ကမ္ဘာပျက်ကပ်မှာ ကျွန်​တော်ဝက်ဖြစ်လာတယ် [Completed✔]

(တ)

[Unicode]
အခန်း ၁ (တ)

တံခါးကို သော့ခတ်ထားတာမို့ အန္တရာယ် မရှိ​ပါ​ပေ။

သူတစ်ရေးတစ်မော အိပ်မောကျနေစဉ်မှာ စွန်းလင်းသည် အေးစက်သည့်လက်တစ်စုံက သူ့မျက်နှာကို ပွတ်သပ်​နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ အေးလွန်းတာမို့ သက်ရှိလက်လို့ပင် မခံစားရ​ပေ။

"!!!" သူခုန်ထလိုက်ရာ စစ်ဝမ်၏ ချောမောသော်လည်း ကြောက်စရာကောင်းသော မျက်နှာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်သွားရသည်။

"မိန်းမ နိုးလာပြီပဲ။" စစ်ဝမ်က အံ့အားသင့်သွားသော စွန်းလင်းကိုကူညီကာ ထိုင်​စေရင်း ပြုံးလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ခင်ဗျားဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ၊ ကျွန်​တော်တံခါးကိုသော့ခတ်ထားတာ​လေ!" စွန်းလင်းက ကြောက်ရွံ့စွာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။

ဖုတ်​ကောင်က တံခါးကို တိတ်တဆိတ်ဖွင့်လာနိုင်ခြေကို သူ ခဏလောက် စဉ်းစားမိခဲ့မည်ဆိုလျှင် သူ ဤမျှသက်တောင့်သက်သာဖြင့် အိပ်ပျော်သွားမှာ မဟုတ်​ပေ။

"ကိုယ့်မှာသော့တွေရှိတယ်။" စစ်ဝမ်က စွန်းလင်းကို လှောင်ပြောင်နေသလို စွန်းလင်း၏ မျက်နှာရှေ့တွင် သော့များ ဝှေ့ယမ်းပြလာသည်။

"...." အိုး...

"အိုး!" ဒီဖုတ်ကောင်စုတ်​ကတော့။

"မိန်းမ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ကိုယ်မင်းအတွက် စားစရာတစ်ခုခုလုပ်ထား​​ပေးတယ်။" စစ်ဝမ်က စားပွဲပေါ်က ဗန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး စွန်းလင်းရှေ့မှာ ချ​ပေးလိုက်သည်။ သူ၏​တောင့်တင်းသော မျက်နှာပေါ်တွင် နူးညံ့သိမ်မွေ့သောအပြုံးတစ်ခုရှိ​နေသည်။

စွန်းလင်းသည် အရသာရှိသော အစားအစာ၏ ရနံ့ကို ရှူရှိုက်မိလိုက်သည်နှင့် ကြောက်ရွံ့မှုများအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားရသည်။

ဩော်၊ ဒီဖုတ်ကောင်က ဘယ်လောက်​တောင် ကြင်နာတတ်လဲ ကြည့်ကြည့်လိုက်စမ်း! ပြီး​တော့ ဒီအရသာရှိတဲ့ အစားအစာကိုလည်း ကြည့်​လိုက်ကြစမ်းပါ!

ဖုတ်ကောင်၏ ပခုံးကိုပုတ်​ပေးလိုက်ပြီး စားပွဲမှာထိုင်လိုက်ကာ သူ စတင်စား​သောက်​တော့သည်။