ook gewoon uit doen hè?' Robbie kijkt mij met een kleine glimlach aan. Zijn ogen spreken uit dat hij dit ook echt meent. 'Weet je zeker dat je daar oké mee bent?' Hij knikt opnieuw. 'Ik ben er oké mee lieverd, het komt wel goed met ons.'