ကမ္ဘာပျက်ကပ်မှာ ကျွန်​တော်ဝက်ဖြစ်လာတယ် [Completed✔]

(စ)

[Unicode]
အခန်း ၁ (စ)

    "ကိုယ်တို့ အခြေစိုက်စခန်းမှာ လူတစ်ရာနီးပါးရှိတယ်၊ ၃၀% က မလုံလောက်ဘူး။ အပြင်မှာ မင်းတစ်ယောက်တည်း ဒီလိုနေတာ အန္တရာယ်များလွန်းတယ်။ ကိုယ်တို့စခန်းကို လိုက်ခဲ့ရင်​​ရော ဘယ်လိုလဲ။ မင်းကို ကိုယ်​ကောင်း​ကောင်း ဂရုစိုက်​ပါ့မယ်။"

ကျင်ခိုင်က ချဉ်းကပ်လာပြီး စွန်းလင်းကို ထိဖို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးနူးညံ့​သော အသားအရည်ကို ထိတွေ့လိုက်ရလျှင် မည်သို့ခံစားရမည်မှန်း သူသိချင်သည်။

"ဟင့်အင်း!" စွန်းလင်းက ​ကြောက်ရွံ့စွာ အော်ဟစ်လိုက်ပြီး ကျင်ခိုင်ဆီမှ ​ဝေး​ရာသို့​ရွှေ့လိုက်သည်။

ထိုလူတို့သည် သူ့အား သားရိုင်းများလို တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်နေကြသည်ကို သူသိလိုက်သည်။

"မကြောက်ပါနဲ့ ညီလေးရယ်၊ ကိုယ် မင်းကို ထိခိုက်​အောင် မလုပ်ပါဘူး။" ကျင်ခိုင်သည် သူ့လူများကို လက်ဟန်လုပ်​ပြရင်း စွန်းလင်းကို အမြန်ဖမ်းဆီး​စေလိုက်သည်။

"ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း၊ ကျွန်​တော့် လွှတ်​! ဝမ်​ကော​ရေ!" စွန်းလင်းသည် စစ်ဝမ်ကို လှမ်းအော်​ခေါ်သည်။

စစ်ဝမ်သည် ဖုတ်ကောင်ဖြစ်သော်လည်း ဤညစ်ညမ်းသောလူသားများထက်​တော့ ပို၍ယုံကြည်စိတ်ချရသည်။

"ဘယ်​သူ့ကို ခေါ်တာလဲ။" ကျင်ခိုင်စိတ်ရှုပ်​ထွေးသွားသည်။

ဒီကောင်လေးက သူ့တစ်ယောက်တည်းရှိတာလို့ ပြောတယ်မလား။ သူဘယ်သူ့ကိုခေါ်​နေတာလဲ။

"မင်းတို့နှစ်ယောက်က သူ့ကို ဖမ်းချုပ်ထားပြီး ကျန်တဲ့လူ​တွေနဲ့ စားစရာယူဖို့ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့၊ သတိထားဦး၊ ဒီမှာ တခြားလူတွေရှိတဲ့ပုံပဲ။" ကျင်ခိုင်သည် စွန်းလင်း၏ မေးစေ့ကို ညှစ်လိုက်ပြီး သူ့လူများနှင့်အတူ ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။

စွန်းလင်းကို သန်မာကြံ့ခိုင်သော လူနှစ်ယောက်က ဆွဲ​ခေါ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်များ အိုင်ထွန်း​နေသည်။

"မင်းတို့ ဘာလုပ်တာလဲ?!" တိတ်ဆိတ်နေသော စူပါမားကတ်အတွင်း အသံတစ်သံ ပဲ့တင်ထပ်လာသည်။