Bölüm şarkısı;
Sezen Aksu; Tutuklu
🖤
Yalanımı öğrendiğinde, lakabını almasına sebep olan kara gözlerini bir an olsun gözlerimden çekmemişti. Bense korkuyla gözlerine bakıyor anneme karşı söyleyeceği sözlerle yalanımı ortaya dökmesini bekliyordum. Ama Ömer düşündüğümün aksine yalanımı söylemek yerine susup ortak oldu.
"Biliyorum Nergis teyze, ama konuşmam gereken bir şey var kendisi ile. Çok sürmez. Önemli olmasa rahatsız etmezdim sizide." İçime işleyen bakışlarını benden çekip anneme çevirmişti. Sözleri ile rahat bir nefes verdim.
"Estağfurullah oğlum ne rahatsızlığı. Sadece insanların ağzı torba değil ki büzelim ben o yüzden dediydim." Diye konuştu annem. "Dur ben Tuğba'yı çağırayım konuşun siz." Annem beni çağırmak için arkasını döndü ve beni görünce duraksadı. Kısa bir an babamın bulunduğu salonun kapısına kaydı gözleri. "Ah kızım burada mıydın Ömer oğlum seninle konuşmak istiyormuş."
"Tamam."
Ömer'in bakışları altında dış kapıya yürürken annem de içeriye geçmişti. Kapıdan çıkıp ayaklarıma botlarımı geçirirken Ömer köşeye çekilmiş sessizce beni izliyordu. Ayakkabılarımı giydikten sonra Ömer apartmandan dışarıyı çıktı. Hemen ardından onu takip ederken oldukça gergindim. Ellerimi önümde birleştirerek parmaklarımı birbirine doladım.
Bahçemizin bir köşesinde odunlardan yapılma oturmalık bir alan vardı. Ömer oraya geçip oturduğunda hemen yanına oturdum.
"Annen neyden bahsediyor Tuğba?" Sorusuyla beraber, bir an için ne diyeceğimi bilemeyerek sessiz kaldım. Bu sessizliğim Ömer'in bakışlarının üzerime çevrilmesine neden olmuştu. "Tuğba bana bir açıklama yapmanı istiyorum."
İçimde ona gerçeği söylemek isteyen bir taraf belirdiğinde o tarafa kulak asmadım. Ömer'e okula gitmek için yalan söylediğimi söyleyemezdim. Onu henüz tanımıyordum. Ona güvenip kendimi açamazdım.
"Ben arkadaşlarımla buluşacaktım, bizimkilerde izin vermedi." Bakışlarım onun gözleri hariç her yeri bulurken o gözlerini ayırmadan bana bakıyordu.
"Sende izin versinler diye benimle buluşacağın yalanını söyledin?"
"Evet."
Gökyüzü karanlıktı. Sokak lambasının zayıf ışığı oturduğumuz bahçeye vuruyor bizi ağaçların gölgesinde bırakıyordu. Ömer'in tamamen benden tarafa döndüğünü hissettim ama ona doğru dönmedim.
"Bana bakmanı istiyorum." Sesinde beni etkileyen bir ton vardı. Yavaşça yutkundum ve isteğini yerine getirerek oturduğum yerden ona doğru döndüm. Bakışları bakışlarıma çarptı ve o an şiddetli bir kasırga kalbimde başladı.
"Bunu çok sık yapar mısın?"
"Neyi?" Diye mırıldandım gece kadar kara bakışlarında kaybolurken.
"Yalan söylemenden bahsediyorum." Sesinde ki ton sertti. "Mesela bana yalan söyledin mi hiç?"
İçimde ki kasırga aklımı bulandırsa bile ela harelerime çektiğim perde ile duygularımı gizledim. Gözlerine bakarak, "Hayır." Diye mırıldandım. O an gözlerine bakarak ona yalan söylemek kalbimi acıtmıştı. Sanki bir kaburga kemiğim kırılmış da kalbime batmış gibiydi. İlk defa yalan söylerken vicdanımın sızladığını hissettim.
