DEİMA | PARAZİT (+21)

~13~

            ~ÇIĞLIK~

İyi okumalar.

      ~🔥~

Uykusuzluktan ağrıyan başım ve gözlerim bana ihanet ederken, inatla bilincimi açık tutmaya devam ediyordum.
Düşünmekten yorulan beynim iflas bayraklarını kaldırmıştı, ama ne yazıkki içimdeki korkutucu his gitmiyordu..

Tabi şu an, beni ahtopot gibi saran adam sayesinde güvende hissediyordum..

Ne o, nede ben gözlerimizi dahi kırpmadan birbirimize bakıyorduk, arada bi birbirimizin vücuduna ve yüz hatlarına bakmayı ihmal etmesekte ne düşündüğünü merak ediyordum.

"Tam olarak nasıl olduğunu anlatmak istermisin?"

Fısıltı gibi dökülen kelimeler, ferah nefesiyle dudaklarıma çarptı.

"O deli saçması dediğim şeylerin gerçekliğini gördüm"

Yüzünde tek bir mimik dahi kıpırdamamıştı, uykumun tamamen kaçtığını hissediyordum. Akşam klinikte yaşanılan zed davası beynimin ortasına yerleşmişti bile, ki içimdeki kötü his sadece bu değildi..

"korkma, yanındayım"

Ateşin cümlesinde sezdiğim titrek duyguyu hissetmemle, ne zaman kapattığımı bilmediğim gözlerimi açtım.

"Bu o kadar zorki ateş.. insanlara neler yapabileceğini gördüm, korkunç bir yaratıktı"

Göğsü bir anda sertleşince huzursuzlukla, kafamı göğsünden kaldırıp yan taraftaki yastığa bıraktım. Kendini sıkmasının sebebi korkuydu. Bunun başka bir açıklaması yoktu, ki haklıydıda, zed korkunç bi yaratıktı..

"Ne kadar korkunç olabilirki"

Umursamaz sözlerine gözlerimi devirip, dirseğimin üzerinde doğruldum. Hala suratında tek bir mimik dahi yoktu..

"Sen korkuyormusun? Hem ayrıca dün gece başıma birşey geldiğini nasıl anladın, veya orda ne işin vardı?"

Sorgulayıcı sorumla, dudakları ağır ağır havalandı. köpek dişleri şeytani bi edayla gözükünce, tekrar göz devirdimki burnumun ucuna küçük bir fiske çekti, ama beynim şüpheyle düşünmeye devam ediyordu.

Ona yani ateşe gerçekten güveniyormuydum? Dünki gördüklerim malumdu..

"Tek birşey için korkabilirim.."

Mırıltılı sesinin ardından, güçlü kollarıyla beni tekrar üzerine çekti. Önüme düşen saçları kulağımın arkasına sıkıştırırken gözlerindeki parıltılar tekrar gün yüzüne çıktı.

"Sana birşey olursa korkarım. Yanında olamadığım için özür dilerim, dün seni görmek için kliniğe geldim. Polis arabalarını ve bağırışmaları duyunca koridora çıktım. Duvarın arkasında bi kaç hemşireden duydum.."

Alnıma büyük bir öpücük bırakırken, saçlarımdan uzun bir nefes çekti. Nefesinin titrediğini hissettim, benim için gerçekten endişelenmişti.

"Dışarıya çıkışını izledim.. omuzlarının düşüşünü, gözlerindeki korku ve endişeyi, koşarak içeri girdiğinde arkadan dolanıp aşağı indim. Ağlama sesini duyduğumda, camdan içeri girdim."

Hüzünle anlattığı şey, sert çehresine ters olsada benim için korktuğunu anladım. Yanıma gizli gizli gelmişti. Kimseler görmemişti onu, iykide görmemişlerdi. Ateşi yakalarlarsa hem onun için hem benim için hiç iyi olmazdı.